Ἐνθυμούμεθα τούς θαυμασίους καί πανηγυρικούς λόγους τοῦ ψαλμωδοῦ, τούς ὁποίους μέ πνευματικήν ἀγαλλίασιν καί μεγαλοπρέπειαν ὁ Ὑμνωδός τοῦ Πάσχα Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ψάλλει: «Αὕτη ἦ ἡμέρα ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ».
Γνωρίζομεν πολύ καλά ὅτι, κατά τόν Μωϋσῆ, ὅλαι αἱ ἡμέραι τῆς Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ ἔφερον εἰς τό προσκήνιον τῆς ζωῆς τό ὑλικόν σύμπαν: Ὑπῆρξαν ἡμέραι σπουδαιότητος καί δόξης. Εἶναι γεγονός ἀναντίρρητον ὅτι τῆς «Ἑορτῆς τῶν Ἑορτῶν» καί «Πανηγύρεως τῶν Πανηγύρεων», τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἡ ἱερωτάτη καί ἱστορική ἡμέρα τῆς ἐν Βηθλεέμ Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μας καί αὐτήν διεδέχθη «θρῆνος καί κλαυθός καί ὀδυρμός πολύς», λόγῳ τοῦ βρεφοκτόνου Ἠρώδου. Δόξα τῷ Θεῷ, καί ἡ συνέχεια τῆς οὐρανίας ἀτμοσφαίρας τῆς Γεννήσεως, ἡ ὁποία μετετράπη εἰς φονικήν καί ἀπάνθρωπον ἀνώμαλον κατάστασιν, δέν ἀγγίζει τήν μητρικήν καρδίαν τῆς Παναγίας ἡ ἀνελέητος Ἠρωδινή ρομφαία, διότι ἡ Παναγία εἰδοποιεῖται προφητικῶς ὑπό τοῦ δικαίου Συμεών (Λουκ. 2,35). Βεβαίως, τήν γλυκυτάτην καρδίαν της θά πληρώσῃ τό Πάθος τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ της, ἀλλά καί θά χαροποιήσῃ καί θά ἀγαλιάσῃ ἀφάτος τό ἀνυπέρβλητον καί χαρμόσυνον γεγονός τῆς Ἀναστάσεώς Του. «Πάλιν δέ ὄψομαι ὑμᾶς καί χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία».
Εἶναι δέ τρανή ἀλήθεια ὅτι μέ τήν «ἡμέραν αὐτήν, τήν ὁποίαν ἐποίησεν ὁ Κύριος», ἔχομεν τήν «Νέαν Δημιουργίαν», ἡ ὁποία ἔφερε τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων καί ἐν Χριστῷ ἀδελφικήν μας συγγένειαν, καί τήν θεϊκήν υἱοθεσίαν μας εἰς τήν πορείαν μας διά τήν πραγματοποίησιν τῆς Βουλῆς τοῦ Θεοῦ. Μέ τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως ἐφωτίσθησαν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας οἱ ὅσιοι καί οἱ δίκαιοι, ὅπως ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος καί θαυματουργός, τόν ὁποῖον ἑορτάζομεν κατά τόν χαρμόσυνον καί ἀναστάσιμον καιρόν τοῦ Ἁγίου Πάσχα, παράδειγμα πίστεως, μάρτυρος καί θυσίας. Μέ τήν πάροδον τοῦ χρόνου, τό ὑλικόν σύμπαν θά ἐξαλειφθῇ διά νά διαδεχθῇ αὐτό μία «Νέα Δημιουργία». Ἀς ἀφήσωμεν τόν Ἀπόστολον Πέτρον νά ὁμιλήσῃ, μέσῳ τῶν ἐπιστολῶν του: «…τόν δέ φόβον αὐτῶν μή φοβηθῆτε, μηδέ ταραχθῆτε, Κύριον δέ τόν Θεόν ἁγιάσατε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, ἕτοιμοι δέ ἀεί πρός ἀπολογίαν παντί τῷ αἰτοῦντι ὑμᾶς λόγον περί τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος…» (Α’ Πέτρου 3,14-15), «…ὅτι καί Χριστός ἅπαξ παρί ἁμαρτιῶν ἔπαθε, δίκαιος ὑπέρ ἀδίκων, ἵνα ἡμᾶς προσαγάγῃ τῷ Θεῷ, θαναντωθείς μέν σαρκί, ζωοποιηθείς δέ πνεύματι…» (Α’ Πέτρου 3,18), «Πρό πάντων δέ τήν εἰς ἑαυτούς ἀγάπην ἐκτενῆ ἔχοντες, ὅτι ἡ ἀγάπη καλύψει πλῆθος ἀμαρτιῶν, φιλόξενοι εἰς ἀλλήλους ἄνευ γογγυσμῶν…» (Α’ Πέτρου 4,7), «Εὐλογητός ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ κατά τό πολύ αὐτοῦ ἔλεος ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι’ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν, εἰς κληρονομίαν ἄφθαρτον καί ἀμίαντον καί ἀμάραντον, τετηρημένην ἐν οὐρανοῖς εἰς ὑμᾶς, τούς ἐν δυνάμει Θεοῦ φρουρουμένους διά πίστεως εἰς σωτηρίαν ἑτοίμην ἀποκαλυφθῆναι ἐν καιρῷ ἐσχάτῳ» (Α’ Πέτρου 1, 3-5).
