Πολύ εύκολα μπορεί να μαραθεί ο πνευματικός ζήλος και η φυσική ικμάδα που επιστράτευσες ώστε να αρέσεις στον Χριστό και, από τη μια στιγμή στην άλλη, δύναται να χάσεις την πρώτη και αρχική σου ζωντάνια και προτροπή. Είτε μοναχός είτε λαϊκός, άγαμος ή έγγαμος, η καρδιά του ανθρώπου μπορεί να παύσει να κατανύσσεται επί τα υψηλά και άρρητα και να συμβιβαστεί με τα γήϊνα και χαμερπή και, κατά κάποιο τρόπο να απολεσθεί η «παρρησία» που ο πιστός απέκτησε με τόσο κόπο και ιδρώτα πνευματικό.
Ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος, στα «Ασκητικά» του, συμβουλεύει και παροτρύνει άπαντες να ακολουθήσουν τον ανηφορικό αγώνα και δρόμο της πίστεως με καρδία νἠφουσα προκειμένου να έχει πάντοτε ο πιστός προ των οφθαλμών του ότι «το τέλλος εγγίζει» και παρεπίδημοι του κόσμου αυτού είμαστε.
Λέγει χαρακτηριστικά: «Εάν ενώ εργάζεσαι το έργον του Κυρίου εν ταπεινοφροσύνη και ευλαβεία, ο Αντίπαλος καθοπλίση τινάς των αμελεστέρων κατά σου, θέλων να σε αποκόψη της ορθής πολιτείας, μη φοβηθής, μηδέ δειλιάσης, μηδέ εκκλίνης της ευθείας οδού, του Αποστόλου λέγοντος «εν παντί θλιβόμενοι, αλλ᾿ ουχί στενοχωρούμενοι, απορρούμενοι αλλ᾿ ουχί απελπιζόμενοι, διωκόμενοι αλλ᾿ ουχί εγκαταλειπόμενοι»» (Τα Ασκητικά, εκδ. Ρηγόπουλου, Θεσ/νίκη 1996, σελ. 159). Προτάσσει, δηλαδή, ο έμπειρος αββάς τη σταθερότητα και επιμονή στο πνευματικό έργο, διά της οποίας επιμονής κατεργάζεται η εν Χριστώ υπομονή και ταπείνωση του πιστού, ώστε να δύναται να αποδέχεται κάθε ευλογία ή δοκιμασία εξ Ουρανού ως δωρεά της Θείας Πρόνοιας προς τον κόσμο, αλλά και τον ίδιο προσωπικά.
Μάλιστα, ο Όσιος Εφραίμ εξαίρει και τη διάθεση μετανοίας που δεν πρέπει να εκλείψει από την καθημερινότητα του πιστού, καθώς αποτελεί την ευθεία οδό, τον απλανή οδοδείχτη του προς την άνω Ιερουσαλήμ και την επουράνια του Χριστού Βασιλεία.
Εν κατακλείδι, ο ιερός αββάς συγκεντρώνεται στην επιμονή, στη σταθερότητα και στην προσευχή, ζητώντας από κάθε άνθρωπο να καλλιεργεί εντός του την εκούσια πτωχεία, γεγονός που τον αναβιβάζει και τον χαριτώνει ως πρόσωπο και προσωπικότητα εν Χριστώ.