Μνημη γέροντος Θεοφίλου Μπουγιουλέκα
Μετρώ μια μια τις ημέρες που συμπλήρωσαν σήμερα ένα χρόνο από την εκδημία του γέροντα. Να πω ότι είναι απίστευτο; Επλήρωσε το κοινό χρέος του βίου. Ήταν έτοιμος.
Αρχιμανδρίτης Χερουβειμ Μεστουσης
Μετρώ μια μια τις ημέρες που συμπλήρωσαν σήμερα ένα χρόνο από την εκδημία του γέροντα. Να πω ότι είναι απίστευτο; Επλήρωσε το κοινό χρέος του βίου. Ήταν έτοιμος. Η καλογερική είχε ωριμάσει στο νου του την ώρα της εγκατάλειψης ενός κόσμου που αποδείχθηκε πολύ λίγος για κείνον.
Η ζωή του, δοσμένη σε ο,τι μοναδικά αγάπησε, Χριστό και Εκκλησία.
Εκκλησία ήταν για τον Θεόφιλο, οι ατέλειωτες ακολουθίες, η μεταφορά του Αγίου Ορους στην ενορία, το μελωδικό ψάλσιμο, αλλά, και η αδιάκοπη εξομολόγηση, η ενασχόληση με τα προβλήματα των παιδιών του, η ανιδιοτελής αγάπη στον άνθρωπο.
Έδειξε σε όλους το πραγματικό ύψος και μέγεθος της Ιερωσύνης, προβάλλοντας το πρότυπο του αγιασμένου λευίτη. Όχι πως δεν είχε το βρότειο κομμάτι του χαρακτήρα του.
Ουδείς τέλειος επι της γης, όπως έλεγε κι ο ίδιος. Ολα, όμως, τα ξεπέρναγε η αληθινή λατρεία στην αφιέρωση του. Έφτιαξε τα πάντα για την εκκλησία. Οτι είχε και δεν είχε σ´αυτήν κατατέθηκαν.
Τα χέρια του δούλεψαν και, ποτέ δεν καρπώθηκε άρτο που δε βγήκε από την εργασία του. Αγκάλιασε τους νέους κληρικούς που έτρεξαν στα κράσπεδα του ευλογημένου του οίκου. Αλλά κι εκείνους που προσέτρεξαν σε στιγμές καταδίωξης, εμπερίστατοι, στη βοήθεια του.
Ηπιε το ποτήρι της πίκρας τους και μοιράστηκε το φαρμάκι που ποτίστηκαν, κάνοντας τα αδύνατα δυνατά για να τους παρηγορήσει και οικονομήσει. Τεράστιο το κόστος για την ψυχή του. Κι η απάντηση;
Οι πλείστοι εξ αυτών να τον κατηγορούν κρυφά και φανερά, μικρόψυχα και υστερόβουλα, εγκαταλείποντας, εν πολλοίς, και τους κόπους του, που εμπιστεύτηκε στη μέριμνα τους…..Ζει Κύριος ο Θεός….Βλέπει κι ο Αη-ΝΙκόλας της καρδιάς του….κι εκείνος, όπως ζωντανός έτσι και κεκοιμημένος, από τις αυλές των δικαίων, συγχωρεί με τη μοναχική, αθωνίτικη απλότητα του, βρίσκοντας δικαιολογίες και παραμυθώντας εμπνευσμένα την κακομοιριά του καθενός…..
Μας άφησε πλούτο πνευματικό, αλησμόνητο. Είναι σκληρός ο αποχωρισμός και η αίσθηση της απουσίας, που επιβαρύνεται συν τω χρόνω. Είμαστε, όμως, γεμάτοι απο παπα-Θεόφιλο, όσοι στηριχτήκαμε πάνω του, όσων την ανημποριά έκανε δύναμη με τη σοφία και τις διδαχές του, όσοι ωφεληθήκαμε στο πετραχήλι και τις πρακτικές υποθήκες του.
Τα ανθρώπινα παρέρχονται γιατί ο Θεός ετοιμάζει τις δέλτους της δίκαιης κρίσης και δεν έχει ανάγκη απο εισαγγελείς, κατηγόρους και συνηγόρους….
Εσυ τίμιε πάτερ, ζήσε με τους χορούς των Αγγέλων και των δικαίων κι απόλαυσε την ακατάπαυστη ουράνια λειτουργία και ευφραίνου….
Αυτό άλλωστε, άλλωστε δεν ποθούσες πάντα;
Ας έχουμε την ευχή σου και η μνήμη σου, να είσαι σίγουρος, το ξέρεις, είναι άληστη εντος μας….
