Τους αποκαλεί δηλαδή με το δικό του όνομα, διότι Αυτός είναι «το φως το αληθινόν, που φωτίζει πάντα άνθρωπον, ερχόμενον εις τον κόσμον». «Εγώ φως εις τον κόσμον ελήλυθα», για να σκορπίσω τα σκοτάδια της συγχύσεως και του χάους. Μας καλεί να γίνουμε φώτα στον κόσμο που αντανακλούν την ακτινοβολία Του. Τέτοια υπήρξε πάντοτε η αυτοσυνειδησία των αληθινών μαθητών του Χριστού.
Τούτο όμως το φως, που άναψε μέσα μας, δεν δόθηκε αποκλειστικά για μας, για να το απολαμβάνουμε προσωπικά και εγωιστικά. Αν το κρύψουμε «υπό τον μόδιον», αν του στερήσουμε τον ορίζοντα ακτινοβολίας, όχι μόνο δεν θα ανταποκριθή στο σκοπό της υπάρξεώς του, αλλά και θα σβήσει.
Κάθε φως πρέπει να λάμπει. Είναι στην φύση του να διακρίνεται, να φαίνεται. Μια φωτισμένη από τον Χριστό ψυχή θα φανεί από τον τρόπο με τον οποίο εκφραζεται, από το πως συμπεριφέρεται, πως κινείται στο σπίτι, στην εργασία, πως σχολιάζει, πως αντιδρά.Το φως αποκαλύπτει ο,τι το σκοτάδι κρύβει.
Έτσι προειδοποιεί για τους κινδύνους, βοηθεί στον καθορισμό της σωστής πορείας, διαλύει την αβεβαιότητα και τους αόριστους φόβους, δίνει στο βήμα ρυθμό και σταθερότητα. Στην εποχή της συγγραφής των ευαγγελίων η λέξη «καλός» είχε ευρύτερη έννοια από αυτή που έχει σήμερα. Δεν σήμαινε απλώς το αντίθετο του «κακός».Το «καλός» είχε ακόμη μέσα του την έννοια του ωραίου, του ελκυστικού, του χαριτωμένου.
Τα «καλά έργα» λοιπόν, που ζητεί ο Χριστός από εμάς, δεν είναι μία απλή εκτέλεση καθήκοντος, μία αυστηρή αγαθοεργία, μία ψυχρή προσφορά βοηθείας. Έχουν ομορφιά είναι γεμάτα αγάπη, χάρη Θεού και χαρά. Όχι εξυπηρέτηση παγερή, ευγένεια κατά παραγγελία, αλλά αυθόρμητη, προσφιλής καλωσύνη, γεμάτη φως στην καρδιά και στο πρόσωπο.«Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσιν τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς».
Αυτό το φως σκόρπισαν στον κόσμο οι Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου των οποίων την μνήμη γιορτάζουμε, αυτό το φως ακτινοβολεί και η σήμερα τιμώμενη Αγία Ένδοξος Μεγαλομάρτυς Μαρίνα.
Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής