Κάποτε άκουσα την ακόλουθη ιστορία για έναν καθηγητή της αστρονομίας, που συζητούσε με ενθουσιασμό σε ένα πλανητάριο για τα νεφελώματα και τα παρόμοια θαυμαστά. Όταν παρατήρησε έναν απλό ιερέα που συμμετείχε στην ομάδα φοιτητών του ο καθηγητής τον ρώτησε:
Τι λένε οι Γραφές σας για το κοσμικό διάστημα και τα μυριάδες άστρα του;
Ο ιερέας αντί να δώσει μια άμεση απάντηση έθεσε και εκείνος ένα ερώτημα:
Πείτε μου, κύριε καθηγητά, είπε, νομίζετε ότι η επιστήμη θα εφεύρει ακόμη πιο ισχυρά τηλεσκόπια για να δει ακόμη πιο μακριά μέσα στο στερέωμα;
Η πρόοδος βέβαια είναι δυνατή, και η επιστήμη πάντοτε θα τελειοποιεί τον εξοπλισμό της για να εξερευνήσει το εξώτερο διάστημα, απάντησε ο αστρονόμος.
Υπάρχει λοιπόν ελπίδα ότι κάποια μέρα θα έχετε τηλεσκόπια που θα μπορούν να δείξουν τα πάντα μέσα στο σύμπαν, ακόμη και μέχρι την πιο παραμικρή λεπτομέρεια;
Αυτό θα ήταν αδύνατον, το σύμπαν είναι άπειρο, απάντησε ο επιστήμονας.
Επομένως υπάρχει ένα όριο στην επιστήμη;
Ναι, με αυτή την έννοια υπάρχει.
Λοιπόν, κύριε καθηγητά, είπε ο ιερέας, εκεί όπου η επιστήμη σας σταματά, η δική μας αρχίζει, και αυτό είναι που μας λένε οι Γραφές μας.