Μ. Σάββατο – Σαρκί Σαββατίσας
«Τούτο γαρ εστι το ευλογημένον Σάββατον, αύτη εστίν η της καταπαύσεως ημέρα, εν η κατέπαυσεν από πάντων των έργων αυτού, ο μονογενής Υιός του Θεού, τη σαρκί σαββατίσας». Μ’ αυτή τη φράση περιγράφεται στην υμνογραφία της Εκκλησίας μας το πέρασμα από την εποχή του θανάτου στον καιρό της ζωής, το ξεκίνημα της νέας ημέρας της Δημιουργίας, που έφερε ο θάνατος και η Ανάσταση του Κυρίου μας.
Και είναι η ημέρα του Σαββάτου μεγάλη για τη ζωή μας, όχι μόνο διότι διαπνέεται από την αναμονή της Ανάστασης, όπως όλα μυστικά γύρω φωνάζουν, αλλά και γιατί μέσα σ’ αυτή την ημέρα συντελείται το μεγαλύτερο από όλα τα θαύματα του Κυρίου μας, που δεν είναι άλλο από την συντριβή του θανάτου! Η Δημιουργία του κόσμου συντελέστηκε με το δημιουργικό Λόγο του Θεού σε έξι ημέρες και με την δημιουργία του ανθρώπου ως του κατεξοχήν αγαπημένου από το Θεό όντος. Ο Θεός την έβδομη ημέρα αναπαύθηκε, βλέποντας ότι ο κόσμος ήταν καλός λίαν. Ο Χριστός, στον ταλαιπωρημένο από την αμαρτία κόσμο του Θεού, δημιουργεί ξανά με την επίγεια ζωή Του, το κήρυγμά Του, την αγάπη, την προσφορά Του και τελικά τη Θυσία Του τις προϋποθέσεις για μια μεταμορφωμένη ζωή. Την έβδομη ημέρα της εβδομάδας θα σαββατίσει ως προς τη σάρκα Του, θα ξεκουραστεί το σώμα Του παραδομένο στο θάνατο μα όχι στη φθορά! Η ψυχή Του, θεανθρώπινη, θα κατέλθει στον Άδη και θα κηρύξει την Ανάσταση, την επαναφορά του κόσμου, ζώντων και νεκρών, στην αγκαλιά του Θεού, και την στροφή στο «καλά λίαν» της Δημιουργίας. Και με την Ανάσταση λίαν πρωί της μιας Σαββάτων, ο Κύριος θα σηματοδοτήσει το ξεκίνημα της Νέας Δημιουργίας, του μεταμορφωμένου από τη φθορά κόσμου, της συντριβής του θανάτου και του παγγέλαστου Άδη!
Αν η Εκκλησία κομίζει μήνυμα στον άνθρωπο και τον κόσμο, αυτό το μήνυμα έγκειται στη συντριβή του θανάτου. Αυτός είναι ο έσχατος εχθρός μας, η αλυσίδα που συντρίβει τη ζωή μας, το πλέον ακατανόητο γεγονός! Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με τη λογική του στο ερώτημα «γιατί πεθαίνουμε;». Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει αυτή την μοναδικά σίγουρη προοπτική για όλους! Όλα τα φιλοσοφικά και θρησκευτικά συστήματα που προσπαθούν να δώσουν την δικαίωση στους πιστούς τους, δεν μπορούν να ερμηνεύσουν πειστικά την οδό του θανάτου. Και είναι θάνατος όχι μόνο το βιολογικό τέρμα του ανθρώπου, αλλά και κάθε τι που φθείρει το σώμα και την ψυχή, το κακό, η ακόρεστη ικανοποίηση των επιθυμιών, το άγχος, η αρρώστια! Μα πάνω απ’ όλα, θάνατος είναι η απομάκρυνση από το Θεό, από την ελπίδα μας! Θάνατος είναι η απώλεια κάθε ελπίδας. Θάνατος είναι όταν κανείς δεν αγαπά! Θάνατος είναι η μοναξιά και η ιδιορρυθμία! Θάνατος είναι κάθε απώλεια νοήματος και δίψας για τη ζωή!
Ο Ιησούς Χριστός, σαββατίσας τη σαρκί, αλλά κηρύξας την Ανάσταση και «εις ο ήν πάλιν επανελθών, δια της αναστάσεως, εδωρήσατο ημίν ζωήν την αιώνιον». Αυτόν προβάλλει η Εκκλησία μας ως τον Θεάνθρωπο διδάσκαλο του τρόπου νίκης εναντίον του θανάτου! Αυτός είναι η Ανάσταση και η Ζωή. Γιατί η ζωή που προτείνει αυτός δεν περιλαμβάνει τίποτα από το θάνατο του κόσμου. Αλλά είναι η αγάπη προς το Θεό και το συνάνθρωπο, η πνευματική πάλη, ο αγώνας και η άσκηση, είναι το ξεπέρασμα του εγώ, είναι η χαρά της κοινωνίας μ’ Αυτόν! Βιώνονται όλα αυτά μέσα στην Εκκλησία, που είμαστε όλοι μέλη της και την αποτελούμε, με σκοπό μας να ζήσουμε την Ανάσταση ψυχή τε και σώματι!
Αν στις μέρες μας το μήνυμα της Εκκλησίας έχει μετατραπεί σε κήρυγμα, ηθικολογία, ιδεολογία, γι’ αυτό φταίμε όλοι μας όσοι δεν ζούμε την Ανάσταση! Όμως, το τελικό νόημα της Μ. Εβδομάδος δεν είναι άλλο απ’ αυτό. Είναι η πορεία του Θεανθρώπου και του κάθε ανθρώπου από το Γολγοθά του Πάθους και των παθών στην Ανάσταση της χαράς και της νίκης ενάντια στο Θάνατο! Ας διαλέξουμε φέτος την εσωτερική χαρά και ελπίδα κι ας είμαστε σίγουροι ότι το «θανάτω θάνατον πατήσας», ισχύει και για μας και για όλους, και να γευτούμε ολόψυχα αυτή τη χαρά της άλλης βιοτής! Άλλωστε, αυτή ήταν, είναι και θα είναι η άγκυρα της ελπίδας μας!
π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός.
