Λέρου και Καλύμνου Παΐσιος: «Όσο μεγάλη αρετή είναι η ευγνωμοσύνη, τόσο μεγάλη κακία είναι η αχαριστία»
Μη φανούμε κι εμείς αχάριστοι και αγνώμονες προς τον Θεό, τον ευεργέτη και σωτήρα μας. Να μισούμε και να αποστρεφόμαστε την θεομίσητο αχαριστία και να αγαπήσουμε εξ όλης της καρδίας και της ψυχής την ευγνωμοσύνη, την μεγάλη αυτή και σπουδαία αρετή, και αφού μιμηθούμε τον ευγνώμονα Σαμαρείτη της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ας μη λείψει από τα χείλη μας η ευχαριστία και η δοξολογία προς τον εν Τριάδι Θεώ.
«Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα που;»
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Φρικτή η σωματική κατάσταση των δέκα λεπρών της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, αθεράπευτος η φοβερή αρρώστια που κατέτρωγε το σώμα τους. Έβλεπαν το σώμα τους να κατατρώγεται και να παραμορφώνεται ημέρα με την ημέρα, αλλά πιο βαρύς και οδυνηρός ήταν ο σωματικός θάνατος. Κανείς δεν μπορούσε να τους πλησιάσει να τους προσφέρει έστω και την παραμικρή βοήθεια , και ενώ δεν γνώριζε το φοβερό πρόβλημα της υγείας τους, αυτοί οι ίδιοι, έπρεπε να φωνάξουν την λέξη «ακάθαρτος».
Σ’ αυτή την όλη φρικτή κατάσταση των ανθρώπων αυτών μια ελπίδα φωτός είχε αρχίσει να φωτίζει τον σκοτεινό ουρανό της φοβερής απομόνωσής τους ακόμα και από την παρουσία των συγγενών τους. Όμως «ο ετάζων καρδίας και νεφρούς και τα βάθη των ανθρώπων γιγνώσκων», ο Μέγας Ιατρός της ψυχής και του σώματος, ο παντογνώστης Κύριος έρχεται προς το τόπο εκείνο, τον απαγορευμένο. Οι δέκα λεπροί άνδρες τον ανεγνώρισαν και από μακριά, με φωνή μεγάλη, που την έκανε πολύ δυνατή ο πόθος της θεραπείας και η πίστη τους ότι, ο Χριστός είχαν ακούσει έκανε θαύματα, ακόμα και λεπρούς θεράπευε, φώναξαν «Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς».
Σ’ αυτή την ικεσία τους ήλθε αμέσως η απάντηση του Κυρίου, «πορευθέντες επιδείξατε εαυτούς τοις ιερεύσι», και ενώ βάδιζαν προς τους ιερείς με πίστη προς τον Κύριο, ω! του θαύματος καθαρίστηκαν από την φοβερή ασθένειά τους, νέο δέρμα κάλυψε το πρίν καταπληγωμένο σώμα τους, και μια απερίγραπτος χαρά γέμισε την καρδιά τους δια την μεγάλη αυτή ευεργεσία.
Όσο μεγάλη αρετή είναι η ευγνωμοσύνη, τόσο μεγάλη κακία είναι η αχαριστία. Και ο Θεός της αγάπης του ελέους και της φιλανθρωπίας εκείνο τον ευγνώμονα άνθρωπο που δοξάζει τον Κύριο και στην ευτυχία του και στην δυστυχία του τον επαινεί, τουναντίον μισεί και αποστρέφεται τον αχάριστο και αγνώμονα άνθρωπο.
«Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν», λέγει ο Θεάνθρωπος Ιησούς, «οι δε εννέα που; ουχ ευρέθησαν υποστρέψαντες δούναι δόξαν τω Θεώ ει μη ο αλλογενής ούτος;». Ο φιλεύσπλαχνος Κύριος μέμφεται την αχαριστία των εννέα εκείνων λεπρών και επαινεί και δέχεται την ευγνωμοσύνη του ενός. Οι εννέα τι έγιναν, πού επήγαν, δεν αισθάνθηκαν και αυτοί να γεμίζει η καρδιά τους από ευγνωμοσύνη και να επιστρέψουν και να δοξάσουν τον Θεό δια το καλό πού εποίησε σ’ αυτούς.
Έτσι ο Κύριος μέμφεται τους αχάριστους εκείνους εννέα, δέχεται και επαινεί την ευχαριστία του ευγνώμονος στον οποίο λέγει, «αναστάς πορεύου, η πίστις σου σέσωκέ σε». Ο μεν αλλοεθνής Σαμαρείτης με την ευεργεσία, έδειξε ότι θεραπεύθηκε ψυχή τε και σώματι, οι δε εννέα ναι μέν καθαρίστηκαν στο σώμα, αλλά έμεινε στην ψυχή τους η λέπρα της αχαριστίας.
Αδελφοί μου,
Μη φανούμε κι εμείς αχάριστοι και αγνώμονες προς τον Θεό, τον ευεργέτη και σωτήρα μας. Να μισούμε και να αποστρεφόμαστε την θεομίσητο αχαριστία και να αγαπήσουμε εξ όλης της καρδίας και της ψυχής την ευγνωμοσύνη, την μεγάλη αυτή και σπουδαία αρετή, και αφού μιμηθούμε τον ευγνώμονα Σαμαρείτη της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ας μη λείψει από τα χείλη μας η ευχαριστία και η δοξολογία προς τον εν Τριάδι Θεώ.
«Εν παντί ευχαριστείτε τούτο γαρ θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού εις υμάς, ω η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων». ΑΜΗΝ.
+ Ο Μητροπολίτης Λέρου, Καλύμνου και Αστυπαλαίας Παΐσιος
