Κοιτάζοντας τον κόσμο από τον Σταυρό του Γολγοθά
Η ορθολογική αυτή προσέγγιση του συγκεκριμένου ζητήματος από τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους μάς αποκαλύπτει δύο πολύ σπουδαία πράγματα: Αφ’ ενός μεν την πλάνη του Ιουδαϊκού Ιερατείου, για το τί ακριβώς είναι ο Θεός και πώς Αυτός αποκαλύπτεται στους ανθρώπους.
Εάν κοιτάξουμε τον κόσμο από το ύψος του Σταυρού, στον οποίο προσήλωσαν οι Ιουδαίοι τον Χριστό στον Γολγοθά, θα δούμε ένα τοπίο ανθρώπων, που συνθέτουν τους σταυρωτές του Ναζωραίου. Το τοπίο αυτό δεν διαφέρει σε τίποτε από το σημερινό, διότι οι σταυρωτές του Χριστού δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν. Εκτός δε αυτού έχουν ένα κοινό γνώρισμα μεταξύ τους: Ανήκουν όλοι στην κατηγορία των Φαρισαίων.
Τότε βέβαια οι σταυρωτές Φαρισαίοι αποτελούσαν μαζί με τους Γραμματείς το Ιερατείο των Εβραίων, που δεν απεδέχθησαν ποτέ το Σχέδιο της Θείας Οικονομίας για την σωτηρία των ανθρώπων, αν και οι Προφήτες τούς το είχαν προαναγγείλει αυτό κατ’ επανάληψη εκατοντάδες χρόνια πριν από την Γέννηση του Υιού της Παρθένου. Ούτε φυσικά αναγνώρισαν στο πρόσωπο του Χριστού τον σαρκωθέντα Λόγο του Θεού, μολονότι οι Γραφές τούς είχαν δώσει και για αυτό αδιάψευστα τεκμήρια. Σήμερα οι απανταχού Φαρισαίοι ανήκουν όλοι ανεξαιρέτως σε εκείνους, οι οποίοι δηλώνουν ότι πιστεύουν στον Θεάνθρωπο Ιησού και στην Διδασκαλία Του. Οι πράξεις τους όμως μετασχηματίζονται σε φαρμακερά «καρφιά», που δεν διστάζουν να τα βάλουν και αυτοί στον Σταυρό του Κυρίου, στο όνομα της αγάπης και της προσήλωσης τους σε Αυτόν. Οι σύγχρονοι αυτοί Φαρισαίοι είναι διάσπαρτοι σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Στη σημερινή δε διεθνή συγκυρία πολλοί από αυτούς είναι συγκεντρωμένοι στην Ουκρανία υποστηρίζοντας ή ανεχόμενοι αδιαμαρτύρητα τον πόλεμο που έχει κηρύξει η Ρωσσία εναντίον της ομόδοξης και γειτονικής με αυτήν χώρας. Στο πεδίο αυτού του πολέμου σταυρώνεται σήμερα προκλητικά ο Χριστός. Όχι από τους αρνητές Του, αλλά από εκείνους που λένε ότι Τον λατρεύουν φορώντας μάλιστα προς επιβεβαίωση της πίστης τους προκλητικά μεγάλους σταυρούς, για να γίνονται εμφανέστερα τα «καρφιά» τους στον Σταυρό του Χριστού. Είναι οι σημερινοί Ορθόδοξοι Σταυροφόροι, που δεν διαφέρουν σε τίποτε απολύτως από τους αντίστοιχους Καθολικούς, οι οποίοι πριν από 800 περίπου χρόνια «κολυμπούσαν» στα «λουτρά» του αίματος αθώων ανθρώπων, που τούς σκότωναν, για να πάρουν ευκολότερα ό,τι διεκδικούσαν από αυτούς. Έτσι, για να δείξουν πειστικά σε όλο τον χριστιανικό ή μη κόσμο, με ποιόν ακριβώς τρόπο συκοφαντείται εκ του ασφαλούς ο Θεός της Αγάπης και της Ειρήνης, Τον οποίο υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν. Το περίεργο με αυτούς τους σύγχρονους Ορθοδόξους Σταυροφόρους είναι ότι σε λίγες ημέρες θα τιμήσουν και αυτοί μαζί με τους υπολοίπους Ορθοδόξους τον Εσταυρωμένο και την Ανάστασή Του παραβλέποντας τον «Γολγοθά», στον οποίο έχουν ανεβάσει τον ουκρανικό λαό.
