Κυριακή Α´ Λουκά: Η απογοήτευση στην ζωή μας
(Λουκ. 5.1-11)
«Ἐπιστάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτός κοπιάσαντες οὐδέν ἐπιάσαμεν».
Ἕνα περιστατικό ἀπό τή ζωή τῶν ἀποστόλων, τοῦ Πέτρου καί τοῦ Ἀνδρέου καί τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννου, τῶν υἱῶν τοῦ Ζεβεδαίου, ἀφηγεῖται ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Λουκᾶς στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Ἕνα περιστατικό ἀπό τή ζωή τους ὡς ἁλιέων, πού ξεφεύγει ἀπό τά ὅρια τοῦ συνηθισμένου καί εἰσέρχεται στόν χῶρο τοῦ θαύματος, τό ὁποῖο ἀποδεικνύει τή θεία προέλευση τοῦ Ἰησοῦ.
Μία ὁλόκληρη νύκτα κοπίαζαν μέ τά πλοῖα τους στή λίμνη τῆς Γεννησαρέτ οἱ τέσσερις ἁλιεῖς προσπαθώντας νά πιάσουν μερικά ψάρια. Ὅμως ὁ κόπος τους ἀποδείχθηκε μάταιος, καί ταλαιπωρημένοι ἐπέστρεψαν τό πρωί στήν παραλία, κατέβηκαν ἀπό τά πλοῖα τους καί ἀπογοητευμένοι ἄρχισαν νά τακτοποιοῦν τά δίχτυα τους. Ἐκεῖ τούς συνάντησε ὁ Ἰησοῦς, τόν ὁποῖο δέν γνώριζαν καί πολύ καλά, γιατί πρόσφατα εἶχε ἀρχίσει νά ἐμφανίζεται δημόσια καί νά κηρύσσει, καί τούς ζήτησε κάτι πολύ παράξενο. Τούς ζήτησε νά ρίξουν ξανά τά δίχτυα τους στή θάλασσα.
Ἀναμφίβολα ἡ προτροπή του θά ἤχησε περίεργα στά αὐτιά τους. Ἕνας ξένος τούς ζητᾶ νά ὑποβληθοῦν καί πάλι στήν ἴδια ταλαιπωρία, μέ αὐτήν πού μόλις εἶχε τελειώσει, καί μάλιστα ἐντελῶς ἄσκοπα, ἐφόσον αὐτήν τήν πρωινή ὥρα ἦταν βέβαιο ὅτι κάθε προσπάθεια θά ἀπέβαινε ἄκαρπη. Γι’ αὐτό καί ἡ ἀντίδραση τοῦ Πέτρου εἶναι ἀπόλυτα δικαιολογημένη. «Ἐπιστάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτός κοπιάσαντες οὐδέν ἐπιάσαμεν». Κύριε, ὁλόκληρη τή νύκτα, πού οἱ συνθῆκες ἦταν κατάλληλες, κουραστήκαμε νά προσπαθοῦμε καί δέν πιάσαμε οὔτε ἕνα ψάρι καί τώρα ἐσύ, πού δέν εἶσαι ψαράς, μᾶς λές νά ξαναπροσπαθήσουμε;
«Ἐπιστάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτός κοπιάσαντες οὐδέν ἐπιάσαμεν». Πόσο συνηθισμένη μᾶς φαίνεται ἡ ἀντίρρηση τοῦ Πέτρου. Πόσες φορές δέν βρισκόμαστε καί ἐμεῖς σέ ἀνάλογη θέση μέ αὐτή στήν ὁποία βρέθηκε ὁ ἁλιέας ἀπόστολος. Προσπαθοῦμε, κοπιάζουμε, ἀγωνιζόμαστε ἀλλά δέν κατορθώνουμε τίποτε, ὄχι μόνο στίς καθημερινές μας προσπάθειες γιά τά ὑλικά καί τά ἐπίγεια θέματα, ἀλλά καί στά πνευματικά θέματα. Ἀγωνιζόμαστε, μοχθοῦμε, δοκιμάζουμε μερικές φορές πολλούς τρόπους καί ποικίλες μεθόδους, ἀλλά δέν βλέπουμε στόν ἑαυτό μας καμία πρόοδο, καμία βελτίωση. Βλέπουμε πώς ἀπέχουμε ἀπό τόν στόχο μας, διαπιστώνουμε ὅτι δέν μποροῦμε νά νικήσουμε τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη μας, παρατηροῦμε ὅτι δέν ἀποκτοῦμε καμία ἀρετή, παρότι κάνουμε στή ζωή μας ὅ,τι εἶναι δυνατό. Καί τότε ἀπογοητευόμαστε καί ἐπιθυμοῦμε νά σταματήσουμε καί ἐμεῖς τήν προσπάθεια καί τόν ἀγώνα, σάν τόν ἀπόστολο Πέτρο, πού τόν εἴδαμε νά μαζεύει τά δίχτυα του. Καί ἴσως ἀπευθυνόμαστε καί ἐμεῖς στόν Χριστό νοερά καί ἐπαναλαμβάνουμε τά λόγια τοῦ μαθητοῦ του. «Ἐπιστάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτός κοπιάσαντες οὐδέν ἐπιάσαμεν». Ἔκανα τόσες προσπάθειες, ἀγωνίστηκα, νήστευσα, προσευχήθηκα γιά νά γίνω σωστός μαθητής σου, συνεπές μέλος τῆς Ἐκκλησίας σου, ἀλλά δέν κατόρθωσα τίποτε. Μάταιος ὁ κόπος μου. Κουράστηκα, Κύριε.
Ἀνθρώπινη ἀδυναμία εἶναι ἡ ἀπογοήτευση, καί γι’ αὐτό ὁ Χριστός οὔτε τήν κατακρίνει οὔτε τήν καταδικάζει. Καί εἶναι φυσικό νά ἀπογοητευόμαστε πολλές φορές ἀπό τά πενιχρά ἤ ἀνύπαρκτα ἀποτελέσματα πού ἔχει ὁ πνευματικός μας ἀγώνας. Μέχρις ἐδῶ ὅμως. Αὐτό πού δέν θά πρέπει νά κάνουμε ποτέ, εἶναι νά ἐγκαταλείπουμε τήν προσπάθεια. Γιατί ἄν ἡ ἀπογοήτευση εἶναι στοιχεῖο τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἡ ὑπέρβασή της καί ἡ ὑπακοή στόν Χριστό εἶναι τό στοιχεῖο ἐκεῖνο πού μᾶς ἀνοίγει τήν πόρτα τῆς ὁδοῦ τῆς σωτηρίας μας, τῆς ὁδοῦ πού μᾶς ὁδηγεῖ στόν οὐρανό.
Καί ὁ Χριστός ἀρέσκεται, ἀδελφοί μου, σέ αὐτές τίς ὑπερβάσεις. Ἄν ἔλεγε στόν Πέτρο, ρίξε ἀπό τή δεξιά πλευρά τοῦ πλοίου τά δίχτυα σου καί θά πιάσεις ψάρια, ἐνῶ ὁ Πέτρος εἶχε ψαρέσει ἀρκετά ψάρια ὅλη τή νύκτα, ἡ παρέμβαση τοῦ Ἰησοῦ δέν θά εἶχε καμιά ἀξία. Τώρα ὅμως πού ὁ Πέτρος ἀποφασίζει νά ὑπακούσει στήν παράξενη ἐντολή ἑνός ἀνθρώπου, ἡ ὑπακοή του καί ἡ ἐπιμονή του ἐπιβραβεύονται· καί ταυτόχρονα ἀποδεικνύεται ποιός εἶναι αὐτός πού ἔχει τόση δύναμη, ὥστε νά ἀποδεικνύεται ἐφικτό ὅ,τι λέει.
Τὀ ἴδιο συμβαίνει καί μέ μᾶς. Ἄν οἱ ἀγῶνες καί οἱ προσπάθειές μας εὐοδωνόταν καί ἀπέφεραν καρπούς, τότε θά ἐμπιστευόμασταν σέ ἀπόλυτο βαθμό τόν ἑαυτό μας καί δέν θά δίναμε στόν Χριστό τήν ἀπαραίτητη σημασία γιά τήν πνευματική μας πρόοδο. Ὁ Χριστός ἀναμφίβολα δέν μᾶς ἀφήνει μόνους στήν προσπάθειά μας. Παρακολουθεῖ τόν ἀγώνα μας καί ἐπεμβαίνει, ὅταν νομίζει ὅτι εἶναι ἀνάγκη. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά νά ξεκινήσουμε ἀπό τήν ἀρχή τήν προσπάθειά μας. Ἀρκεῖ νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά ἐπαναλάβουμε, ὅπως καί ὁ Πέτρος: «Ναί, Κύριε, κουράστηκα ἀπό τόν ἀγώνα μου, ἀλλά ἀφοῦ τό λές ἐσύ, θά ξαναπροσπαθήσω. Ἐπί τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον». Καί τότε νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ Θεός θά ἀνταμείψει τήν τόλμη μας ἀλλά καί τήν ἐμπιστοσύνη σέ Ἐκεῖνον καί θά μᾶς εὐλογήσει, ὥστε να ἀποδώσουν οἱ κόποι καί οἱ προσπάθειές μας πολλούς καρπούς. Ἀμήν.
Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
