Η Εκκλησία μάς διδάσκει ότι ο άνθρωπος πλάσθηκε από το Θεό αθάνατος, υπό τον όρο βέβαια, να ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Όμως, ο άνθρωπος δεν τήρησε την πρώτη εντολή του Θεού, με αποτέλεσμα να εισέλθει ο θάνατος στον κόσμο.
Ο Θεός, αμέσως μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων, είπε στον Αδάμ: «Γη ει και εις γην απελεύση» (Γεν. 3, 19). Έκτοτε, ο θάνατος ενυπάρχει στη ζωή του κάθε ανθρώπου.
Έτσι, το σώμα φθαρτό πλέον ένεκα της αμαρτίας, αθάνατη, όμως, η ψυχή που κατοικεί μέσα σε αυτό. Με το θάνατο του ανθρώπου, το σώμα κατέρχεται στον τάφο, η ψυχή, βέβαια, αποχωρεί από το σώμα αλλά εξακολουθεί να ζει, αναμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, που μιλάει για ταφή και ποτέ για καύση των κεκοιμημένων, αντιμετωπίζει και το σώμα με την πρέπουσα τιμή, προπέμποντας αυτό με προσευχές και υμνωδίες στον τάφο. Μάλιστα δε, οι κεκοιμημένοι θάπτονται με το πρόσωπο να κοιτάζει προς την Ανατολή, προσμένοντας την Ανάσταση των νεκρών και την δευτέρα Έλευση του Χριστού στον κόσμο.
Δεν είναι σωστό, λοιπόν, δεν αρμόζει σε χριστιανούς και δη ορθοδόξους να ομιλούν για νεκροταφεία, αλλά για κοιμητήρια. Όχι για θάνατο, αλλά για κοίμηση, καθώς οι κεκοιμημένοι «κοιμούνται» και προσδοκούν ανάσταση νεκρών.
Ωσάν τον Όσιο Εφραίμ το Σύρο, που έλεγε ότι «ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος και ο θάνατος ένας μεγάλος ὐπνος».
Δεν έχουν νεκροταφεία, λοιπόν, οι χριστιανοί, αλλά κοιμητήρια, που τα περιποιούνται με σεβασμό, διατηρώντας τα καθαρά, μακριά πάντοτε από υπερβολές, ανθρώπινες μεν, πλην όμως, ανορθόδοξες.