Κυριακή των Απόκρεω: Σφραγίδα Αποστολής
Κάθε άνθρωπος που ζει και κινείται στην κοινωνία μας έχει την αποστολή του σε όποια θέση υπάρχει, στη στενή οικογενειακή του εστία, τον εργασιακό του χώρο ή τον κοινωνικό του περίγυρο. Την αποστολή του την συνθέτουν οι ευθύνες που είτε έχει αναλάβει, είτε του έχουν ανατεθεί και που μπόρεσε να αξιοποιήσει και να τελεσφορήσει με επιτυχία. Υπάρχουν άρα τα κριτήρια, οι προϋποθέσεις, τα γνωρίσματα των πρωτοβουλιών του. Βάσει αυτών ο καθένας θα διαχειριστεί ότι και όποιος του εμπιστεύθηκε, ο Θεός ή ο λαός Του.
Του αρχιμ. Χρυσόπουλου Χρυσόπουλου, Θεολόγου, Διδάσκοντος Πανεπιστημίου Πειραιώς για το dogma.gr
Τα έργα του είναι αυτά που τον χαρακτηρίζουν και οι επιλογές του είναι εκείνες που τον καθορίζουν. Κατά το αποτέλεσμα κρινόμαστε∙ άλλοτε δίκαια, κάποτε άδικα. Ο απόστολος Παύλος πάντως αύριο απευθυνόμενος στους Κορινθίους διασαφηνίζει τις έννοιες της αποστολής αλλά και του σκανδάλου. Όσο και να φαίνονται ως ξένες, έχουν την σύνδεσή τους και θα μας το πληροφορήσει αυτό στο αντίστοιχο αγιογραφικό ανάγνωσμα.
Για την αποστολή που έχει αναλάβει ο καθένας μας -όπως και όπου ζει- τίθενται τα κριτήρια επιτυχίας, γιατί αυτό είναι το ευκταίο. Πρώτη σημασία έχει (και θα το ακούσουμε αύριο), ποιός και σε ποιον αναθέτει την εργασία. Ανάλογα τις δυνατότητες πρέπει να είναι και η εξουσιοδότηση. Μπορεί να μην είμαστε οι άριστοι, αλλά δεν πρέπει να είμαστε και οι τυχαίοι. Όποια προσπάθεια και να κάνουμε θα βρεθεί στο κενό. Θα φέρει καρπούς η εργασία μας όταν διακατέχεται από την ελευθερία, όχι όμως από ασυδοσία. Πρέπει να ξετυλίγονται ελεύθερα τα χαρίσματά μας, να εκτιμούνται καταλλήλως, έτσι και να προχωράμε. Η καταπίεση δεν είναι προς όφελος κανενός έργου. Αντίθετα, οι συνθήκες ελευθερίας κινήσεων και πρωτοβουλιών θα προσεγγίσουν όντως την καρποφορία.
Καθώς ο Θείος Παύλος επικαλείται και προτάσσει την θεοπτία και τη θεία έμπνευση στις δράσεις του, μας παραπέμπει στη άρτια γνώση που οφείλουμε να έχουμε. Πειράματα στην πνευματική (και όχι μόνο) εργασία θα την καταστήσουν επικίνδυνη, αμφισβητήσιμη και ετοιμόρροπη. Ποιος όμως θα χρεωθεί την αποτυχία; ο «εργοδότης» ή ο «εργαζόμενος;». Γι’ αυτό πρέπει να εκτιμάμε την εμπειρία των άλλων και να τους παρέχουμε την εμπιστοσύνη μας ώστε να προσφέρουν ιδέες, οράματα, προγράμματα. Μ’ τις συνθήκες που περιγράφονται, θα έχουμε και το επιθυμητό και ευλογημένο αποτέλεσμα. Η καλλικαρπία, η σωτηρία, η ελπίδα για το αύριο -ατομικά και συλλογικά- θα είναι το γνώρισμα και η σφραγίδα της ευθύνης που έχουμε επωμισθεί.
Ο κίνδυνος είναι ορατός και σαφέστατος, αφού ο διάβολος παραμονεύει για να αποτύχουμε ως άνθρωποι. Αγνοεί ότι μπορεί να έχουμε κάτι το θετικό ως αποτέλεσμα και ότι επάξια διαθέτουμε την του Θεανθρώπου επιβράβευση. Τα άκρα πάντα προκαλούν σκάνδαλο, η υπερβολή καταλήγει σε διαστρέβλωση και η αδιακρισία σε άρνηση. Έτσι η διακονία θα γίνει αποστολή και θα καταλήξει σε αποδοχή.
Οι αμφισβητήσεις υπήρξαν και θα υπάρχουν. Μέσα απ’ αυτές ας βλέπουμε την ουσία που παραπέμπει στο Σωτήρα Χριστό δια του ευαγγελικού λόγο Του και της υγιούς πνευματικής εργασίας προς τιμή Του εργασίας, με σφραγίδα γνήσια, ανεξίτηλη και αιώνια, γεννήματα όλα της χάριτός Του. Λίγες ημέρες πριν την Μεγάλη Τεσσαρακοστή είμαστε, ας προσέξουμε όλως ιδιαιτέρως το εξής: Θα κληθούμε έμπρακτα ότι μάθουμε να το εφαρμόσουμε με σύνεση και ότι ακούσουμε να το επικαιροποιήσουμε. Ταυτόχρονα, ότι τώρα διαθέτουμε, αυτό και θα δείξουμε, το αυτό και θα το απολαύσουμε, μέχρι τέλους και πάντα με χαρά.
