Καστορίας Σεραφείμ: Ω της αφάτου φιλανθρωπίας
Φθάσαμε και πάλι, με τη βοήθεια του Αγίου Τριαδικού Θεού, προ των θυρών των σεβασμίων του Χριστού παθημάτων και της λαμπροφόρου Αναστάσεώς Του, δια της οποίας το ανθρώπινο γένος ελευθερώθηκε από την τυραννία του διαβόλου και του θανάτου και προγεύεται ήδη από αυτήν τη ζωή τη μέλλουσα αιωνιότητα. Θα ήθελα λοιπόν σε εσάς, τους πιο στενούς μου συνεργάτες στο έργο της διακονίας του ευαγγελισμού των ψυχών αλλά και τους διακόνους του Ιερού Θυσιαστηρίου, να σας μεταφέρω ένα φοβερό λόγο του Χριστού που ελέχθη το βράδυ του Μυστικού Δείπνου στο ευλογημένο υπερώο της Σιών
Απευθυνόμενος στο θερμόαιμο μαθητή Του Πέτρο που Τον διαβεβαιώνει : «μετά σου έτοιμός ειμι και εις φυλακήν και εις θάνατον πορεύεσθαι»1, ο Χριστός τον προετοιμάζει για την επέλαση του σατανά που ζήτησε να αναταράξει τους Μαθητές και να τους κλονίσει, και προκειμένου να τον στηρίξει του λέγει : «Σίμων Σίμων, ιδού ο Σατανάς εξητήσατο υμάς του σινιάσαι ως τον σίτον • εγώ δε εδεήθην περί σου ίνα μη εκλίπη η πίστις σου»2. Γνώριζε, ως Θεάνθρωπος που ήταν, ότι ο Μαθητής θα Τον αρνιόταν πριν από το Πάθος, γι’ αυτό και προσευχήθηκε στον Ουράνιο Πατέρα Του να μην τον εγκαταλείψει η χάρη Του. Είναι αποκαλυπτικός στο σημείο αυτό – και αξίζει να σταθούμε με πολλή προσοχή – ο λόγος του Αγίου Κυρίλλου Πατριάρχου Αλεξανδρείας :
«Να λοιπόν και πάλι αναμιγνύεται με εμάς και ομιλεί σύμφωνα με τα ανθρώπινα μέτρα, μολονότι από τη φύση Του είναι Θεός, αν και έγινε σάρκα• γιατί λέγει ότι προσευχήθηκε ως άνθρωπος. Και δείχνει με αυτά ότι, αν (ο Πέτρος) είχε παραδοθεί στον Σατανά προς δοκιμασία, θα μπορούσε να αποδειχτεί τελείως άπιστος, αφού και χωρίς να παραδοθεί δείχθηκε αδύναμος, γιατί Τον αρνήθηκε όταν μία νεαρή δούλη τον ενοχλούσε στην αυλή του αρχιερέα. Ο Κύριος λοιπόν, αφού υπαινίχθηκε την άρνηση του μαθητή με αυτό που είπε, … προσφέρει αμέσως το λόγο της παρηγοριάς και λέγει : “Και συ, όταν κάποτε επιστρέψεις, στήριξε τους αδελφούς σου”, δηλαδή γίνε στήριγμα και δάσκαλος αυτών που έρχονται σ’ εμένα με την πίστη. Και θαύμασε πάλι τη σοφή διατύπωση του λόγου και την υπερβολή της θείας αγαθότητας• για να μην οδηγήσει δηλαδή σε απογοήτευση τον μαθητή, με τη σκέψη ότι θα απομακρυνθεί από τα αξιώματα της αποστολής, επειδή επρόκειτο να Τον αρνηθεί, τον γεμίζει με καλή ελπίδα, και ότι θα επιτύχει τα αγαθά που του είχε υποσχεθεί… Πόσο απερίγραπτη φιλανθρωπία! Δεν είχε γίνει ακόμα η αμαρτία, και έλαβε τη συγχώρηση, και τον κατέταξε πάλι στα αποστολικά αξιώματα»3.
Και πρώτον. Αυτή η προσευχή του Χριστού δεν έγινε μόνο για τον Πέτρο. Προσεύχεται ο Χριστός για όλους τους μαθητές Του ανά τους αιώνες, που κινδυνεύουν κατά τον αγώνα τους να πέσουν στο φοβερό αμάρτημα της αρνήσεως και να χάσουν τη χάρη του Θεού, την οποία έχουν λάβει δια του Μυστηρίου του Βαπτίσματος και των άλλων Αγίων Μυστηρίων. Γιατί, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Όσιος Παΐσιος : «αν χάσουμε τη χάρη του Θεού, έχουμε χάσει όλο τον εαυτό μας». Η χάρη του Θεού είναι αυτή η οποία μας συγκρατεί στην ανθρωπιά, στην αγάπη, στην ειλικρίνεια, στην τιμιότητα και στην εν γένει βιοτή μας.
Δεύτερον. Αυτή η προσευχή είναι δείγμα αγάπης, στοργής, μέριμνας και πατρικής κηδεμονίας για όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας Του, ιδιαιτέρως όμως για εκείνους οι οποίοι έχουν τη φροντίδα της διαποιμάνσεως ψυχών «υπέρ ων Χριστός απέθανεν»4. Το έργο τους είναι δύσκολο, καθώς αντιμετωπίζουν, όχι μόνο τον αόρατο εχθρό, αλλά και τον κόσμο ο οποίος «εν τω πονηρώ κείται»5. Γι’ αυτό έχουν ανάγκη την προστασία και τη χάρη του Θεού, ώστε να διατηρηθούν στην αληθινή θεογνωσία, να προφυλαχθούν από τις πλεκτάνες του εχθρού και των οργάνων του, που είναι οι άνθρωποι του σκότους και της αμαρτίας. Αυτοί, σε όλο το διάβα των αιώνων, θα εχθραίνονται το μυστικό Του σώμα, την Εκκλησία Του, και θα μπαίνουν εμπόδιο στους εργάτες του Ευαγγελίου για την εκπλήρωση του έργου τους και της αποστολής τους.
Τρίτον. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια :
Ότι ο Κύριος προσεύχεται και μεσιτεύει για εμάς στον Ουράνιο Πατέρα Του,
ότι εμείς βρισκόμαστε κάτω από τη σκέπη Του και την παντοδύναμη βοήθειά Του,
ότι είμαστε οι οικονόμοι των Αγίων Του Μυστηρίων,
ότι Εκείνος μας κατέστησε στη διακονία αυτή
και άρα, πρέπει να ειρηνεύουμε τις δύσκολες ώρες των πειρασμών, των θλίψεων, των δοκιμασιών, αλλά και της εσωτερικής πάλης, όταν η παρουσία του σκότους θέλει να θολώσει το εσωτερικό της ψυχής μας. Σ’ αυτές τις στιγμές και μάλιστα στην τραγωδία που διέρχεται η πατρίδα μας με τα απειλητικά σύννεφα του πολέμου και τις τόσες αντιξοότητες, θα πρέπει να θυμόμαστε το φοβερό λόγο του Χριστού : «εγώ δε εδεήθην περί σου ίνα μη εκλίπη η πίστις σου»6.
Ας βρισκόμαστε κι εμείς στη συχνότητα της προσευχής.
Ας αναθέτουμε τη ζωή μας «Χριστώ τω Θεώ».
Ας αισιοδοξούμε.
Και, κυρίως, ας πιστεύουμε ακράδαντα πως τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Χριστός και κανένας άλλος.
Σας ασπάζομαι στο όνομα του υπέρ ημών Παθόντος και Αναστάντος Κυρίου και σας εύχομαι
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !
Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ
1 Λουκ. 22,33
2 Λουκ. 22,31-32
3 Αγίου Κυρίλλου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας, «Εξήγησις υπομνηματική εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον», ΕΠΕ 26,235
4 πρβλ. Ρωμ. 14,15
5 Α’ Ιω. 5,19
6 Λουκ. 22,32
