Μητρόπολη Κερκύρας: Πρόσωπο του χθες ο Θεός
Ἡ Καινή Διαθήκη, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σέ ὁρισμένα σημεῖα της ἀναφέρει στοιχεῖα πού δείχνουν ὅτι ὁ Χριστός ὑπῆρξε ἱστορικό πρόσωπο.
Δέν εἶναι μόνο οἱ χρονολογήσεις πού κάνει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, τόσο στή Γέννηση, ὅσο καί στή Βάπτιση τοῦ Κυρίου, ὁπότε ἀναφέρεται τόσο στόν αὐτοκράτορα τῆς Ρώμης, τόν Αὔγουστο καί, ἀργότερα, τόν Τιβέριο, ὅσο καί σέ πρόσωπα πού ἦταν ἡγεμόνες, ὅπως ὁ Κυρήνιος στή Συρία (Λουκ. 2, 1-2), ὁ Πόντιος Πιλάτος, οἱ τετράρχες Ἡρώδης, Φίλιππος καί Λυσάνιος (Λουκ. 3,1). Εἶναι καί ἀναφορές, ὅπως αὐτή πού κάνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιά τόν ἀδερφό τοῦ Κυρίου, τόν Ἰάκωβο τόν ἀδελφόθεο, τόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν Κυριακή μετά τήν Χριστοῦ Γέννηση: «ἕτερον δέ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μή Ἰάκωβον τόν ἀδελφόν τοῦ Κυρίου» (Γαλ. 1, 19). Ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν δέν μιλᾶ γιά ἕνα πρόσωπο τῆς φαντασίας, ἀλλά γιά τόν πρῶτο ἐπίσκοπο Ἱεροσολύμων, ὁ ὁποῖος ἀπελάμβανε κύρους ἀνάμεσα στούς μαθητές καί στούς πρώτους χριστιανούς καί ὑπῆρξε ὁ πρόεδρος τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου τοῦ 49 μ. Χ.
Ὁ ἱστορικός Ἰησοῦς
Τό ὅτι ὁ Χριστός εἶχε ἀδέρφια ἀπό τόν προηγούμενο γάμο τοῦ Ἰωσήφ εἶναι γνωστό ἀπό τήν παράδοση. Αὐτό ὅμως πού οὐσιαστικά ἡ Ἐκκλησία τονίζει εἶναι ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι ἕνας λογοτεχνικός ἤ ἕνας φανταστικός ἥρωας, ἀλλά ὁ Θεός πού ἔγινε ἄνθρωπος. Καί ὡς ἄνθρωπος εἶναι ἐνταγμένος σέ μία συγκεκριμένη οἰκογένεια, ἔζησε σέ συγκεκριμένη ἱστορική περίοδο καί καταδικάστηκε σέ θάνατο ἀπό τούς ἡγεμόνες τοῦ τόπου ὅπου ἔζησε καί ἔδρασε, μέ τή σύμφωνη γνώμη τῆς ρωμαϊκῆς διοίκησης, ἡ ὁποία κυβερνοῦσε τόν τότε γνωστό κόσμο. Τά στοιχεῖα αὐτά καταγράφονται καί στούς ἱστορικούς της ἐποχῆς, τόν Φλάβιο Ἰώσηπο, τόν Σουητώνιο καί τόν Τάκιτο.
Γιά ὅσους, λοιπόν, ἀρέσκονται νά ἐξετάζουν τά γεγονότα μέ κριτήριο τήν ἐπιστήμη καί τόν ὀρθολογισμό ὁ Χριστός ὡς ἄνθρωπος ὑπῆρξε. Δέν εἶναι ἕνα γέννημα τῆς φαντασίας, οὔτε καί ἕνα μυστηριῶδες πρόσωπο πού δέν γνωρίζουμε τήν κατά κόσμον ταυτότητά του. Ἑπομένως, τό ἐρώτημα πού ἀνακύπτει εἶναι ἄν ὁ Χριστός εἶναι ἕνας ἀπό τούς ξεχωριστούς ἥρωες τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, πού ἀνήκει στό χθές, ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι, ἤ πρόκειται γιά ἕνα πρόσωπο τό ὁποῖο μᾶς καλεῖ νά λάβουμε θέση ἔναντί του. Ὄχι γιά τό ἄν ὑπῆρξε ἤ ποιός ἦταν κατά κόσμον, ἀλλά ἄν εἶναι γιά ἐμᾶς Θεός ἤ ὄχι.
