Χωρίς αυτά κανείς δεν μπορεί να εργαστεί, δεν μπορεί να ζήσει, δεν μπορεί να δημιουργήσει μια επιτυχημένη οικογένεια, να είναι ευυπόληπτος πολίτης στην κοινωνία. Και είναι αυτά τα χαρίσματα – προσόντα ενδεικτικά μόρφωσης του ανθρώπου, ενδεικτικά χαρακτήρα και συναισθηματικού κόσμου, ενδεικτικά νοημοσύνης, ενδεικτικά εξωτερικής εμφάνισης.
Η πραγματικότητα σήμερα συνηγορεί υπέρ ενός χαρίσματος, αυτού του φαίνεσθαι. Αρκεί να φαίνεται ο άνθρωπος όμορφος, αρκεί να φαίνεται ο άνθρωπος δημαγωγός, αρκεί να φαίνεται τίμιος, αρκεί να φαίνεται ότι είναι κάτι. «Ό,τι δηλώσεις, είσαι», έλεγαν κάποτε. Η κοινωνία του έχειν όμως σήμερα έχει παραφράσει το αξίωμα και το έχει κάνει «Είμαι ό,τι φαίνομαι». Δεν έχει σημασία αν κανείς είναι και πραγματικά ό,τι φαίνεται. Αρκεί να φαίνεται.
Από κει και πέρα θριαμβεύει ο χρήσιμος άνθρωπος. Αν κανείς μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες στους ισχυρούς της κοινωνίας, αν κανείς μπορεί να υποκρίνεται τόσο θαυμάσια ώστε να μην αποκαλύπτει τα πραγματικά του χαρίσματα, αν κανείς δημιουργεί άλλη εικόνα για τον εαυτό του από ό,τι είναι, αλλά κυρίως αν κανείς δεν θίγει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, αν προβάλλει την συντήρηση και την υποταγή ως αξίωμα ζωής και πρότυπο στάσης, τότε είναι ο άνθρωπος που θα προχωρήσει στην κοινωνία.
Ο χρήσιμος είναι το ιδανικό του σήμερα. Ακόμα και στην Εκκλησία το χρήσιμο Χριστό προτιμάμε. Αυτόν που μας βολεύει. Αυτόν που μας υπόσχεται χαρά και ευτυχία, έστω και στην άλλη ζωή, αυτόν που δεν μας αφήνει να αποφασίζουμε μόνοι μας, αλλά αποφασίζει πριν από μας για μας. Αυτόν που μας κάνει να ενδιαφερόμαστε μονάχα για ό,τι μας συμφέρει.
Απέναντι στον χρήσιμο άνθρωπο του σήμερα, αποστεωμένο από αγάπη και προσφορά και ενταγμένο μέσα σ’ ένα ατέλειωτο παιχνίδι δημόσιων σχέσεων, υπάρχει ο άνθρωπος που δεν έχει προσόντα, αλλά χαρίσματα. Αυτός που έχει τάλαντα από το Θεό και τα προσφέρει από αγάπη στους άλλους. Αυτός που είναι άχρηστος για την νοοτροπία των πολλών, γιατί δεν συμβιβάζεται με την πνευματική ανελευθερία, με την μιζέρια του καταναλωτισμού, που δεν μπαίνει στο παιχνίδι του συμβιβασμού αξιών, ιδεών, τρόπου ζωής. Αυτός που ξέρει με τι τον έχει προικίσει ο Θεός και δεν τα κρατά για τον εαυτό του, ούτε τα θάβει στο χώμα της κακίας, των παθών , της με κάθε μέσο επιβίωσης, αλλά τα καρποφορεί με ταπείνωση, με επίγνωση και με πνεύμα διακονίας.
Στον χρήσιμο Χριστό του κόσμου, αυτόν που βολεύει γιατί δεν έχει τη μάχαιρα της αγάπης, της προσφοράς και της θυσίας, αυτόν που δεν θίγει τα συμφέροντα των ισχυρών, η Εκκλησία αντιπαραθέτει τον «άχρηστο» Χριστό. Αυτόν που γονιμοποιεί τα χαρίσματα του καθενός, χαρίζει την ελευθερία και, κυρίως, δεν βολεύεται με την αμαρτία, την κάθε λογής. Αυτόν που δεν ζητά τυπικότητα, συμβιβασμό, υπηρεσίες, αλλά γνησιότητα, αγάπη και θυσία. Αυτόν που έρχεται να σταυρωθεί και να αναστηθεί, ως πράξη έσχατης ταπείνωσης και προσφοράς όλων Του των χαρισμάτων, Αυτόν που έρχεται να βάλει μάχαιρα και όχι βόλεψη. Τον δικό της, αληθινό Χριστό!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός