Του π. Αντωνίου Χρήστου
Αγαπητοί Αναγνώστες, η Μεγάλη Εβδομάδα περιέχει τα πάντα στη κυριολεξία! Από την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού την Κυριακή των Βαΐων, στην παράδοση του Μυστικού Δείπνου, την προδοσία, στην σύλληψη, στις ανακρίσεις και τα βασανιστήρια, την φυλάκιση, την καταδίκη, την Σταύρωση, την Ταφή, την εις Άδου κάθοδο και την θριαμβευτική Ανάσταση!
Η Ανάσταση ήταν ο προορισμός, αλλά τα πάθη ήταν το ταξίδι και οι ενδιάμεσοι σταθμοί! Θα λέγαμε αλλιώς ότι για να υπάρχει Ανάσταση προϋποθέτει πόνο και Γολγοθά, αλλά μετά τον Γολγοθά, όπως λέει και ο τίτλος μας, ακολουθεί η Ανάσταση.
Όλα τα παραπάνω λέγονται στη θεολογική γλώσσα ότι είναι η υλοποίηση του σχεδίου της Θείας Οικονομίας Του Θεού για την σωτηρία του κτίσματός Του, τον άνθρωπο. Αυτά τα φοβερά γεγονότα που έγιναν μία φορά και ανεπανάληπτα ιστορικά στην Εκκλησία μέσω των κατανυκτικών Ακολουθιών της τα ζούμε και εμείς οι πιστοί του σήμερα, στο εδώ και τώρα. Η Ιερά Υμνολογία, η Αγιογραφία, τα Ιερά Ευαγγέλια αλλά και τις λειτουργικές πράξεις και κινήσεις, αλλά ακόμη και από τα χρώματα στις διακοσμήσεις των Ιερών Ναών, τα ζούμε όλα αυτά ξανά πρακτικά και παραστατικά και γινόμαστε και εμείς μέτοχοι των παθών, του Σταυρού, της Ταφής και της ζωηφόρου Αναστάσεως του Χριστού! Όλα αυτά δεν τα παρακολουθούμε απλά, δηλαδή ως παθητικοί θεατές, αλλά ως συμμέτοχοι και ενεργοί ταπεινοί προσκυνητές και μαθητές Του Κυρίου και έχουν προέκταση σε όλη μας την ζωή και την ύπαρξη και όχι απλά μια λειτουργική και σχεδόν εικονική πραγματικότητα που κάποτε μας τελειώνει ή αλλάζει! Αυτό είναι θεμελιώδες σημείο που διαχωρίζει αισθητά τους αληθινούς πιστούς από αυτούς που απλά είναι περιστασιακοί της μεγάλης μόνο εβδομάδος και φυσικά των αλλοθρήσκων ή απίστων.
Η κεντρική και βασική προσευχή των πιστών κατά την Διακαινήσιμο αλλά και μέχρι την Ανάληψη Του Χριστού είναι το γνωστό σε όλους: «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν άγιον, Κύριον,
Ιησούν τον μόνον αναμάρτητον. Τον Σταυρόν σου Χριστέ προσκυνούμεν και την αγίαν σου Ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν· συ γαρ ει Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν, το όνομά σου ονομάζομεν. Δεύτε πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν την του Χριστού αγίαν ανάστασιν· ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω. Διά παντός ευλογούντες τον Κύριον, υμνούμεν την ανάστασιν αυτού· Σταυρόν γαρ υπομείνας δι’ ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν». Δηλαδή σε πιο απλή γλώσσα: «Αφού είδαμε την ανάσταση του Χριστού, ας προσκυνήσουμε τον άγιο και Κύριο, τον Θεάνθρωπο Ιησού που είναι ο μόνος αναμάρτητος. Την Σταυρική Σου θυσία Χριστέ προσκυνούμε και την αγία σου Ανάσταση υμνούμε και δοξάζουμε· διότι Εσύ είσαι ο Θεός μας, και Θεό άλλον εκτός από Εσένα δεν αναγνωρίζουμε κανένα, και μόνο το όνομά Σου σημαίνει Θεός για εμάς. Ελάτε όλοι οι πιστοί, ας προσκυνήσουμε την αγία ανάσταση του Χριστού· αφού η Ανάστασή Του, που έγινε μετά τὴν Σταυρική Του Θυσία, έφερε μεγάλη χαρά που απλώθηκε σε όλον τον κόσμο. Παντοτινά θα ευλογούμε το όνομα του Κυρίου και παντοτινά θα υμνούμε την Ανάστασή Του. Διότι, επειδή υπέμεινε Πάθη και Σταυρό από εμάς για εμάς, κατανίκησε κι έδιωξε τον θάνατο» .
Έχει σημασία να συνειδητοποιήσουμε ότι χαιρόμαστε, γιατί με την Αγία Ανάστασή του Χριστού, καθώς διά του Σταυρού μας απάλλαξε από την αμαρτία (το προπατορικό αμάρτημα), αφού μας καθάρισε με το ίδιο Του αίμα και νίκησε και κατήργησε τον θάνατο (και ας πεθαίνουμε ακόμη βιολογικά), γιατί πλέον ο άνθρωπος κοιμάται και δεν νεκρώνεται και όταν έρθει η Δευτέρα Παρουσία Του Χριστού θα αναστηθούμε όλοι ψυχοσωματικά για να μας κρίνει οριστικά στη γενική Του κρίση. Όμως, τα σημάδια από τα καρφιά υπήρχαν στο αναστημένο σώμα του Χριστού, έτσι και στη προσευχή τονίζει τον Σταυρό και τα πάθη μας οδήγησαν στην Ανάσταση και δεν θα υπήρχε χωρίς αυτά!
Κλείνοντας το άρθρο μας, οφείλουμε αδελφοί μου, για να γιορτάζουμε Ανάσταση να σταυρώσουμε τα πάθη και τις αμαρτίες μας και τότε όντως το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ θα είναι και για εμάς ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ όχι με τα χείλη μας μόνο, αλλά κυρίως πρακτικά με την ζωή μας! ΑΜΗΝ!