ΣΕΡΑΦΕΙΜ Μητροπολίτης Κυθήρων
Η Γ’ Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής σήμερα, η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, όπως μας είναι γνωστή, και η Αγία μας Εκκλησία τιμά την ιερή μνήμη των αγίων Μαρτύρων Καλλιοπίου και Ακυλίνης (+304) και του Οσίου Πατρός ημών Γεωργίου Επισκόπου Μυτιλήνης (+θ’ αι.).
Στο σημερινό ιερό Ανάγνωσμα του κατά Μάρκον Αγίου Ευαγγελίου γίνεται λόγος για την εθελοντική άρσι του προσωπικού σταυρού του κάθε πιστού, αφού πρώτα αποφασίσει ελεύθερα, με την θέλησί του, να ακολουθήση τον Χριστό και να απαρνηθή τον αμαρτωλό εαυτό του, τον παλαιό άνθρωπο της αμαρτίας, που κουβαλάει επάνω του. Ακόμη, η ευαγγελική αυτή περικοπή ομιλεί για την υπέρτατη αξία της ψυχής του ανθρώπου.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι η πνευματική ζημιά της ψυχής. Όταν αυτή υπάρχη, τότε ο άνθρωπος δεν ωφελείται κι’ όταν ακόμη κερδίση όλο τον κόσμο. Γιατί κανείς δεν μπορεί να δώση κάποιο αντάλλαγμα για την ψυχή του. Ο θησαυρός της είναι ανεκτίμητος και μοναδικός για τον κάθε άνθρωπο.
Γιά τις δυό αυτές μεγάλες και υψηλές έννοιες : Σταυρός και αυταπάρνησις και ψυχή και η αξία της ο εκκλησιαστικός διδάσκαλος των χρόνων της Τουρκοκρατίας Νικηφόρος Θεοτόκης λέγει, μεταξύ άλλων και τα εξής:.
«Ακούς θεική σοφία και πολύ θαυμάσια μεγαλοπρέπεια; Ούτε αναγκάζει, αν και έχει την δύναμι, ούτε προστάζει, αν και έχει την εξουσία.Αλλά αφήνοντας στον καθένα το αυτεξούσιό του ελεύθερο, προσκαλεί μόνο όλους, επειδή ως φιλάνθρωπος θέλει τη σωτηρία όλων.
Όποιος, λέγει, με τη δική του γνώμη και προαίρεσι, θέλει να με ακολουθή, δηλαδή να έρχεται κοντά μου ως μαθητής μου και να μιμηθή τα έργα μου, είναι ανάγκη να κάνη τρία πράγματα. Να αρνηθή τον εαυτό του, να σηκώση τον προσωπικό του σταυρό και να είναι πιστός ακόλουθός μου.
Αλλά ποιός είναι αυτός ο εαυτός μας; διερωτάται. Καί ποιός είναι ο σταυρός του κάθε ανθρώπου; Ο εαυτός μας είναι εκείνος, που από τον Απόστολο Παύλο ονομάζεται «παλαιός άνθρωπος».
Καί σώμα της αμαρτίας τον ονομάζει ο θείος Παύλος, γιατί μετά την παράβασι των Πρωτοπλάστων «έγκειται η διάνοια του ανθρώπου επιμελώς επί τα πονηρά εκ νεότητος αυτού» (Γεν. 8,21). Αυτόν, λοιπόν, τον παλαιό άνθρωπο της αμαρτίας, λέγει, ότι πρέπει να αρνηθούμε .
Τότε αρνούμεθα τους εαυτούς μας, όταν φεύγουμε την φιλία της σάρκας και αποστρεφόμαστε τις πονηρές της πράξεις.
Σταυρός δε προσωπικός του καθένα είναι η νέκρωσις των παθών και των πονηρών του επιθυμιών. Τότε λοιπόν σηκώνουμε τον σταυρόν μας, όταν νεκρώσουμε τα πάθη και τις κακές μας επιθυμίες.
Η ψυχή του ανθρώπου, λέγει στη συνέχεια, είναι αθάνατη. Πως λοιπόν ημπορεί ο άνθρωπος να την χάση για την αγάπη του Ιησού Χριστού και του Ευαγγελίου; Πως δε με την τοιαύτη απώλεια θα την σώση; Ψυχή εδώ λέγει όχι την ουσία της ψυχής, αλλά τις πονηρές της επιθυμίες.
Έτσι, λοιπόν, όποιος χάσει τις κακές της ψυχής του επιθυμίες, την υπερηφάνεια, τον φθόνο, το μίσος, την ασπλαχνία και τα λοιπά πάθη της, όχι για υποκρισία ή φιλοδοξία, αλλά για την αγάπη του Ιησού Χριστού και για την τήρησι των εντολών του Ευαγγελίου, εκείνος σώζει την ψυχή του στην αιώνια ζωή, δηλ. κληρονομεί την αιώνια σωτηρία. Όποιος δε περιποιείται τις κακές επιθυμίες της ψυχής, εκείνος θα χάση την ψυχήν του, δηλ. την παραδίδει στην αιώνια κόλασι… Καί προσθέτει πιο κάτω :
Όποιος θέλει να σώση την ψυχήν του, δηλ. όποιος θέλει να σώση τον εαυτό του, εκείνος θα θυσιάση ο,τι και όσα σχετίζονται με την αμαρτία. Όποιος όμως θα χάση τον εαυτό του όχι για την ισχυρογνωμία του, ούτε για την πλάνη της φαντασίας του, αλλά για την αγάπη του Ιησού Χριστού και για τα ευαγγελικά δόγματα, εκείνος θα σώση τον εαυτό του για την αιώνια ζωή».
Ας ακούσωμε, αγαπητοί μου αδελφοί, την φωνή του Σωτήρος μας Χριστού. Ας σηκώσωμε με υπομονή και καρτερία τον προσωπικό μας σταυρό και ας φροντίζωμε επιμελώς για την σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας. Αμήν.-