Μητροπολιτικά όρια και γεωγραφικές διεκδικήσεις
Του Δημητρίου Λυκούδη, Δ/ντου Σύνταξης της εφημερίδας «Κιβωτός της Ορθοδοξίας».
Δεν πάει αρκετός καιρός που στο εκκλησιαστικό ρεπορτάζ κυριαρχούσε η πιθανότητα ή μη, της διχοτόμησης της Μητρόπολης Αιτωλίας και Ακαρνανίας, μιας, πράγματι, αχανούς γεωγραφικά μητροπόλεως, η οποία και περιλαμβάνει πολλές πόλεις και κωμοπόλεις και εκατοντάδες χωριά.
Η Εκκλησία της Ελλάδος είχε αποφανθεί θετικά στο ενδεχόμενο μιας διχοτόμησης, συμπαρασύροντας μαζί της και κάποιους τοπικούς βουλευτές της εν λόγω περιφερείας που, άμεσα ή έμμεσα, πήραν θέση άλλοτε διά της δημοσίας εκθέσεως των απόψεών τους και άλλοτε διά της σωτηρίου, σε αυτές τις περιπτώσεις…σιωπής! Η Πολιτεία, όμως, αλλιώς ελογάριαζε! Πέρασε ο καιρός, εξελέγη υπό της Ιερά Συνόδου νέος μητροπολίτης και η «κανονικότητα», τρόπον τινά, επανήλθε στην Αιτωλοακαρνανία, στέλνοντας το σενάριο της διχοτόμησης στο περιθώριο, ενδεχομένως, προς ώρας…!
Αν, όμως, εφαρμοζόταν η διχοτόμηση, πέραν των θετικών και αρνητικών επιδράσεων που θα έφερε στην τοπική Εκκλησία της Αιτωλίας, ανάλογα από ποια διάσταση το μελετά κανείς, χωρίς αμφιβολία θα «άνοιγε» ο ασκός του Αιόλου και η συζήτηση της επόμενης ημέρας θα έφερνε στο τραπέζι και άλλες μητροπόλεις, ομοίως με μεγάλες διοικητικές περιφέρειες και αυξημένα γεωγραφικά όρια που, γιατί όχι, θα διεκδικούσαν και αυτές το δικαίωμα της διαχωρίσεως και διχοτομήσεως προκειμένου να είναι πλέον δυνατή η άρτια διαποίμανσή τους. Ἀραγε, αυτός να ήταν ο πιθανός λόγος-φόβος που η Κυβέρνηση έπαυσε τις όποιες συζητήσεις περί πιθανής διχοτόμησης της μητρόπολης Αιτωλίας και Ακαρνανίας;
Αν πάλι τολμήσουμε να συζητήσουμε την πιθανή διχοτόμηση κάποιων μητροπόλεων, αλήθεια, με ποια γεωγραφικά όρια και χωροταξικά δεδομένα μπορεί αυτό να επιτευχθεί δεδομένου ότι σε πολλές μητροπολιτικές περιφέρειες τα όρια τα γειτονικών δήμων είναι τόσο συγκεχυμένα, ώστε να παρατηρείται μια διασπορά, εν πολλοίς «ασυμμάζευτη», πόλεων, χωρίων και συνοικισμών. Πρόκειται για δύσκολες καταστάσεις που στην επαρχία, ένεκα του τοπικιστικού πνεύματος που αβίαστα καλλιεργείται, καθίστανται ακόμη δυσκολότερες.
Αν πάλι ξεκινήσει αυτή η συζήτηση, ενδεχομένως, να τεθούν ζητήματα προς κρίση και σκέψη, όπως η εκλογή νέων βοηθών Επισκόπων, καθώς και τα κριτήρια και οι προϋποθέσεις που δύναται σήμερα μια μητρόπολη να έχει στο ανθρώπινο δυναμικό της έναν βοηθό Επίσκοπο, καθώς και το «μεταθετόν» των Επισκόπων, μια άλλη μεγάλη συζήτηση που, φοβούμαι, αν ξεκινήσει θα στενοχωρήσει πολλούς. Δεν συζητώ για το καίριο, το πλέον βαρυσήμαντο ζήτημα της ομαλής και επαρκούς διαποιμάνσεως κάποιων μητροπόλεων, που σήμερα «φυτοζωούν» έχοντας στο πηδάλιο του μητροπολιτικού τους θώκου υπέργηρους αρχιερείς μην έχοντες τη δυνατότητα πλέον να ανταπεξέλθουν στα αρχιερατικά και ποιμαντικά-διοικητικά τους καθήκοντα.
Επομένως, προτού μπούμε πάλι, στο άμεσο μέλλον, σε μια τέτοια περί διχοτομήσεως συζήτηση, προς κλήρο και λαό αναφέρομαι, ας τακτοποιήσουμε όσα «μητροπολιτικά-διοικητικά» ατακτοποίητα και μετά, άνευ βιάσεως, ας ξεκινήσουμε όποια άλλη συζήτηση, περί το μέλλον των τοπικών μητροπόλεων, προκύψει. Ίσως, τότε, να είμαστε πλέον ανυπόκριτοι και αληθείς.