Μέσῳ τῆς Χάριτος τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ «Νέοι ἄνθρωποι» θά δημιουργήσουν τήν «Νέαν Κτίσιν». Ἐμβαθύνοντες εἰς τό Μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, θαυμάζομεν ὡσαύτως καί τάς ἡμέρας αὐτάς, ὅπως καί ἐκείνας τῆς ἐν Βηθλεέμ, ἐν Ἰορδάνῃ ποταμῷ, ἐν Θαβώρ, δημιουργηθείσας διά τήν σωτηρίαν μας. Παρά τήν ἱεράν σημασίαν καί τήν μυσταγωγικήν σπουδαιότητα, αὐταί αἱ λαμπρόταται ἡμέραι τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας, αἱ ὁποῖαι ἔχουν στενοτάτην πνευματικήν, θεολογικήν καί ἐκκλησιαστικήν σχέσιν μέ τήν σωτηρίαν μας, ὅλα αὐτά τά ἐξαίσια θεϊκά γεγονότα δέν θά εἶχον τήν πρέπουσαν τιμήν καί ἱερότητα, θά εἶχον, δηλαδή, τέλος μάταιον, τέλος, ἐάν δέν ἠκολούθη ἡ ἔνδοξος Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου. Προσθέτομεν ἐν συνεχείᾳ καί τοῦτο: «εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν» (Α’ Κορινθίους 15,14). Μή λησμονήσωμεν, ἐκλεκτοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί, ὅτι εἰς ἡμᾶς οἱ ὁποῖοι «πιστεύομεν ἐπί τόν ἐγείραντα Ἰησοῦν τόν Κύριον ἡμῶν ἐκ τῶν νεκρῶν, ὅς παρεδόθη διά τά παραπτώματα ἡμῶν καί ἠγέρθη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ. 4,24-25), ἐχέγγυον καί γέφυρα ἑνότητος καί καταλλαγῆς μεταξύ τῆς δικαιώσεως καί τῆς ἀπολυτρώσεώς μας, διά τῆς θυσίας Του, εἶναι ἡ Ἀνάστασις.
Μέ τήν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀφ’ ἑνός μέν ἀπεκατεστάθη ἡ ἀθανασία τοῦ ἀνθρώπου: «Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο» (Α’ Κορινθίους 15,20), ἀφ’ ἑτέρου δέ ἐξησφαλίσθη ἡ αἰώνιος ζωή: «Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος. Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου, ἄδη τό νῖκος;» (Α’ Κορινθίους 15,54-55). Καί ἡ ζωή ὅλων οἱ ὁποῖοι «συνηγέρθησαν τῷ Χριστῷ» συνεχίζεται καί «ἐν καινότητι ζωῆς περιπατοῦσιν», ἀλλά καί οἱ ἕτεροι οἱ ὁποῖοι «λογίζονται ἑαυτούς νεκρούς μέν εἶναι τῇ ἀμαρτίᾳ, ζῶντας δέ τῷ Θεῷ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Κολ. 3,1, Ρωμ. 6.4,11), προσβλέπουσιν εἰς «ἀνάστασιν ζωῆς». Ἀπό τήν ἄλλην πλευράν «οἱ τά φαῦλα πράξαντες» καί μή ἀνορθωθέντες ἐν Χριστῷ ἀναστάντι, ἀναμένουσιν «ἀνάστασιν κρίσεως», ὅπως κατά θαυμαστόν τρόπον γράφει ὁ ἠγαπημένος τοῦ Χριστοῦ μαθητής, ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος (Ἰωάν. 5,29). Καί διά νά αἰσθανθῇ πλήρς τήν παρουσίαν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ὁ πιστός ἄνθρωπος ὀφείλει νά καθαρίσῃ τήν καρδίαν του: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται». Ἀπαιτεῖται ἡ καθαρότης τῆς καρδίας διά νά ζήσῃ ὁ ἄνθρωπος, καί νά ἀπολαύσῃ τά ἀγαθά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ἄμωμος ζωή, διά νά αἰσθάνεται πλησίον του, καί ἐντός αὐτοῦ, τόν Ἀναστάντα Χριστόν, πλήρης ἀγάπης καί ἀφοσιώσεως πρός αὐτόν.
Οἱ καθαρά τῇ καρδίᾳ πιστοί ἀκούουν τήν Ἀναστάσιμον φωνήν, τά σημεῖα τῆς παρουσίας τοῦ Ἀναστάντος Θεοῦ αἰσθητότερα, ἔχουν τήν χάριν, ἀπολαμβάνουν τά ἀγαθά τῆς Ἀναστάσεως, τήν Ἀθανασίαν καί τήν Αἰώνιον Ζωήν. Ἄς ψάλλωμεν μετά τοῦ Υψίστου, Ἀδελφοί περιπόθητοι καί πᾶσα ἡ Ἀναστάσιμος ὁμήγυρις: «Καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις καὶ ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτὶ τῆς Ἀναστάσεως Χριστὸν ἐξαστράπτοντα καὶ χαίρετε φάσκοντα τρανῶς ἀκουσόμεθα, ἐπινίκιον ἄδοντες».
Ἐν Βενετίᾳ Πάσχα 2016
† Ὁ Μητροπολίτης
Ὁ Ἰταλίας καί Μελίτης Γεννάδιος