Ο Κύριος ότι έκανε , δεν ήταν για προσωπική Του δόξα και απόλαυση. Ο άνθρωπος ήταν η μέριμνά του και ο ουσιαστικός αποδέκτης των λόγων Του και των πράξεών Του.
Το σχέδιο του Τριαδικού Θεού ήταν να πάψουν ακόμα και οι ανθρωποθυσίες και να πιστέψει η ανθρωπότητα στην αξία της θυσίας του Ιησού. Να σταματήσει επιτέλους στη θεοποίηση κάθε τι που του φαίνονταν παράξενο και να λατρέψει τον Κύριο της δόξης. Εκείνον που δε διδάσκει μόνο, αλλά και πράττει ∙ που δεν απαιτεί απλά, αλλά και χαρίζεται. Ένας είναι ο όρος, η πίστη! Πώς άλλωστε θ΄ αποδεχθούμε κάτι που δεν έχουμε πιστέψει;
Όσο πιο βαθειά, ειλικρινή και σταθερή είναι η πίστη μας, τόση είναι και η βεβαιότητα ότι θα κερδίσουμε στην πάλη μας με τον πειρασμό. Δε θ’ απολαύσουμε αγαθά ως ανταπόδοση των όσων κάνουμε, αλλά θ’ αντιμετωπίσουμε με νηφαλιότητα και με σθένος τα δύσκολα της ζωής και τ’ άσχημα της βιωτής, λόγω πίστης. Πιστεύουμε όχι μοιρολατρικά, πατροπαράδοτα και φοβικά. Με άνεση επιλογών προχωράμε, με ικανότητες που αποκτούμε λόγω πίστης ανακαλύπτουμε το εφαλτήριο για να κάνουμε άλματα πρωτοβουλιών, επιτυχιών, αγιότητας.
Πρέπει να προσέξουμε γιατί και σε τι πιστεύουμε. Η ποιότητα της πίστης μας δεν κρίνεται στην ποσότητα των προσφερόμενων, αλλά από την αγνότητα των προθέσεων και την σκοπιμότητα των πράξεών μας. Δεν πιστεύουμε στα αντικείμενα αν και είναι ή φαίνονται ιερά, όμορφα ή χρήσιμα . Άρα, από μέσα που είναι , δεν πρέπει να γίνονται όροι. Είναι ανεξήγητη η «λατρεία» που επιδεικνύουν οι χριστιανοί του σήμερα στον Αγιασμό παρά στον αγιάζοντα το νερό Χριστό. Πιο πολύ μέριμνα έχουν για τον αριθμό των κεριών που ανάβουν, παρά η γνώση και η τελική μίμηση του συμβολισμού τους. Αμέτρητα είναι τα παραδείγματα που καταλήγουν στην διαστροφή της πίστης, έως και παρεξήγησης. Κάθε λόγος κατήχησης και διόρθωσης όχι απλά πέφτει στο κενό, αλλά και καταδικάζεται ως καινοτόμος. Η τυπολαγνεία στο έπακρο.
Η Εκκλησία επιμένει να καταθέτει την άποψή Της ότι η πίστη δεν είναι απλή και αφηρημένη έννοια, ούτε και προσφέρει το δικαίωμα επιλογής πώς, πού και πότε θα την εκφράζουμε. Ο εκκλησιαστικός λόγος θα τονίζει πάντα ότι πρέπει να πιστεύουμε αληθινά, έμπρακτα και ουσιαστικά. Τα εξωτερικά στοιχεία είναι καλά για να κατανοήσουμε τα γενόμενα, είναι τύποι που πρέπει να μάθουμε τον συμβολισμό τους, αλλά οφείλουμε και να προχωρήσουμε στην ουσία τους. Δεν είναι σίγουρα όροι πίστης και πολύ περισσότερο σωτηρίας.
Ο Χριστός στον Σταυρό επάνω (την ύψωσή του που θυμηθήκαμε προ ημερών) δεν ανέβηκε για να καλύψει κάποιο υπαρξιακό Του κενό και να το ντύσει με δημοσιότητα. Δεν τα είχε ανάγκη, είναι κοσμικά ακόμα και εφάμαρτα. Ο Τίμιος Σταυρός λειτουργεί ως μαγνήτης για να ελκύσει την κοινωνία, που μπορεί να σταυρώνεται αλλά διατηρεί την άνεση να ανασταίνεται. Με το Θείο Πάθος αποκτήσαμε το δικαίωμα να απαλλαγούμε από τα πάθη μας και τα λάθη μας, με πίστη θα σωθούμε και με αγάπη θα επιβιώσουμε.
Αρχιμανδρίτη Χρυσοστομου Χρυσόπουλου για το dogma.gr