Μονόδρομος
Αρκετοί είναι αυτοί που έχουν άσβεστη την εσωτερική την ανάγκη, να πλησιάσουν τον Θεό. Ψάχνουν δρόμους και μεθόδους. Άλλες φορές επιτυγχάνουν τον σκοπό τους, κάποιες στιγμές απελπίζονται και σ’ αρκετές περιπτώσεις απογοητεύονται.
Ο Απόστολος Παύλος όμως αύριο θα μας συστήσει την πίστη ως μόνο μέσο δικαίωσης. Βέβαια γίνεται λόγος για πίστη έμπρακτη, καρδιακή και συνειδητή. Η συνύπαρξη του τρίπτυχου αυτού δηλώνει αναμφισβήτητα ορθόδοξη πνευματικότητα, αποφασιστικότητα και γενναιότητα. Οι εποχές μας δεν είναι και οι καλύτερες για να αντισταθούμε στον πειρασμό της απιστίας, της αθεΐας, της απόρριψης. Είναι τόσες οι προκλήσεις, όσες θα πρέπει να προβάλουμε και να προλάβουμε.
Το θέμα της πίστης είναι μυριοειπωμένο αλλά και φθαρμένο κατά το συμφέρον, την επιδίωξη και την ανάγκη του καθένα. Δεν μετριέται με εξωτερικά στοιχεία και εκφράσεις. Δεν επιτρέπεται να απομονώσουμε, να υπερτονίσουμε, να καταργήσουμε κάτι από την πίστη μας (θεία Λατρεία, νηστεία, τιμή Αγίων κ.λπ.). Είναι επικίνδυνο να αφεθούμε είτε στον επιζήμιο ζηλωτισμό, είτε στον άγευστο προτεσταντισμό.
Ο ίδιος ο Κύριος για να θεραπεύσει σώματα, ψυχές -ή και τα δύο- έθετε τον όρο της πίστης. Δεν είχε ανάγκη την κοινωνική επιβεβαίωση, καταξίωση και αποδοχή. Με εμπιστοσύνη στο πρόσωπό Του θ’ αλλάξει οπωσδήποτε η κοινωνία μας, θα ιαθεί ολοκληρωτικά, ουσιαστικά και πραγματικά.
Αρκετά θέματα για να τα πλησιάσουμε πρέπει πρώτα να τα πιστέψουμε. Είναι όλα αυτά που ακουμπούν το μυστήριο και που δεν εξετάζονται με την λογική. Δεν αρκούν οι ανθρώπινες περιγραφές όταν φτάνουν ακόμα και στο θαύμα. Χρειάζεται καθαρή καρδιά, απογυμνωμένη από στείρες επιφυλάξεις και ανούσιες κουβέντες. Όταν αφορά τον Θεό τότε το παιδί Του κάνει βήματα έως και άλματα, παλεύει δυναμικά, φτάνει στην ομολογία. Πρέπει βέβαια να υπάρχουν και τα ορθά κριτήρια για το πού, πότε, πώς και γιατί θα πιστέψουμε. Είναι πανεύκολο να πέσουμε θύματα θρησκευτικών απατεώνων και όχι μόνο.
Το αυριανό αποστολικό ανάγνωσμα θα επιχειρήσει να διαφωτίσει τις αναζητήσεις για να μην απογοητευτούμε, σκανδαλισθούμε, εγκαταλειφθούμε. Χρειάζεται προσοχή στην υπέρβαση πίστης και στην κατ’ επίφαση πίστη. Ο συναισθηματισμός ευνοεί την πρώτη περίπτωση και ο ορθολογισμός βοηθά τη δεύτερη. Υπάρχουν τα όρια. Αυτά η Εκκλησία προσπαθεί ποικιλότροπα να μας συστήσει. Το να περάσουμε τα εσκαμμένα εύκολα είναι, σ’ όποια περίπτωση υπάρχουμε, το να το αντιληφθούμε είναι δύσκολο, όχι όμως ακατόρθωτο.
Ο διάβολος μας πειράζει όταν βλέπει ότι πορευόμαστε τον δρόμο της πίστης. Θέλει να μας κρατά μακριά του Χριστού και της Εκκλησίας Του με πράξεις, με λόγια, με σκέψεις. Για να βρούμε τον μονόδρομο που καταλήγει στον Κύριο χρειάζεται όχι θεολογικές γνώσεις ή συναισθηματικές εξάρσεις, αλλά παραδοχή εσωτερική ότι Εκείνος μόνο σώζει από τα αμαρτήματά μας και λυτρώνει από τα ανομήματά μας. Είναι προσωπική η επιλογή μας αν θα το αποδεχθούμε, όπως είναι και δική μας η ευθύνη αν θα το πιστέψουμε εθιμοτυπικά ή ολοκληρωτικά, μόνιμα ή πρόσκαιρα, επίπλαστα ή ζωντανά.
του Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Χρυσόπουλου για το dogma.gr
