Κυριακή Β’ Ματθαίου: Η πρόσκληση του Θεού χρειάζεται και την δική μας αποδοχή
Η στιγμή της πρόσκλησης των πρώτων μαθητών του Κυρίου, όπως μας την παρουσιάζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή ευλογημένοι μας Χριστιανοί, είναι το προοίμιο του διδασκαλικού έργου Του στη γή. Το ευαγγέλιό Του δεν είναι πρόσκαιρη εξαγγελία και υπόσχεση χωρίς συνέχεια. Είναι αιώνιος λόγος που θα επεκτείνεται στους αιώνες. Χρειάζεται γι αυτό διαδόχους και συνεχιστές του έργου Του. Αυτούς καλεί, λοιπόν, για να καταρτίσει, να τους προπαρασκευάσει και να τους καταστήσει αλιείς ανθρώπων.
Εκεί στη γαλήνη της Τιβεριάδας έκανε την πρώτη Του εμφάνιση ο Χριστός, έκανε την πρώτη Του σπορά και το πρώτο Του ψάρεμα. Την αρχή της διδασκαλίας και το πρώτο Του κάλεσμα. Ευλογημένα και τα δύο. Με το λόγο Του συνταράσσει τις ψυχές των ανθρώπων, αυτών που θα γίνουν μαθητές Του, συνταράσσει τον εσωτερικό τους κόσμο ο οποίος θα γίνει το βάθρο για να στηθεί η Βασιλεία του Θεού. Έτσι έγινε η Τιβεριάδα το ξεκίνημα, έγινε η αρχή και το σύμβολο.
Με το πέρασμα των αιώνων και με την απόλαυση των καρπών της θεϊκής παρουσίας στη γή, θαμπωθήκαμε από τα αποτελέσματα και ξεχνάμε την πηγή. Λησμονήσαμε την Τιβεριάδα με τον διπλό της συμβολισμό. Μας εντυπωσιάζουν οι καρποί. Ο πολιτισμός, η αγάπη, η ειρήνη, η ειλικρίνεια, η αυτοθυσία, ο σεβασμός της ζωής, κ.λ.π. Πασχίζουμε να εξασφαλίσουμε αυτά τα πολύτιμα οφέλη, θέλοντας να φθάσουμε αμέσως στο τέρμα, χωρίς να σκεφθούμε από πού ξεκινάνε όλα αυτά.
Νά γιατί ωφέλιμο είναι να ξεκινήσουμε από την πηγή. Ο μοναδικός τρόπος για να απολαύσουμε τις θεϊκές δωρεές είναι, να τις ζητήσουμε από εκεί που εκπορεύονται. Απο το Χριστό. Κάθε άλλη προσπάθεια θα αποβεί μάταιη. Όλες οι ανθρώπινες σκέψεις -κι οι πιό σοφές- όλες οι ανθρώπινες ικανότητες -κι οι πιό εντυπωσιακές- είναι ανώφελες. Θα οδηγήσουν σε κάποιο επίτευγμα. Ποτέ δε θα έχει όμως αυτό ούτε την αξία ούτε τη διάρκεια ούτε την έκταση εκείνου που θα δώσει ο Χριστός. Απόδειξη η σημερινή πραγματικότητα σε παγκόσμια κλίμακα. Η αγάπη ψυχραίνεται, η ενότητα ραγίζει, η συνεννόηση ακατόρθωτη. Η ειρήνη παρ΄όλες τις προσπάθειες πάντοτε διακυβεύεται και είναι τόσο εύθραυστη. Ο σεβασμός στην προσωπικότητα του άλλου εξαφανίστηκε. Εγκλήματα πρωτοφανή, φυλετικές διακρίσεις, αισχρότητα και ανηθικότητα στις εκδηλώσεις τις κοινωνικές παρουσιάζουν μιά κοινωνία πρωτόγονη. Ειδωλολατρική. Τις απασχολήσεις του πνεύματος τις αντικατέστησε η υποδούλωση στην ύλη με κάθε μορφή της. Απο τη λατρεία της σάρκας ώς τη θεοποίηση του χρήματος και την υποταγή στις υλικές και μόνο απολαύσεις. Ολοφάνερη η έξαρση αυτής της τραγικής συνέπειας από το γεγονός ότι απομακρύνθηκε ο κόσμος μας από το Χριστό. Τον μόνο ικανό να του δώσει την ανακούφιση και την αισιοδοξία. Να του χαρίσει καινούργια ζωή.