Καθώς αυτήν την τρέχουσα Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα επιτελούμε ανάμνηση του Θείου Πάθους, είναι πρέπον να αφήσουμε στην άκρη τους σύγχρονους «Φαρισαίους», που σταυρώνουν σήμερα μεταφορικά τον Χριστό, για να διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις για τους άλλους Φαρισαίους της Ιουδαίας, τους κατά κυριολεξίαν σταυρωτές του Χριστού. Αυτοί, εφ’ όσον δεν επίστευαν, όπως ελέχθη, στο Σχέδιο της Θείας Οικονομίας, δεν μπορούσαν να αποδεχθούν τον Χριστό ως Υιό του Θεού. Στο θρησκευτικό στερεότυπο που συντηρούσαν οι Φαρισαίοι δεν χωρούσε η μορφή του Ναζωραίου. Οι Αρχιερείς της Ιουδαίας, είχαν συνηθίσει να μιλούν για ένα Θεό που δεν τον έβλεπαν και δεν μπορούσαν να τον ψηλαφήσουν. Ένα Θεό απρόσωπο και απρόσιτο. Αυτόν ελάτρευαν και προσκυνούσαν Δεν τούς πήγαινε η αντίληψη ενός Θεού που ήταν καθημερινά ανάμεσά τους και κυκλοφορούσε με την δική τους μορφή, άσχετα αν η θρησκεία τους δεχόταν ότι και αυτοί είχαν πλαστεί κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Αυτού. Έτσι, όταν ο ασυμβίβαστος και αιχμηρός λόγος του Ναζωραίου, ο αληθινός δηλ. λόγος του Θεού, έγινε αφόρητος για τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, αυτοί απεφάσισαν να αναμετρηθούν οριστικά μαζί Του, χρησιμοποιώντας ως όπλο εναντίον Του την κατηγορία της βλασφημίας, αφού υπεστήριζε ότι είναι Υιός του Θεού. Η κατηγορία αυτή ήταν ένα είδος πρόκλησης των Φαρσαίων προς τον Θεό, για να τούς αποκαλύψει την αληθινή δύναμή Του. Να τους δείξει δηλ. με την αντίδρασή Του, εάν ήταν πράγματι αληθινός Θεός, όπως έλεγε, ή ένα τιποτένιο και αδύναμο ανθρωπάκι που παρίστανε τον Θεό. Αυτό είχαν στο μυαλό τους οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, όταν αποφάσιζαν να συλλάβουν τον Χριστό, να Τον παραπέμψουν σε δίκη ως κοινό κακούργο, να Τον προπηλακίσουν, να Τον βασανίσουν και στο τέλος να Τον θανατώσουν με ένα ατιμωτικό τρόπο επάνω στον Σταυρό. Η αντίδραση του Χριστού σε όλα αυτά θα επαλήθευε ή θα διέψευδε, κατά τις εκτιμήσεις των Φαρισαίων, την εικόνα που είχε το εβραϊκό Ιερατείο για τον Ναζωραίο. Όταν αυτός που λέει ότι είναι ο Υιός του Θεού δεν έχει την δύναμη να κατακεραυνώσει τους υβριστές Του, πώς μπορεί να Τον δεχθεί κανείς ως αληθινό Θεό; Πολύ περισσότερο όταν και ο ίδιος ο Πατέρας παραλείπει να παρέμβει υπέρ του Υιού, για να τιμωρήσει τα ανοσιουργήματα των υβριστών σε βάρος Του.
Η ορθολογική αυτή προσέγγιση του συγκεκριμένου ζητήματος από τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους μάς αποκαλύπτει δύο πολύ σπουδαία πράγματα: Αφ’ ενός μεν την πλάνη του Ιουδαϊκού Ιερατείου, για το τί ακριβώς είναι ο Θεός και πώς Αυτός αποκαλύπτεται στους ανθρώπους. Αφ’ ετέρου δε, γιατί οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι δεν μπορούσαν να αντιληφθούν το Σχέδιο της Οικονομίας του Θεού για την συμφιλίωση των ανθρώπων μαζί Του μετά την παρακοή των πρωτοπλάστων στις εντολές Του. Με δεδομενη την συνεχή πτωτική πορεία του ανθρωπίνου γένους δια της ενδημούσης στον κόσμο αμαρτίας, πώς θα γινόταν σχετική η συμφιλίωση, εάν ο Θεός δεν εθυσίαζε τον Μονογενή Υιό Του, για να εξαγοράσει το ανθρώπινο γένος από την «κατάρα» του νόμου και να ανοίξει έτσι με το Τίμιο Αιμα Του την κλειστή μέχρι τότε Πύλη του Παραδείσου; Έγινε λοιπόν για εμάς ο Ναζωραίος, όπως πολύ παραστατικά παρατηρεί ο Απόστολος Παύλος, επικατάρατος, αφού δέχθηκε εκουσίως να ανέλθει στον Σταυρό του Γολγοθά, για να μας εξαγοράσει από την κατάρα της εξορίας μας από τον Παράδεισο χαράσσοντας έτσι τον «δρόμο» της επανόδου μας σε αυτόν. Παρ’ όλα αυτά οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι αντιμετώπισαν τον Χριστό ως ένα κοινό απατεώνα, ένα θεομπαίχτη. Για αυτό Τον χλεύαζαν σε όλη την διαδικασία του Θείου Πάθους. Ακόμη και όταν Τον είχαν σταυρώσει. Του ζητούσαν, εάν είναι πράγματι Θεός, να κατεβεί από τον Σταυρό για να τον πιστέψουν. Τί άλλο θα έπρεπε να αναζητήσει κάποιος, για να πεισθεί ότι οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι συνέχεαν τον Θεό με τους Μάγους και τους Φακίρηδες;
Αυτή η εξευτελιστική συμπεριφρορά των σταυρωτών Ιουδαίων προς τον Ναζωραίο δεν μπορούσε ωστόσο να κρύψει τους φόβους τους απέναντι στο ενδεχόμενο να μη είναι έτσι τα πράγματα, όπως τα έβλεπαν. Είχαν άλλωστε ακούσει τον Χριστό να προαναγγέλλει την θανάτωσή Του από αυτούς και την εκ νεκρών Ανάστασή Του μετά από τρεις ημέρες. Γι’ αυτό εζήτησαν από τον Πιλάτο να βάλει πρόσθετους φρουρούς στον Τάφο του Χριστού, μήπως πάνε την νύχτα οι μαθητές Του και Τον κλέψουν διαδίδοντας στην συνέχεια ότι Αναστήθηκε! Τον εφοβούντο λοιπόν οι Γραμματείς και οι Φορισαίοι τον Χριστό. Και όταν ήταν ζωντανός, αλλά και όταν αναφώνησε από τον Σταυρό το «τετέλεσται» δρομολογώντας έτσι την διαδικασία της Ταφής Του. Όταν βάζεις κάποιον σε ένα τάφο, το πράττεις με την κοινή πεποίθηση ότι εκθέτεις τον νεκρό στην διαδικασία της φθοράς, η οποία θα διαλύσει το σώμα του στα συστατικά στοιχεία, από τα οποία αποτελείται. Στο σημείο αυτό εκδηλώνεται και μια άλλη ακόμη πλάνη των Ιουδαίων, αφού αγνοούσαν ότι τα συστατικά που συνέθεταν το Πρόσωπο του Χριστού ήσαν, αφ’ ενός η πρόσκαιρη και φθαρτή ύλη του ανθρώπου, αφού ο Ιησούς Γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία, αφ’ ετέρου δε η αιώνια και άφθαρτη θεϊκή ουσία, την οποία έφερε εν ταυτώ ο Ναζωραίος, αφού ήταν ο ενανθρωπίσας Υιός και Λόγος του Θεού. Γι’ αυτό ο Άδης δεν μπόρεσε να κρατήσει αιχμάλωτο στα δεσμά του τον Χριστό, ο οποίος Ανέστη εκ του μνήματος, όπως ακριβώς είχε προαναγγείλει. Με την Ανάστασή Του ο Χριστός απέδειξε σε όλους ότι ήταν αληθινός Θεός. Η Πηγή της αφθαρσίας και της αθανασίας, που δεν υπόκειται στα μέτρα της φθοράς και της θνητότητος, όπως περίμεναν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι.
