ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ: Η Γέννηση του Χριστού ήταν μια πράξη υπακοής
(Ματθ. 1.1-25)
Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ γεννήσεως σήμερα, ἀδελφοί μου, καί ἡ Ἐκκλησία μᾶς παρουσιάζει τήν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους μέ δύο τρόπους.
Ἀφενός μᾶς τήν παρουσιάζει μέσα ἀπό τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, στό ὁποῖο ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐξιστορεῖ τήν ἱστορία τῆς πίστεως ὅλων ἐκείνων τῶν ἁγίων ἀνδρῶν καί γυναικῶν πού ἔζησαν πρίν ἀπό τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ μέ τήν πίστη στίς ὑποσχέσεις καί τίς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ. Καί ἀφετέρου μᾶς τήν παρουσιάζει μέσα ἀπό τήν ἀτελείωτη ἁλυσίδα τῶν ἀνθρώπων πού ἔζησαν στή γῆ ἀπό τόν Ἀβραάμ μέχρι τόν Χριστό· τῶν ἀνθρώπων πού, ἄν καί πολλές φορές ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τόν Θεό, δέν ἔπαυσαν ποτέ νά ἀναμένουν τόν Μεσσία, αὐτόν πού ἐπρόκειτο νά τούς λυτρώσει ἀπό τά δεσμά πού τούς κατέτρυχαν· δέν ἔπαυσαν ποτέ νά ἀκοῦν καί νά διαβάζουν τίς προφητεῖες μέσω τῶν ὁποίων ὁ Θεός προανήγγελε τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους διά τῆς ἐλεύσεως τοῦ Σωτῆρος.
Καί οἱ ἐλπίδες καί ἡ πίστη καί οἱ προφητεῖες πραγματοποιήθηκαν στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἔφθασε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἦλθε ὁ ἴδιος στή γῆ, γιά νά λυτρώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά τόν ἀνυψώσει καί πάλι ἐκεῖ ἀπό ὅπου ἐξέπεσε.
«Τοῦτο δέ ὅλον γέγονε ἵνα πληρωθῇ τό ρηθέν ὑπό τοῦ Κυρίου διά τοῦ προφήτου λέγοντος· ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν, καί καλέσουσιν τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστιν μεθερμηνευόμενον μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός».
Μέ αὐτή τή φράση ὑπομνηματίζει ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος τά γεγονότα πού θά ἑορτάσουμε αὔριο.
Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν ἕνα τυχαῖο γεγονός, ἀλλά ἡ ἐπιβεβαίωση τῶν προφητειῶν, δηλαδή ἡ πραγματοποίηση τοῦ μακροχρονίου σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.
Ὑπηρέτες στό θεῖο σχέδιο οἱ προφῆτες, πού ἐξήγγειλαν στούς ἀνθρώπους καί τούς προετοίμασαν γιά νά δεχθοῦν τήν ἔλευση τοῦ Κυρίου. Ὑπηρέτες στό ἴδιο σχέδιο καί οἱ ἅγιοι προπάτορες, ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα, πού ἐμπιστεύθηκαν τήν τρίχρονη θυγατέρα τους Μαριάμ, καρπό πολλῶν προσευχῶν καί πολλῶν δακρύων, στόν ναό τοῦ Θεοῦ, γιά νά μένει ἐκεῖ, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, καί νά προετοιμάζεται γιά τή μεγάλη ἀποστολή πού ἐπρόκειτο νά ἀναλάβει.
Ἡ δική της, ἄλλωστε, πρόθυμη συγκατάθεση νά διακονήσει τό μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας καί ἡ ἄμεση ἀποδοχή τοῦ θελήματος τοῦ Χριστοῦ πού ἐκφράσθηκε μέ τήν ἀπάντησή της στό μήνυμα τοῦ ἀγγέλου, «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου», ἀποτέλεσε τήν ἀφετηρία γιά τήν πραγματοποίηση τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ.
Ἔτσι ἡ Παναγία ἀξιώθηκε νά συλλάβει ἐν γαστρί αὐτόν πού προανήγγειλαν οἱ προφῆτες, «ἵνα πληρωθῇ τό ρηθέν ὑπό τοῦ Κυρίου», ὅπως ἀκούσαμε στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀξιώθηκε νά γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἀξιώθηκε νά ζήσει τήν ἐπίγεια ζωή της στήν ὑπακοή τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ.