Ἡ πίστη, καρπός τῆς ἐλευθερίας
Εἶναι ἀκόμη ἀπόδειξη τοῦ σεβασμοῦ τοῦ Θεοῦ στήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, τήν ὁποία ἐκεῖνος μᾶς δώρισε, δημιουργώντας μας κατ’ εἰκόνα του, τό ὅτι μᾶς παρέχει τά στοιχεῖα, ἀλλά ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς νά λάβουμε θέση ἔναντί του. Καί ἡ θέση ἔχει νά κάνει μέ τήν πίστη ἤ ὄχι. Ποιός εἶναι ὁ Χριστός γιά ἐμᾶς; Εἶναι ὁ Θεάνθρωπος λυτρωτής καί σωτήρας τοῦ κόσμου ἀπό τόν θάνατο καί ὁ χορηγός τῆς ἀνάστασης καί τῆς ζωῆς, ἤ ἕνα ἀδιάφορο πρόσωπο, τό ὁποῖο ἔγραψε ἱστορία ἀλλά δέν ἔχει νά πεῖ τίποτα προσωπικά στόν καθέναν μας; Κι αὐτό συμβαίνει ὅταν δέν θέλουμε νά ἔχουμε δέσμευση ἔναντί του, δέν εἶναι οἱ ἐντολές του ὁδοδεῖκτες στή ζωή μας καί προχωροῦμε σάν νά μήν ὑπάρχει ἤ σάν εἶναι μία εὐχάριστη ἀνάπαυλα στήν καθημερινότητά μας, μία παράδοση πού ὀμορφαίνει, ξεκουράζει, ἀλλά δέν ἀλλάζει τήν πορεία μας.
Ἡ κλήση τῆς Ἐκκλησίας γιά σχέση
Ἔχουμε κληθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία μας νά γίνουμε κι ἐμεῖς ἀδέρφια τοῦ Χριστοῦ, ὄχι ἐκ τῆς συγγενείας τῆς κατά ἄνθρωπον, ἀλλά ἐκ τῆς συγγενείας ἐκ τοῦ βαπτίσματος καί τῆς πίστεως. Κι αὐτό εἶναι τό νόημα τῶν ἑορτῶν πού ζοῦμε στήν Ἐκκλησία. Νά ὑπερβοῦμε τό ἐξωτερικό κέλυφός τους καί νά ζήσουμε καί τήν οὐσία τους, δηλαδή τή δίψα γιά κοινωνία μέ τόν Χριστό, τήν ἀδελφοποίησή μας μέσω τοῦ σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Θεανθρώπου καί τῆς ἑνότητάς μας στήν ἀγάπη καί στή θεία εὐχαριστία. Διότι ὅταν εἴμαστε ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ, γινόμαστε καί ἀδελφοί μεταξύ μας!
Ἡ σχέση μέ τόν Χριστό εἶναι σχέση πού δέν μένει στήν ἀποκλειστικότητα τῆς συγγένειας ἤ τῆς θρησκευτικότητας. Εἶναι μία συνεχής πρόσκληση πρός ὅλη τήν ἀνθρωπότητα νά συμμετάσχει καί νά ζήσει μέ τόν Θεάνθρωπο στήν Ἐκκλησία. Ἡ ἀνοιχτότητα ὅμως προϋποθέτει καί τό «ναί» τῆς ἐλευθερίας τοῦ καθενός μας. Μᾶς δόθηκε καί κληθήκαμε νά εἴμαστε ἀδέρφια, διότι ὅλοι εἴμαστε πλασμένοι κατ’ εἰκόνα Θεοῦ. Τό ἐρώτημα εἶναι ἄν θέλουμε νά γίνουμε. Κι αὐτό δέν ἀπαντιέται μέ τόν ρομαντισμό τῶν ἡμερῶν. Θέλει ἀπόφαση γιά ἐνεργό ἔνταξη στήν Ἐκκλησία καί ἀγώνα γιά συνάντηση μέ τόν Χριστό. Ἐκεῖνος μᾶς δίδεται. Ἐμεῖς τόν δεχόμαστε;
