Δεν υπάρχει αμφιβολία, έχω την αίσθηση τουλάχιστον, πως άπαντες αποδέχονται την ικανότητα του π. Δημητρίου Λουπασάκη να συγκεντρώνει πιστούς και να τους κρατά κοντά στην Εκκλησία. Και αυτό, αναμφισβήτητα είναι τάλαντο, χαρισματική τακτική, ώστε πλήθος κόσμου – και είναι αλήθεια, είναι ή ήταν μεγάλο αριθμητικά το πλήθος – να καταφεύγει στο παρελθόν, συχνά πυκνά, στον πανωραμικό λοφίσκο του Λυκαβηττού, καθένας για διαφορετικό λόγο, κινούμενος και προτρεπόμενος από διαφορετική αιτία και αφορμή.
Επί π. Δημητρίου, κάτι που πρέπει να πιστωθεί στα άκρως θετικά της συνοδείας του Λυκαβηττού, ο ιερός ναός ελειτουργείτο καθημερινά, ανελλιπώς, ασχέτως εάν οι υπαίθριες μικροφωνικές εγκαταστάσεις και τα πολυχρόνια σε ύφος πλ. του πέμπτου στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, είναι σημεία που προσωπικά με απωθούν, τόσο ως θεολόγο όσο και ως ιεροψάλτη. Η αλήθεια, όμως, να λέγεται: επί πατρός Δημητρίου ο ναός εσήμαινε τα σήμαντρά του καθημερινώς, αδιαλείπτως.
Τώρα; Εσιώπησαν οι μελωδικοί κρουνοί του λόφου να καλούν τους πιστούς στις ακολουθίες. Κυριακές και μεγάλες εορτές τελείται Όρθρος και Θεία Λειτουργία, με τους πιστούς, εμφανώς λιγότεροι σε σχέση με πριν, και πάλι να προσέρχονται νωχελικά, διαμαρτυρόμενοι για την αρρυθμία των τελουμένων ως προς την περιοδικότητά τους αλλά, κυρίως, για την απουσία του αγαπημένου τους πατρός, του ιερέα πατρός Δημ. Λουπασάκη.
Δεν έχω ασφαλή γνώση για τις επόμενες κινήσεις του π. Δημητρίου, όσον αφορά την πιθανή η μη, επιστροφή του στον λατρευτικό χώρο που, είναι αλήθεια και αυτό, επί των ημερών του κατέστη λατρευτικός, καθώς παλαιότερα εξυπηρετούσε τόπο διά αναμνηστικήν αφ᾿ υψηλού φωτογραφία των εκδρομέων και τουριστών, όταν αυτοί, από κάποιο λάθος, έχαναν τον προσανατολισμό τους στα μονοπάτια του Λυκαβηττού και κατέληγαν στο σπήλαιο-ναό τότε, των Αγίων Ισιδώρων! Είναι, όμως, γεγονός ότι, όσες φωνές ετούτη την ώρα μέσω του διαδικτύου αναπολούν και εμμέσως, άλλοτε με κείμενα και περισσότερο με βίντεο, πιέζουν για την επιστροφή του πατρός στο ναό, αναμφισβήτητα, μόνο καλό δεν του κάνουν.
Την ίδια ώρα, η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών πρέπει να φροντίσει για την εύρυθμη λειτουργία του ναΐσκου των Αγίων Ισιδώρων. Βέβαια, για καθημερινές ακολουθίες ούτε λόγος, το κατανοώ, αν και θα ήταν μεγάλη ευλογία για όλους. Άλλωστε, καθημερινές ακολουθίες δεν έχουν κάποιες από τις μεγάλες ενορίες του λεκανοπεδίου της Αττικής και δη εντός των ορίων της Αρχιεπισκοπής, θα έχει ο λόφος του Λυκαβηττού; Θέλει, όμως, μια ιδιαίτερη προσοχή!
Ο χώρος του Λυκαβηττού, ο π. Δημήτριος, οι πιστοί, οι κατήγοροι και οι υποστηρικτές είναι λαβωμένοι και αναμένουν το πλήρωμα του χρόνου που, για άλλους ισοκραττεί και συνηγορεί στην επάνοδο του πατρός στο χώρο του, για άλλους δε, υπομνηματικά απεργάζεται το ρηθέν υπό του Μολιέρου πως «της λησμοσύνης ουδέν ευτυχέστερον και πρακτικότερον στα εν τω βίω».
Εμείς, διά της παρούσης, δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε γρήγορα να επικρατήσει η λειτουργική συνοχή και επί του λοφίσκου του Λυκαβηττού, ὠστε άπαντες, κλήρος και λαός, απρόσκοπτα, αδιαμαρτύρητα, «εν ομονοία» να ακολουθούμε τη σταυροαναστάσιμη πορεία του Σωτήρος και Λυτρωτού της Πίστεώς μας!