Μητροπολίτες δύο «ταχυτήτων» με «τιμονιέρη» ένα «απολιθωμένο» Αρχιεπίσκοπο
Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης, στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»
Είναι γνωστή η ιστορία με τους τρεις υπέργηρους Μητροπολίτες (Θεσσαλονίκης, Φλωρίνης και Παραμυθίας), οι οποίοι υπέβαλαν την παραίτησή τους προσφάτως. Εξελέγησαν δε από την Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος οι αντικαταστάτες τους, οι οποίοι εχειροτονήθησαν κιόλας και είναι πλέον, μετά και την σχετική ενθρόνισή τους, οι νόμιμοι Μητροπολίτες των αντιστοίχων Μητροπόλεων. Το πρόβλημα όμως με τους υπέργηρους Μητροπολίτες, το οποίο αντιμετωπίζει διαχρονικά η Εκκλησία της Ελλάδος, δεν επιλύεται με την αυτόβουλη (ελεύθερη ή ύστερα από σχετικές πιέσεις), παραίτηση ορισμένων μόνον υπέργηρων Μητροπολιτών. Εξακολουθεί να υπάρχει και μετά ταύτα. Και το συντηρούν οι εν ενεργεία υπέργηροι Μητροπολίτες, οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν τον θρόνο τους, αφού θεωρούν ότι είναι ταυτισμένοι με αυτόν δια βίου! Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος αυτής της αντιλήψεως είναι ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, κ. Ιερώνυμος, ο οποίος, στην εμμονή του να παραμείνει πάση θυσία μέχρις εσχάτων στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο, βαρύνεται επί πλέον και με μια κραυγαλέα ανακολουθία: Ενώ είναι περίπου συνομήλικος των Μητροπολιτών, των οποίων εζήτησε και έλαβε την παραίτηση, αρνείται να πράξει και αυτός το ίδιο! Και να σκεφθεί κάποιος ότι ο κ. Ιερώνυμος έπρεπε να είχε παραιτηθεί προ πολλού, όταν έχασε την «έξωθεν καλή μαρτυρία». Τόσον εξ αιτίας της ταύτισής του με το «πνευματικό του τέκνο», τον άθεο και εθνομηδενιστή κ. Τσίπρα, στον οποίο προσέφερε άμεση συνδρομή στην σύναψη της κατάπτυστης «Συμφωνίας των Πρεσπών». Όσο και εξ αιτίας της απόπειρας προδοσίας του Εφημεριακού Κλήρου με την αποδοχή εκ μέρους αυτού ως Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος της σχεδιαζόμενης από τον κ. Τσίπρα αλλαγής του status μισθοδοσίας αυτού .Πάλι προς χάριν του «πνευματικού του τέκνου», το οποίο δημοσκοπικώς «έπνεε τα λοίσθια» παραμονές των εκλογών του 2019! Εάν δεν αντιστέκοντο σθεναρά με τα συνδικαλιστικά τους όργανα οι «βιγλάτορες της πίστεώς μας», όπως είχε χαρακτηρίσει τον Ιερό Κλήρο ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, θα είχαν θυσιασθεί ελαφρά τη καρδία από τον κ. Ιερώνυμο ως άλλη «Ιφιγένεια», στον «βωμό» των πολιτικών επιδιώξεων του τότε Πρωθυπουργού της «αριστεράς του τίποτα»! Τι να πρώτο-θυμηθεί κάποιος από τις μεθοδεύσεις του κ. Ιερωνύμου σε βάρος των εθνικών συμφερόντων και της Εκκλησίας; Τις αλλεπάλληλες μυστικές νυχτερινές συναντήσεις του με τον κ. Τσίπρα στην αρχιεπισκοπική κατοικία στην Φιλοθέη, κάθε φορά που είχε προγραμματισθεί κάποια λαοσύναξη στο Σύνταγμα, με προφανή σκοπό την εξασφάλιση της αποχής ή της αφωνίας της Εκκλησίας από τις σχετικές διαδηλώσεις; Πώς κατάντησε η Εκκλησία με «πηδαλιούχο» αυτής τον κ. Ιερώνυμο; Από πρωτοπόρος στους αγώνες του Έθνους, έγινε ουραγός! «Άθυρμα» στα χέρια εθνομηδενιστών Πρωθυπουργών και συνοδοιπόρων τους Αρχιεπισκόπων.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη εφημερίδα «Κιβωτός της Ορθοδοξίας». Η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνο με την ενεργό αναγραφή της πηγής προέλευσης.
Υπό το πρίσμα αυτής της θεωρήσεως, μπορούμε να εκτιμήσουμε και τις σχετικές δηλώσεις του τότε στενού συνεργάτη του κ. Ιερωνύμου και Πρωτοσύγκελου αυτού κ. Συμεών Βολιώτη, ο οποίος με υψηλό «πατριωτικό» φρόνημα είχε αποφανθεί ότι οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για το Μακεδονικό συνιστούσαν πατριδοκαπηλία, ενώ όσοι συμμετείχαν σε αυτές ήσαν πατριδοκάπηλοι! Αληθινοί πατριώτες, κατά τον κ. Συμεών, ήσαν όσοι διευκόλυναν τις επιδιώξεις των Σκοπιανών «πειρατών» της ιστορίας μας και βυσσοδομούσαν κατά της Ελλάδος, μέσω της Συμφωνίας των Πρεσπών που συνέτασσαν τότε, δια της οποίας παραχωρούσαν την μακεδονική ταυτότητα στους Σκοπιανούς «πειρατές» και αναγνώριζαν σε αυτούς ως «μακεδονική γλώσσα» μια διάλεκτο της βουλγαρικής γλώσσας! Θυμίζω ότι ένας μεγάλος «πατριδοκάπηλος», ο αείμνηστος Μίκης Θεοδωράκης, που υπήρξε κεντρικός ομιλητής της τελευταίας, προ της υπογραφής της Συμφωνίας των Πρεσπών, συγκέντρωσης στο Σύνταγμα, είχε χαρακτηρίσει την πολιτική του «πνευματικού τέκνου» του κ. Ιερωνύμου στο Μακεδονικό ως «αριστερόστροφο φασισμό». Αυτού του φασισμού υπήρξαν συνεργοί ο κ. Ιερώνυμος και ο Πρωτοσύγκελός του, κ. Συμεών, ο οποίος ανταμείφθηκε για τις καλές υπηρεσίες που προσέφερε στον Αρχιεπίσκοπο με την εκλογή του ως Μητροπολίτη Φθιώτιδος. Άξιος ο μισθός του κ. Βολιώτη! Όλα αυτά, για τα οποία έχω ξαναγράψει, όταν ήσαν πρόσφατα τα σχετικά γεγονότα, με πονούν ιδιαίτερα, όπως βέβαια και όλους τους άλλους «πατριδοκάπηλους». Και αγκυλώνουν την μνήμη μου κάθε φορά που χρειάζεται να γυρίσω την σκέψη μου σε εκείνη την εθνοκτόνο εποχή, στην οποία συνετελέσθησαν. Η αναμόχλευση αυτών των γεγονότων έβγαλε στην επιφάνεια τα σχετικά πεπραγμένα του κ. Ιερωνύμου με την ευκαιρία μιας άλλης προκλητικής συμπεριφοράς του, που αναφέραμε πιο πάνω: Ζήτησε από τους εν αρχή μνημονευθέντας υπέργηρους Μητροπολίτες να παραιτηθούν από τον θρόνο τους, μολονότι ο ίδιος, αν και είναι περίπου συνομήλικος αυτών, αρνείται επιμόνως να τους μιμηθεί.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη εφημερίδα «Κιβωτός της Ορθοδοξίας». Η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνο με την ενεργό αναγραφή της πηγής προέλευσης.
Παραμένει καθηλωμένος στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο, μόνο και μόνο για να έχει την ευχέρεια να αποκαταστήσει σε Μητροπολιτικές θέσεις όσα περισσότερα δικά του παιδιά μπορεί. Και βέβαια, για να προσφέρει Εγκόλπια στους νέους Αρχιερείς κατά την ημέρα της χειροτονίας τους. Μόνο για αυτά είναι ικανός ο κ. Ιερώνυμος, υποβαθμίζοντας έτσι το υψηλό αξίωμα του Αρχιεπισκόπου, αφού δεν μπορεί να δώσει στην Εκκλησία το νέο όραμα που αυτή έχει ανάγκη, για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής.