Το περίεργο είναι πώς και δεν αντιλαμβάνεται η ανθρωπότητα αυτή την αλήθεια; Κι άν τη διαισθάνεται, δεν παίρνει το θάρρος να αλλάξει τρόπο ζωής. Να ξαναζητήσει το Χριστό. Να τον ξανακούσει. Να τον δεχθεί και πάλι σαν οδηγό. Να τον ακολουθήσει. Να υπακούσει στις εντολές του χωρίς επιφυλάξεις. Στέκει με πείσμα μακρυά από Εκείνον.
Στη σύγχρονη κοινωνία μας, περισσότερο από ό,τι κατά το παρελθόν, οι άνθρωποι φροντίζουμε να εξασφαλίσουμε την προσωπική μας άνεση, το βόλεμά μας σε κάθε επίπεδο, ακόμη και στον τρόπο με τον οποίο ασκούμε την θρησκευτικότητά μας. Γι αυτό και συχνά δεν είμαστε πρόθυμοι να ακολουθήσουμε τον δρόμο της ασκήσεως που η Εκκλησία ανέκαθεν υποδεικνύει σε κάθε πιστό. Αρκούμαστε στα λίγα, στην ημιμάθεια, στην αποφυγή κάθε πνευματικής προσπάθειας. Και λησμονούμε ότι αν θέλουμε να είμαστε και να λεγόμαστε αληθινοί μαθητές του Χριστού, τότε οφείλουμε να εγκαταλείψουμε τα πάντα και να Τον ακολουθήσουμε, στο δρόμο που οδηγεί στο Γολγοθά και στην Ανάσταση.
Όμως Εκείνος μας περιμένει. Σε κάποια Τιβεριάδα περπατά με υπομονή κι ελπίδα, κι από εκεί μας μιλά, όπως και σήμερα. Σκορπίζει τον πλούτο της σοφίας Του και καλεί. Μπορεί όποιος θέλει να τον συναντήσει και να τον ακούσει. Λίγη ώρα συντροφιάς με το Χριστό προσφέρει μεγάλη χαρά. Απαλύνει τις σκέψεις, ομορφαίνει τα αισθήματα και ανοίγει διάπλατα τον ορίζοντα των ιδανικών. Ξαναθερμαίνει τον ενθουσιασμό, ισχυροποιεί και σταθεροποιεί τη θέληση. Λίγη ώρα μόνοι με το Χριστό γινόμαστε καινούργιοι άνθρωποι, για να συνεχίσουμε τον αγώνα της προόδου και της αρετής. Όταν επιδιώξουμε μέσα σε μιά ατμόσφαιρα γαλήνης, με ανοιχτή την καρδιά να πλησιάσουμε τον Κύριο, έτσι καθώς τότε οι μαθητές στην Τιβεριάδα, θα δούμε τη ζωή μας να αλλάζει. Σύμφωνα με τους πόθους και της ψυχής μας τα βαθύτερα σκιρτήματα, θα δοκιμάσουμε – άν αποφασιστικά υποταγούμε στο θέλημά Του- την ολοκληρωμένη χαρά που χαρίζει το δόσιμο στην επιτέλεση του καθήκοντος χωρίς όρια.
Ακούγεται, Χριστιανοί μου, η φωνή του Σωτήρος Χριστού: «Ακολούθει μοι ». Τι θ΄αποκριθούμε εμείς αδελφοί; Πιστεύουμε σίγουρα πώς αξίζει κάθε θυσία για να ανταποκριθούμε θετικά στο Θεϊκό κάλεσμα. Αμήν.
αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής
πηγή: Μητρόπολη Βεροίας