Στήν ἁγιασμένη ἁλυσίδα τῆς ὑπακοῆς προστίθεται ἄλλη μία πράξη ὑπακοῆς, αὐτή τοῦ μνήστορος Ἰωσήφ. Ὁ Ἰωσήφ ὑπακούει στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί μνηστεύεται τήν ταπεινή κόρη τῆς Βηθλεέμ· ὑπακούει στήν ἀγγελική ἐντολή καί διαβεβαίωση ὅτι «τό ἐν αὐτῇ γεννηθέν ἐκ πνεύματος ἐστιν ἁγίου» καί ἀναλαμβάνει τήν προστασία τῆς Θεοτόκου.
Ἀσφαλῶς ὅμως τή μεγαλύτερη πράξη ὑπακοῆς τήν προσφέρει στή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ὑπακούει στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἀναλαμβάνει μέ τήν ἐνανθρώπισή του καί μέ τή θυσία του νά σώσει τόν ἄνθρωπο. Μέχρι τέτοιου σημείου ἔφθασε ἡ ὑπακοή τοῦ Χριστοῦ γιά χάρη τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε «ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών» καί «ἐγένετο ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ».
Ἡ ὑπακοή τοῦ Χριστοῦ δέν περιορίσθηκε μόνο στήν ὑπακοή του στόν Θεό, ἀλλά ἐπεκτάθηκε καί στήν ὑπακοή του στήν Παναγία Μητέρα του καί τόν προστάτη της Ἰωσήφ, στούς ὁποίους «ἦν ὑποτασσόμενος».
Μέ τήν ὑπακοή, λοιπόν, ἀδελφοί μου, ὅλων ὅσων διακόνησαν τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἀκυρώθηκαν οἱ ὀδυνηρές συνέπειες τῆς παρακοῆς, καί ὁ ἄνθρωπος ἀξιώθηκε καί πάλι νά γίνει μέτοχος καί κληρονόμος τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὑπό μία βεβαίως προϋπόθεση. Καί ἡ προϋπόθεση αὐτή δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τό νά οἰκειοποιηθεῖ τή σωτηρία καί τή λύτρωση πού προσέφερε στό ἀνθρώπινο γένος ἡ ἐνανθρώπιση τοῦ Χριστοῦ διά τῆς ὑπακοῆς. Ἡ ὑπακοή στό θέλημα καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ μόνη ὁδός τῆς σωτηρίας. Αὐτή περιμένει ἀπό ὅλους μας ὁ Χριστός, τή γέννηση τοῦ ὁποίου θά ἑορτάσουμε αὔριο· καί τήν περιμένει ὄχι γιατί τήν ἔχει ἀνάγκη ὁ ἴδιος ὡς ἐπιβεβαίωση τῆς Θεότητός του, ἀλλά γιατί τήν ἔχουμε ἀνάγκη ἐμεῖς.
Ἄν συνηθίσουμε νά ἐμπιστευόμαστε καί νά ὑπακούουμε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά ἐπιδιώκουμε νά τό ἀντιπαραθέτουμε στίς δικές ἐγωιστικές ἀπόψεις, τότε καί ἡ ἐπίγεια ζωή μας θά εἶναι ἀπαλλαγμένη ἀπό ἄσκοπες καί ἀνώφελες φροντίδες καί μέριμνες καί τόν προορισμό τῆς ζωῆς μας θά ἐπιτύχουμε πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τή σωτηρία μας.
Προσκυνώντας αὔριο στή φάτνη τόν νηπιάσαντα δι’ ἡμᾶς Χριστό, ἀντί ἄλλων δώρων ἄς σπεύσουμε, ἀδελφοί μου, νά τοῦ προσφέρουμε τό πολυτιμότερο, τήν ὑπακοή μας, καί νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι καί Ἐκεῖνος θά μᾶς ἀνταποδώσει στό πολλαπλάσιο τήν προσφορά μας μέ τή χάρη του.
Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
