Ωστόσο, βλέπουμε ότι ο Χριστός δεν ζητά από εμάς να εγκαταλείψουμε τον κόσμο και τις ενασχολήσεις μας. Ζητά αλλαγή της καρδιάς μας, του τρόπου με τον οποίο σκεπτόμαστε και δρούμε και την αρχή εντός μας μίας μυστικής επανάστασης που έχει να κάνει με τις τρεις προϋποθέσεις που ο ίδιος και η Εκκλησία θέτουν και αυτό διαφαίνεται στο ευαγγέλιο της Κυριακής της Τυρινής.
Η συγχώρεση
Η πρώτη προϋπόθεση έχει να κάνει με την άφεση των παραπτωμάτων των ανθρώπων. Συνήθως προσευχόμαστε στον Θεό να συγχωρέσει τις δικές μας αμαρτίες. Ο Χριστός όμως ζητά να ξεκινήσουμε από τα παραπτώματα, από τα λάθη, το κακό που οι άνθρωποι έχουν κάνει σε μας. Το δύσκολο είναι να συγχωρούμε τους άλλους, ιδίως όταν αυτοί δεν μας έχουν ζητήσει τη συγγνώμη. Στο κοινωνικό επίπεδο αυτό διαφαίνεται από την άρνηση να είμαστε επιεικείς στους άλλους, ενώ δικαιολογούμε τους εαυτούς μας για τα λάθη μας. Αυτός ο δρόμος όμως δεν ανήκει στον Θεό και τη σχέση που εκείνος θέλει μαζί μας. Ο Θεός λειτουργεί πατρικά για τον καθέναν μας. Αγκαλιάζει και συγχωρεί. Αλλά αν δεν συγχωρέσουμε πρώτα εμείς, τότε η καρδιά μας δεν μπορεί να είναι δεκτική στην συγχώρεση του Θεού. Εκείνος μας την παρέχει, εμείς όμως δεν αλλάζουμε μέσα από αυτήν.
Όχι επίδειξη
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η αποσύνδεση της νηστείας από την επίδειξη. Η νηστεία έχει να κάνει με τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Μπορεί να νηστεύουμε ως σώμα Χριστού, που είναι η Εκκλησία. Όμως η νηστεία δε γίνεται για να μας δούνε και να μας επαινέσουν οι άλλοι, αλλά για να την γνωρίζει ο Θεός-Πατέρας μας «εν τω κρυπτώ». Ο λόγος του Χριστού έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το φαρισαικό-υποκριτικό πνεύμα της εποχής του, στην οποία οι νηστεύοντες ήθελαν να δείξουν ότι τηρούν τις εντολές του μωσαικού νόμου, μη νίβοντας το πρόσωπό τους και με το να φαίνονται σκυθρωποί. Όμως για τον Χριστό η νηστεία είναι η αρχή μιάς μυστικής, καρδιακής προσέγγισης ανθρώπου και Θεού, απόδειξη ότι ο άνθρωπος θέλει στην καρδιά του να κατοικήσει ο Θεός και όχι να λάβει επαίνους από τους ανθρώπους. Η νηστεία είναι η αρχή της κυοφορίας εντός μας του μυστικού σπόρου της βασιλείας του Θεού, μία συνομιλία με τον ουρανό και μία υπομονετική προσδοκία του λόγου του Χριστού: «αγαθέ δούλε και πιστέ, είσελθε στη χαρά του Κυρίου σου» (Ματθ. 25,21).
Το θησαύρισμα στον ουρανό
Η τρίτη προϋπόθεση είναι το θησαύρισμα στον ουρανό. Οι άνθρωποι έχουμε ορισμένες προτεραιότητες στη ζωή μας. Σ’ αυτές συμπεριλαμβάνονται τα υλικά αγαθά, οι σχέσεις μας, η οικογένειά μας, η εργασία μας, η διασκέδασή μας. Όλα αυτά δεν τα απορρίπτει η πίστη, ιδίως όταν έχουν να κάνουν με την αγάπη η οποία μας κάνει να μοιραζόμαστε τους καρπούς της με τον πλησίον μας. Όμως δεν είναι αρκετά για να δώσουν νόημα αιωνιότητας στη ζωή μας, διότι μας κάνουν να θεωρούμε το πρόσκαιρο ως αιώνιο. Η Σαρακοστή είναι ευκαιρία να αγωνιστούμε να αποθέσουμε «κάθε βιοτική μέριμνα» στην άκρη και να ζητήσουμε «την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού» (Ματθ. 6,33). Η Σαρακοστή είναι ευκαιρία να καταλάβουμε και να ζήσουμε τον Χριστό ως το νόημα της ζωής μας και τον θησαυρό της. Ο Χριστός γίνεται άνθρωπος και κάνει τον άνθρωπο θεό. Τότε, έχοντας τον Χριστό ως τον θησαυρό μας, μπορούμε να χαρούμε κάθε ενασχόλησή μας, κάθε σχέση μας, τον χρόνο μας τον ίδιο, διότι όλα παίρνουν καινούργια προοπτική, φωτισμένα από την αγάπη του Θεού και ξεχωρισμένα από το κακό και την αμαρτία!
Σε έναν κόσμο που μας κάνει να αναρωτιόμαστε γιατί άραγε να χρειάζεται να νηστέψουμε, εφόσον η νηστεία δεν μας εξασφαλίζει δόξα, εφόσον τη συνδυάζουμε με τη συγχώρεση, η οποία προϋποθέτει την παραίτηση από το διαίωμά μας να έχουμε δίκιο, εφόσον μας κάνει να στερούμαστε χάριν του Χριστού, η Εκκλησία μας καλεί να μη φοβηθούμε! Να αξιωθούμε να ακολουθήσουμε τον δρόμο της Σαρακοστής και να συναντηθούμε με τόνΧριστό και τον πλησίον στη βασιλεία του Θεού! Καλόν αγώνα!