Βεβαίως, το γεγονός ότι ο κ. Ιερώνυμος και οι συν αυτώ υπέργηροι Μητροπολίτες αρνούνται να παραιτηθούν, δεν καθιστά δεσμία την Πολιτεία στις διαθέσεις αυτών. Η άσκηση δημοσίων λειτουργημάτων – και τέτοια λειτουργήματα ασκούν ασφαλώς όλοι ανεξαιρέτως οι Μητροπολίτες και ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος – είναι συνδεδεμένη με ηλικιακά όρια, από τα οποία δεν εξαιρείται και δεν πρέπει να εξαιρείται ουδείς. Προσωπικά, λόγω του σχετικά προβλεπομένου στο Σύνταγμα ορίου ηλικίας εξόδου από την υπηρεσία για τους Πανεπιστημιακούς Διδασκάλους και τους Δικαστικούς Λειτουργούς (το όριο αυτό είναι η συμπλήρωση των 67 ετών κατά τον Ιούλιο του έτους αποχώρησης), υποχρεώθηκα να εγκαταλείψω στα 67 μου χρόνια την πανεπιστημιακή μου καθέδρα, μολονότι σήμερα, παραμονές της εισόδου μου στο 80ηκοστό έτος της ηλικίας μου διατηρώ, χάριτι και ευλογία του Θεού, την ίδια πνευματική διαύγεια, όπως και τότε στα 67 μου χρόνια. Δεν αντιλαμβάνομαι συνεπώς, γιατί πρέπει να εξαιρούνται από ανάλογα ηλικιακά όρια οι Μητροπολίτες, εφ’ όσον ασκούν και αυτοί δημόσια εξουσία. Ας πούμε να μη είναι τα όρια αυτά τα 67 έτη. Να είναι λ.χ. τα 70 ή έστω τα 75 έτη. Πρέπει όμως να υπάρχει όριο ηλικίας και για τους Μητροπολίτες και για τον Αρχιεπίσκοπο. Και για να μη δημιουργούνται παρανοήσεις, σπεύδω να διευκρινίσω εδώ, ώστε να γίνει κατανοητό από όλους το συζητούμενο πρόβλημα, ότι κάθε Μητροπολίτης φέρει δύο ιδιότητες: Αφ’ ενός μεν την ιδιότητα του Αρχιερέα της οικείας μητροπόλεως και αφ’ ετέρου την ιδιότητα του Προϊσταμένου του Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου, που ενέχει κάθε Μητρόπολη της Εκκλησίας της Ελλάδος. Η Αρχιερωσύνη χορηγείται στον χειροτονούμενο Μητροπολίτη δια βίου, ώστε να είναι αδιανόητη η σύνδεσή της με όρια ηλικίας. Δεν νοείται εξ άλλου παραίτηση από αυτήν. Εφ’ όσον κατά την χειροτονία του ο οικείος Μητροπολίτης έλαβε την Επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, διατηρεί εφ’ όρου ζωής την ιδιότητα του Αρχιερέα και τα εξ αυτής απορρέοντα πνευματικά προνόμια. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για την ιδιότητα του Μητροπολίτη, ως Προϊσταμένου του Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου της οικείας Μητροπόλεως. Αυτή υπόκειται και σε ηλικιακούς περιορισμούς, σύμφωνα με τους εκάστοτε ισχύοντας πολιτειακούς νόμους, αλλά και είναι δεκτική παραιτήσεως. Όταν λοιπόν παραιτείται ένας Μητροπολίτης από την Μητρόπολή του, αυτό σημαίνει ότι παραιτείται από την ιδιότητα του Προϊσταμένου του Νομικού Προσώπου της οικείας Μητροπόλεως. Όχι από την Αρχιερωσύνη.
Είναι συνεπώς χρέος της Πολιτείας να παρέμβει άμεσα και με νόμο της, σε συνεννόηση ασφαλώς με την Εκκλησία, να θέσει όριο ηλικίας με την προαναφερθείσα έννοια σε όλους ανεξαιρέτως τους Μητροπολίτες, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Δεν είναι επιτρεπτό να ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά στην άσκηση δημοσίων λειτουργημάτων.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη εφημερίδα «Κιβωτός της Ορθοδοξίας». Η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνο με την ενεργό αναγραφή της πηγής προέλευσης.
