Κυριακή Θ´Ματθαίου:
Ἐλάχιστες εἶναι οἱ φορές πού τά ἱερά κείμενα τῶν εὐαγγελίων περιγράφουν περιστατικά κατά τά ὁποῖα οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ βρίσκονται μόνοι τους· καί μία ἀπό αὐτές τίς περιπτώσεις εἶναι καί αὐτή, τήν ὁποία ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα.
Μετά τό θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων ὁ Χριστός ἀναγκάζει τούς μαθητές του νά μποῦν στό πλοῖο καί νά ἐπιστρέψουν πίσω, μέχρις ὅτου ἐκεῖνος «ἀπολύσει τούς ὄχλους». Τούς στέλνει γνωρίζοντας ἀσφαλῶς τί ἐπρόκειτο νά συμβεῖ μέσα στή νύκτα, ἀλλά καί αὐτό βρίσκεται μέσα στό σχέδιο τοῦ Χριστοῦ καί ἔχει σκοπό νά τούς διδάξει ὄχι μόνο τή σημασία τῆς πίστεως στόν Χριστό ἀλλά καί τή δύναμη τῆς ἐξουσίας του ἐπάνω στή φύση καί τά φυσικά φαινόμενα. Γι’αὐτό καί ἐπιτρέπει νά ταραχθεῖ μέσα στή νύχτα ἡ γαλήνια θάλασσα καί μαζί μέ αὐτή καί ἡ γαλήνη στίς ψυχές τῶν μαθητῶν του. Τά κύματα πού ὑψώνονται καί κάνουν τό πλοῖο τους νά κινδυνεύει νά βυθισθεῖ, αὐξάνουν τήν ἀγωνία καί τόν φόβο τῶν ἀποστόλων. Ἀπελπισία καί ἀπόγνωση συνέχει τίς ψυχές τους, καί ὁ διδάσκαλος, στόν ὁποῖο προσέφευγαν πάντοτε στίς δύσκολες στιγμές, ὁ διδάσκαλος ὁ ὁποῖος τούς λύτρωνε πάντοτε ἀπό ὅλες τίς ἀπρόβλεπτες καταστάσεις πού συναντοῦσαν ἀπουσιάζει, δέν εἶναι παρών.
Πόσες σκέψεις θά πέρασαν, ἀλήθεια, ἐκεῖνες τίς στιγμές, ἀδελφοί μου, ἀπό τό μυαλό τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου! Πόσες φορές δέν θά ἀναρωτήθηκαν «ποῦ εἶσαι, ραββί, τώρα πού σέ ἔχουμε ἀνάγκη; Ποῦ εἶσαι τώρα πού κινδυνεύουμε νά καταποντισθοῦμε ὑπό τῶν κυμάτων;»
Στήν ἀγωνία τους ὅμως οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου δέν εἶναι μόνοι, γιατί ἡ ἀγωνία καί ὁ φόβος εἶναι συναισθήματα συνυφασμένα μέ τή ζωή καί τήν πορεία τοῦ κάθε ἀνθρώπου, εἶναι συνυφασμένα μέ τήν ἱστορία καί τήν ἐξέλιξη τοῦ κόσμου. Σέ θέση ἀνάλογη μέ αὐτή τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου βρεθήκαμε κάποια στιγμή τῆς ζωῆς μας ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ὅταν τό σκάφος τῆς ὑπάρξεώς μας κλυδωνίσθηκε ἀπό τά κύματα τῶν προβλημάτων, τῶν θλίψεων, τῶν ἀσθενειῶν, τῶν παθῶν, τῶν δυσκολιῶν, τῶν ποικίλων κινδύνων πού συνάντησε ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς στή ζωή του. Καί ὑπάρχουν φορές πού ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς θά διερωτήθηκε σάν τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ· «ποῦ εἶσαι, Κύριε; Γιατί μέ ἐγκατέλειψες τώρα πού σέ ἔχω ἀνάγκη; Ποῦ εἶσαι, Κύριε, τώρα πού μόνο ἐσύ μπορεῖς νά μέ σώσεις ἀπό τά κύματα πού μέ ἀπειλοῦν;»
Παρόμοια τά ἐρωτήματα, ἀδελφοί μου, ἀλλά ἡ ἀπάντηση πού δίνει ὁ Χριστός καί σέ ἐμᾶς εἶναι ἡ ἴδια μέ αὐτή πού ἔδωσε στούς μαθητές του. «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμί· μή φοβεῖσθε».
Ὁ Χριστός μπορεῖ νά μήν βρισκόταν μέσα στό πλοῖο τῶν μαθητῶν του πού βασανιζόταν ἀπό τά κύματα, ἀλλά δέν ἦταν ἀπών· γιατί ὁ Χριστός δέν εἶναι ποτέ ἀπών ἀπό ὅ,τι συμβαίνει στή ζωή μας, ἀπό ὅ,τι συμβαίνει στήν ἱστορία, ἀπό ὅ,τι συμβαίνει στόν κόσμο. Εἶναι παρών ὡς πανταχοῦ παρών καί γνωρίζει τά τεκταινόμενα καί παρακολουθεῖ τήν ἀγωνία μας καί αἰσθάνεται τόν φόβο μας καί ἀκούει τίς κραυγές μας καί τίς ἱκεσίες μας. Ὁ Χριστός εἶναι πάντοτε παρών στίς δύσκολες στιγμές τής ζωῆς μας, στίς στιγμές τῶν θλίψεων καί τῶν πειρασμῶν, τῶν δοκιμασιῶν καί τῆς τρικυμίας· εἶναι παρών, ὅταν κλυδωνίζεται τό σκάφος τῆς ζωῆς μας, ἀρκεῖ ἐμεῖς νά θέλουμε πράγματι νά τόν δοῦμε, ἀρκεῖ ἐμεῖς νά μποροῦμε νά τόν ἀναγνωρίσουμε. Γιατί πρέπει νά μποροῦμε νά τόν ἀναγνωρίσουμε, γιά νά μή νομίσουμε καί ἐμεῖς, σάν τούς μαθητές του, ὅτι εἶναι φάντασμα αὐτός πού ἔβλεπαν νά περιπατεῖ ἐπί τῶν κυμάτων. Γιατί πρέπει νά μποροῦμε νά ἀκούσουμε τή φωνή τοῦ Χριστοῦ πού ἐπαναλαμβάνει καί σέ ἐμᾶς τό «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμί· μή φοβεῖσθε». Καί πρέπει νά μποροῦμε νά πιστεύουμε καί τή φωνή του, νά πιστεύουμε στή θεία δύναμή του οὐσιαστικά, βαθειά μέσα στήν ψυχή μας καί ὄχι θεωρητικά καί ἀόριστα. Γιατί ἡ πίστη στόν Χριστό εἶναι εὔκολη ὑπόθεση, ὅταν ὅλα βαίνουν ὁμαλά στή ζωή μας, ὅταν δέν ἀντιμετωπίζουμε δυσκολίες ἤ προβλήματα, ἀσθένειες καί ἀπογοητεύσεις, πειρασμούς καί εἰρωνίες. Χρειάζεται ὅμως νά τήν διαθέτουμε καί στίς κρίσιμες στιγμές τῆς ζωῆς ὄχι μόνο γιατί μᾶς βοηθᾶ νά σταθοῦμε ὄρθιοι ἀλλά καί γιατί ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι ἀληθινή, εἶναι γνήσια, εἶναι τέτοια πού ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς ὁ Χριστός.
Αὐτή τή σταθερή καί ἀκλόνητη πίστη ἄς ἀγωνιζόμασθε νά ἀποκτήσουμε, ζητώντας καί ἀπό τόν Χριστό, ὅπως καί οἱ μαθητές του, νά μᾶς προσθέσει πίστη, γιά νά μπορέσουμε νά φθάσουμε μέσα ἀπό τίς τρικυμίες τῆς παρούσης ζωῆς στό λιμάνι τῆς βασιλείας του. Ἀμήν.
Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων