Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, μετά τη δημοσίευση της επικοινωνίας που είχε με τον μακαριστό πλέον θανατοποινίτη Αντώνιο, στην Αριζόνα, επανέρχεται στο θέμα, παρουσιάζοντας τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, μέσα από τη ματιά του δημοσιογράφου της Republic, ο οποίος περιγράφει τήν ‘σουρεαλιστική’ εκτέλεση του Frank Atwood.
Σέ προηγούμενες ἀναρτήσεις ἀναφέρθηκα στό θέμα τῆς θανατικῆς ποινῆς τοῦ Ἀντωνίου καί ζήτησα νά γίνη προσευχή γιά τόν Ἀντώνιο, γιά νά ἀντιμετωπίση μέ εἰρήνη τό γεγονός τῆς ἐκτέλεσής του. Ἤδη ἡ ἐκτέλεσή του ἔγινε τήν 8 Ἰουνίου ὥρα Ἑλλάδος 8.16΄ στήν Ἀριζόνα.
Γνωστή ἡ ἱστορία τοῦ Frank Atwood, πού καταδικάστηκε σέ θάνατο γιά φόνο πού ὁ ἴδιος ὑποστήριζε μέχρι τελευταία στιγμή ὅτι δέν διέπραξε, ὁ ὁποῖος στήν φυλακή ὑψίστης ἀσφαλείας βαπτίσθηκε ὀρθόδοξος μέ τό ὄνομα Ἀντώνιος, τοῦ προστάτη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἀντωνίου Ἀριζόνας καί λίγο πρίν τήν ἐκτέλεσή του ἐκάρη μοναχός μέ τό ὄνομα Ἐφραίμ, τοῦ κτήτορα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχιμ. Ἐφραίμ Ἁγιορείτη καί Ἀριζονίτη.
Ὁ Frank κλεισμένος μέσα στήν φυλακή ὑψίστης ἀσφαλείας, πλήρως ἀπομονωμένος γιά 38 χρόνια, θά ἔπρεπε νά τρελλαθῆ ἤ νά ἀναγεννηθῆ πνευματικά, δηλαδή ἤ νά πάη στήν Κόλαση ἤ νά πάη στόν Παράδεισο. Σέ αὐτόν ἔγινε τό δεύτερο, γιατί ἔκανε ἕναν μεγάλο θεολογικό ἀγώνα μέσα στήν φυλακή, μέ τήν βοήθεια κυρίως πρῶτα μιᾶς γυναίκας, τῆς Ραχήλ-Σάρρας πού ἀργότερα τόν παντρεύτηκε καί ἔγινε καί αὐτή ὀρθόδοξη, καί τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἀντωνίου Ἀριζόνας π. Παϊσίου.
Ὁ δημοσιογράφος Jimmy Jenkins τῆς Ἐφημερίδας «Arizona Republic» δημοσίευσε στήν Ἐφημερίδα ἕνα κείμενο καί κατέγραψε τήν ἐμπειρία του ἀπό τήν ἐκτέλεση, γιατί ἦταν παρών σέ ὅλη τήν διαδικασία της. Ὁ τίτλος τοῦ ἄρθρου εἶναι: «Πίσω ἀπό τήν μαύρη κουρτίνα: Ὁ δημοσιογράφος τῆς Republic περιγράφει τήν «σουρεαλιστική» ἐκτέλεση τοῦ Frank Atwood».
Στό ἄρθρο αὐτό φαίνεται τό τραγικό τῆς ἐκτέλεσης στόν 21ο αἰώνα, ἀλλά καί τό μεγαλεῖο τῆς ἀντιμετώπισης ἀπό τόν Ἀντώνιο-π. Ἐφραίμ, παρόμοιο μέ τούς μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἴδιος κατηύθυνε τούς ἐπιτετραμένους γιά τό ποῦ νά βάλουν τήν ἐνδοφλέβια ἔνεση, ἦταν ἤρεμος, ἀσφαλῶς προσευχόμενος, ὅπως τοῦ εἶχα ὑποδείξει στό τελευταῖο γράμμα πού τοῦ ἔστειλα, καί ὅταν τοῦ ζήτησαν νά πῆ τόν τελευταῖο λόγο του, ἐκτός ἀπό τίς εὐχαριστίες σέ ὅσους τόν βοήθησαν εἶπε: «Περισσότερο ἀπό ὅλους (εὐχαριστῶ) τόν Ἰησοῦ Χριστό, πού μέσα ἀπό μιά ἄδικη δικαστική διαδικασία μέ ὁδήγησε στήν σωτηρία μου. Προσεύχομαι ὁ Κύριος νά μᾶς ἐλεήση ὅλους καί ἐμένα».
Ἐπειδή πολλοί ἄνθρωποι ἔδειξαν ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιά τήν ἐκτέλεση τοῦ Ἀντωνίου-π. Ἐφραίμ καί προσευχήθηκαν ἐκείνη τήν ὥρα, θά ἀναδημοσιεύσω σέ μετάφραση τό κείμενο τοῦ δημοσιογράφου, ὥστε ἀφ’ ἑνός μέν νά προσευχηθοῦμε γιά τόν Ἀντώνιο-π. Ἐφραίμ, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά τόν μιμηθοῦμε στόν τρόπο ἀντιμετωπίσεως τῆς ὥρας τοῦ θανάτου.
* * *
«Πίσω ἀπό τήν μαύρη κουρτίνα: Ὁ δημοσιογφάφος τῆς Republic περιγράφει τήν ‘σουρεαλιστική’ ἐκτέλεση τοῦ Frank Atwood»
Ἔχω δῆ τήν ζωή. Καί ἔχω δῆ τόν θάνατο. Ἀλλά δέν μποροῦσε τίποτε νά μέ προετοιμάση γιά τό σουρεαλιστικό θέαμα πού εἶδα κατά τήν ἐκτέλεση τοῦ Frank Atwood. Μερικοί μοῦ εἶπαν ὅτι θά μποροῦσα νά πάθω σόκ, ἀλλά, ὅταν εἶδα τήν πολιτεία τῆς Ἀριζόνα νά θανατώνη τόν Frank Atwood γιά τήν ἀπαγωγή καί φόνο τοῦ ὀκτάχρονου κοριτσιοῦ Vicki Lynne Hoskinson, δέν μέ ζάλισε μόνο – μέ ἄλλαξε βασικά ὡς πρόσωπο.
Μιά μεγάλη ὁμάδα ἀνθρώπων μαζεύτηκαν ἔξω ἀπό τήν φυλακή τῆς πολιτείας στήν Florence γιά νά περάσουν ἀπό κάποιο ἔλεγχο ἀσφάλειας νωρίς τό πρωΐ τῆς Τετάρτης, πολλές ὧρες πρίν ἀπό τήν προγραμματισμένη ἐκτέλεση. Ἔμοιαζε κάπως μέ τό ἀεροδρόμιο: νά δώσετε ὄνομα καί ταυτότητα, νά βγάλετε ζῶνες καί νά βάλετε ρολόγια σέ μιά πλαστική λεκάνη. Νά πᾶτε μέσα ἀπό ἕνα δυσλειτουργικό ἀνιχνευτή μετάλλων, νά περάσετε ἀπό ἀκόμα ἕνα ἔλεγχο καί νά προχωρῆτε.
Χωριστήκαμε σέ ὁμάδες. Ἀρνήθηκαν καί πάλιν μία αἴτηση τῆς Arizona Republic νά εἶμαι μάρτυρας τῶν Μ.Μ.Ε. στήν ἐκτέλεση, καί γι’ αὐτό τόν λόγο ζήτησα ἀπό τόν δικηγόρο τοῦ Atwood, ἄν θά δεχόταν νά μέ βάλη στήν λίστα ὡς ἕνα ἀπό τούς μάρτυρές του. Συμφώνησε, καί ἑπομένως ἤμουν μέ τούς ὑπόλοιπους μάρτυρες τοῦ Atwood ὅλη τήν ἡμέρα. Ὅμως, ἐξαιτίας τοῦ ὅτι δέν ἤμουν ἕνας ἐπίσημος μάρτυρας τῶν Μ.Μ.Ε., δέν μοῦ ἐπιτρεπόταν νά φέρω μολύβι ἤ χαρτί. Ἐν τούτοις, οἱ λεπτομέρειες τῆς ἡμέρας μένουν σαφῶς καί ἔντονα ἐντυπωμένες στόν νοῦ μου.
«Δέν ἦταν σωματική σχέση, ἀλλή μιά βαθιά πνευματική σχέση», εἶπε ἡ γυναίκα τοῦ Frank Atwood
Ἡ γυναίκα του, ἡ Rachel, ἦταν ἐκεῖ μέ ἕνα μαῦρο φόρεμα, καί τά κόκκινα μαλλιά της ἔπεφταν στό πρόσωπό της μαζί μέ συνεχῆ δάκρυα. Ἦταν παρόντες καί δύο πνευματικοί μέ τά μακριά μαῦρα ράσα τους, οἱ ὁποῖοι γνώριζαν τόν Atwood γιά πολλά χρόνια. Ἦταν παρόντες καί δύο μέλη τῆς ἐκκλησίας του καί μερικοί ἀπό τούς δικηγόρους του.
Ὑπάλληλοι τῆς φυλακῆς φύλαγαν τούς μάρτυρες τοῦ Atwood ξεχωριστά ἀπό τούς ἄλλους μάρτυρες, καί μᾶς ὁδήγησαν σέ μιά ἀπέριττη αἴθουσα ἐπισκέψεων στήν Κεντρική Μονάδα τῆς Φυλακῆς τῆς Florence ὅπου περιμέναμε σχεδόν μία ὥρα.
Ἐνῶ περιμέναμε, ὑπάλληλοι τῆς φυλακῆς ἔφεραν μέσα μιά παγοθήκη γεμάτη μπουκάλια ἐμφιαλωμένο νερό, μαζί μέ μερικές καρέκλες, καί τίς βάλαμε γύρω ἀπό τήν Rachel καί τήν ἀκούγαμε νά μιλάει γιά τίς τρεῖς καί περισσότερες δεκαετίες πού γνώριζε τόν Atwood.
Ἡ Rachel ἐπισκεπτόταν τόν ἄνδρα της στήν φυλακή γιά 35 χρόνια. Ἦταν οἱ δύο τους 30 χρόνια παντρεμένοι. Εἶπε ὅτι ἦρθε σέ ἐπαφή μαζί του ἀφοῦ παρακολούθησε τήν δίκη του καί ἄρχισαν νά ἀνταλλάσσουν γράμματα.
Εἶπε ὅτι γιά χρόνια δακτυλογραφοῦσε τήν χειρόγραφη ἀλληλογραφία του, καί ἔγινε ἕνα συγγραφικό ἔργο πού κατέληξε νά εἶναι καί μιά διατριβή του καί μερικά αὐτοεκδοθέντα βιβλία.
Εἶπε ὅτι ἔμαθε γιά τήν ἑλληνική ὀρθόδοξη πίστη μέσα ἀπό τά γράμματά του, καί τελικά ἔγινε καί αὐτή ὀρθόδοξη. «Δέν ἦταν σωματική σχέση, ἀλλή μιά βαθιά πνευματική σχέση», εἶπε.
Μέλη τῆς ἐκκλησίας τοῦ Atwood μιλοῦσαν γιά τό ὅτι φαίνεται ὅτι τά Μ.Μ.Ε. στή Ἑλλάδα καί ἀλλοῦ στόν κόσμο ἐνδιαφέρονται περισσότερο γιά τήν ὑπόθεσή του ἀπό τά Μ.Μ.Ε. στίς Η.Π.Α.
Εἶπαν ὅτι ἑκατοντάδες μέλη τῆς ἐκκλησίας τους ἦταν μέσα στόν ναό τους καί προσευχόνταν γι’ αὐτόν, μαζί μέ πολλούς παντοῦ στήν χώρα καί στόν κόσμο.
Εἴσοδος στόν θάλαμο ἐκτέλεσης
Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα γιά νά φύγουμε ἀπό τήν αἴθουσα ἐπισκέψεων καί νά πᾶμε στόν θάλαμο τῆς ἐκτέλεσης, κάναμε σειρά στήν πόρτα. Οἱ ὑπάλληλοι τῆς φυλακῆς προσπάθησαν νά ἐμποδίσουν τούς δικηγόρους τοῦ Atwood νά πάρουν μολύβια καί χαρτί. Αὐτοί ἀρνήθηκαν, λέγοντας ὅτι ἦταν ἀνάγκη γιά νά κρατήσουν σημειώσεις σχετικά μέ τήν χρονομέτρηση τῆς ἐκτέλεσης, καί τελικά ἐπιτρεπόταν νά τά φέρουν, ὅταν ὁ χειραγωγός μας ἐπικοινώνησε μέ κάποιο ἄλλο, πού ἔδωσε τήν ἔγκριση. Ἄν καί τά δημοσιευμένα πρωτόκολλα ἐκτελέσεων σημειώνουν συγκεκριμένα ὅτι ἐπιτρέπεται στούς μάρτυρες τῶν Μ.Μ.Ε. νά ἔχουν χαρτί καί μολύβια, δέν γράφουν συγκεκριμένα ἄν ἐπιτρέπεται σέ ἄλλους νά τά ἔχουν.
Περπατήσαμε γιά 10 λεπτά γιά νά φτάσουμε στόν θάλαμο τῆς ἐκτέλεσης. Συνοδευμένη ἀπό ὑπαλλήλους τῆς φυλακῆς δεξιά καί ἀριστερά, ἡ ὁμάδα μας πῆρε τόν δρόμο μέσα ἀπό τήν πρόσφατα παροπλισμένη φυλακή τῆς Florence. Ἦταν πάνω ἀπό 100oF (38oC) καί ὁ ἥλιος τῆς Ἀριζόνα μᾶς ἔψηνε. Περάσαμε μέσα ἀπό ἄδειους πύργους φρουρᾶς, κενές ἰατρικές μονάδες καί κενές ἀποθῆκες πού κάποτε ἦταν ἐντελῶς γεμάτες μέ κρατούμενους.
Τό μόνο πού ἀκουγόταν ἦταν τά βήματά μας καί οἱ λυγμοί τῆς Rachel. Περάσαμε ἀπό μιά σοβαρή ὁμάδα saguaro κάκτων πού στέκονταν σάν φρουροί στήν μέση τῆς αὐλῆς τῆς φυλακῆς.
Ὅταν φτάσαμε στήν οἰκιστική μονάδα 9, μέσα στήν ὁποία ἦταν ὁ θάλαμος ἐκτέλεσης, ἕνας ὑπάλληλος τῆς φυλακῆς ἄνοιξε τήν πόρτα καί μᾶς ὁδήγησε στήν αἴθουσα παρατήρησης.
Πήγαμε μέχρι τόν πιό μακρινό τοῖχο καί ἀνέβηκα σέ μιά ἐξέδρα καί κάθισα σέ μιά θέση πού μποροῦσα νά δῶ τόν θάλαμο ἐκτέλεσης μέσα ἀπό τό τζάμι. Ἔπειτα ἦρθαν τρεῖς μάρτυρες τῶν Μ.Μ.Ε., καί μετά μάρτυρες γιά τήν κατηγορία, ὑπάλληλοι ἐπιβολῆς τοῦ νόμου καί ἡ οἰκογένεια τοῦ θύματος, συμπεριλαμβανομένης τῆς μητέρας τῆς Vicki Lynne, τῆς Debbie Carlson.
Μᾶς εἶπαν πολλές φορές νά μήν μιλᾶμε ἤ νά μήν κάνουμε φασαρία. Ἀπό τήν θέση μου δέν μποροῦσα νά δῶ τήν οἰκογένεια τοῦ θύματος ἤ τίς ἀντιδράσεις τους.
Περικυκλωμένος ἀπό ἐργαλεῖα τοῦ θανάτου
Ὑπῆρχαν τρεῖς ὀθόνες πάνω ἀπό τό παράθυρο στόν θάλαμο, τό ὁποῖο ἦταν σκεπασμένο μέ μιά κλειστή κουρτίνα. Δύο ἀπό τίς ὀθόνες ἔδειχναν τήν ἴδια ὄψη πάνω ἀπό τό φορεῖο. Ἡ τρίτη ὀθόνη ἔδειχνε τίς φιάλες μέ τό φάρμακο γιά τήν ἐκτέλεση, καί τά ἐργαλεῖα γιά νά τά βάλουν στούς σωλῆνες, πού θά συνδέονταν μέ τό σῶμα τοῦ Atwood.
Δέν εἴδαμε τόν Atwood νά μπῆ στόν θάλαμο τῆς ἐκτέλεσης, ἄν καί ἀπαιτεῖται ἀπό μιά ἀπόφαση ὁμοσπονδιακοῦ δικαστηρίου. Ἄνοιξε ἡ κουρτίνα καθώς ἡ ὁμάδα τῆς ἐκτέλεσης σήκωσε τό ἀδύνατο σῶμα του, πιθανῶς ἀπό ἀναπηρικό καροτσάκι, καί τό ἔβαλε στό φορεῖο.
Ἄνοιξαν τήν μαύρη κουρτίνα στόν θάλαμο τῆς ἐκτέλεσης καί ἀποκαλύφτηκε μιά πλαϊνή ὄψη τοῦ Atwood καθώς ξάπλωνε στό φορεῖο. Γύρω του ἦταν τέσσερα μέλη τῆς ὁμάδας τῆς ἐκτέλεσης πού φοροῦσαν μαῦρα πουκάμισα, μαῦρα καπέλα, μαῦρα γάντια, μαῦρες μάσκες πού ἔκρυβαν τά πρόσωπά τους καί μαῦρα γυαλιά ἡλίου.
Κοιτάζαμε στίς ὀθόνες καθώς ἡ ὁμάδα ἐκτέλεσης τόν ἔδεσαν. Ἔβαλαν ἕνα μαξιλάρι κάτω ἀπό τό κεφάλι του γιά νά τόν βοηθήση νά ὑπομένη τόν πόνο ἀπό ἕνα χρόνιο πρόβλημα στήν σπονδυλική του στύλη. Ἦταν δεμένος σέ μερικά σημεῖα, μέ τά χέρια του ἑκατέρωθεν τοῦ φορείου.
Ὁ Atwood φοροῦσε ἕνα σκοῦφο μέ ἕνα κόκκινο σταυρό. Καθώς τά μέλη τῆς ὁμάδας ἐκτέλεσης ἄνοιξαν τήν πορτοκαλί φόρμα του γιά νά βάλουν ἕνα καρδιομόνιτορ στό σῶμα του, εἴδαμε ἕνα μαῦρο σταυρό νά κρέμεται ἀπό τόν λαιμό του.
Προετοιμάστηκα, διανοητικά, γι’ αὐτό πού ἐπρόκειτο νά δῶ, καί στηρίχθηκα σωματικά σέ ἕνα κρύο σιδηρένιο τοῖχο δίπλα μου, πού κατάλαβα ὅτι ἦταν ὁ πρόσφατα ἀνακαινισμένος θάλαμος ἀερίων. Κυριολεκτικά ἤμουν περικυκλωμένος ἀπό ἐργαλεῖα τοῦ θανάτου.
Ὁ φυλακισμένος λέει στούς δήμιους ποῦ νά βάλουν τήν βελόνα γιά τήν ἐνδοφλέβια ἔνεση
Ὅπως ὁ Clarence Dixon, ἐξαιτίας τοῦ πότε ἔγινε τό ἔγκλημα, ὁ Atwood μποροῦσε νά ἐπιλέξη νά πεθάνη ἤ μέ ἀέρα ἤ μέ θανατοφόρα ἔνεση. Ὁ Atwood ζήτησε νά θανατωθῆ μέ ἀέριο ἄζωτο, ἀλλά τά πρωτόκολλα τοῦ Τμήματος Διορθώσεων τῆς Ἀριζόνα ἀπαιτοῦν κυάνιο. Ἀποφάσισαν ὅτι ἡ ἐπιλογή του, δέν ἴσχυε νόμιμα, καί γι’ αὐτό χρησιμοποιήθηκε ἡ προεπιλεγμένη μέθοδος τῆς πολιτείας, πού εἶναι ἡ θανατηφόρα ἔνεση.
Δύο ἄνδρες μέ μπλέ ἰατρικές ρόμπες καί δίχτυα γιά τά μαλλιά τους μπῆκαν στόν θάλαμο, σπρώχνοντας ἕνα ἀποδιοργανωμένο καρότσι γεμάτο ἰατρικές προμήθειες πού ἦταν ἀπαραίτητες γιά νά εἰσάγουν τίς ἐνδοφλέβιες ἐνέσεις στό σῶμα τοῦ Atwood.
Ἡ διαδικασία γιά νά βάλουν τήν ἐνδοφλέβια ἔνεση στόν Dixon, ὁ πιό πρόσφατος πού ἐκτελέστηκε στήν Ἀριζόνα, χρειάστηκε 40 λεπτά, καί στό τέλος ἔπρεπε τά μέλη τῆς ὁμάδας νά κόψουν τήν μηριαία φλέβα του. Αὐτή τήν φορά, ἄρχισαν μέ τό ἀριστερό χέρι τοῦ Atwood, σκουπίζοντας τό δέρμα του καί προσπαθώντας νά βροῦν μιά φλέβα.
Μετά ἀπό λίγα λεπτά καί μερικές προσπάθειες, τά μέλη τῆς ὁμάδας ἐκτέλεσης ἔβαλαν τόν ἐνδοφλέβιο καθετήρα στό ἀριστερό χέρι τοῦ Atwood. Τότε πῆραν τό καρότσι στήν ἄλλη πλευρά του καί τοῦ εἶπαν ὅτι θά βάλουν ἕνα ἐνδοφλέβιο καθετήρα στήν μηριαία φλέβα του.
«Γιατί;» ρώτησε ὁ Atwood. «Παίρνουν αἷμα ἀπό τό δεξί μου χέρι πάντοτε χωρίς πρόβλημα» εἶπε στήν ὁμάδα.
Ὁ Atwood φαινόταν νά κάνη μορφασμούς καί νά πονάη γιατί ἦταν ἀρκετή ὥρα δεμένος πάνω στό φορεῖο, καί δέν ἤθελε ἡ διαδικασία νά συνεχίση περισσότερο.
Ἡ ὁμάδα ἐκτέλεσης δέν εἶπε γιατί ἤθελαν νά βάλουν δεύτερη γραμμή μέσα στήν μηριαία φλέβα του στήν βουβωνική χώρα, ἀλλά εἶπαν στόν Atwood ὅτι θά προσπαθοῦσαν νά τήν βάλουν στό δεξί του χέρι – ὅπως πρότεινε αὐτός.
«Θεέ μου», σκέφτηκα μόνος μου, «τά μέλη τῆς ὁμάδας ἐκτέλεσης παίρνουν ὁδηγίες ἀπό τόν ἄνθρωπο πού προσπαθοῦν νά τόν ἐκτελέσουν».
Ὁ Atwood, ὁ ὁποῖος ἔχει ὑποστηρίξει συνεχῶς ὅτι εἶναι ἀθῶος, μιλοῦσε ἀπαλά στά μέλη τῆς ὁμάδας ἑκτέλεσης. Φαινόταν κάπως ἀνυπόμονος, ἀλλά συνέχιζε νά προσφέρη ὁδηγίες στούς ἀνθρώπους πού δούλευαν νά τόν θανατώσουν.
Ἡ ὁμάδα ἐκτέλεσης προσπάθησε ἀρκετές φορές νά βάλη τήν βελόνα γιά τήν ἐνδοφλέβια ἔνεση στό δεξί του χέρι καί δέν μποροῦσε. Ἕνα μέλος τῆς ὁμάδας ἐκτέλεσης κουνοῦσε τό κεφάλι του μέ ἀγανάκτηση καί εἶπε: «Δέν καταλαβαίνω». Εἶπε ὁ Atwood: «Ποτέ δέν εἶχαν ἐκεῖνο τό πρόβλημα πρίν».
Ἡ ὁμάδα ἐκτέλεσης πρότεινε πάλιν νά βάλη τόν δεύτερο καθετήρα στήν μηριαία φλέβα του στήν βουβωνική χώρα. «Μπορούσατε νά δοκιμάσετε στό χέρι;» πρότεινε ὁ Atwood, κάνοντας νεῦμα μέ τό κεφάλι του πρός τό δεξί του χέρι, πού ἦταν δεμένο, καί κινώντας τά δάκτυλά του. «Καί ἐκεῖ μποροῦσαν πρίν νά μποῦν».
Τά μέλη τῆς ὁμάδας ἐκτέλεσης κοίταξαν πάλιν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, καί εἶπαν: «Μάλιστα, θά τό προσπαθήσουμε.»
Τά πρωτόκολλα τοῦ Τμήματος Διορθώσεων τῆς Ἀριζόνα ἀπαιτοῦν ὅτι μερικά μέλη τῆς ὁμάδας ἐκτέλεσης πρέπει νά ἔχουν κάποιο εἶδος ἐμπειρίας, ἄδειας ἤ ἰατρικῆς κατάρτισης. Ὑποτίθεται ὅτι θά ἐξασκήσουν τήν διαδικασία τοὐλάχιστον μία φορά πρίν ἀπό τήν ἐκτέλεση. Δέν εἶναι γνωστό ἄν αὐτοί οἱ δύο ἄνδρες εἶχαν καμμία ἐπίσημη κατάρτιση, ἀλλά ἔμεινα ἔκπληκτος μέ τήν ἑτοιμότητα τους νά ἀλλάξουν τό σχέδιο πού, κάθως φαίνεται, εἶχαν ἐξασκήσει γιά νά δεχτοῦν τίς προτάσεις τοῦ Atwood.
Θυμήθηκα τόν πρώην δήμιον τοῦ Τμήματος Διορθώσεων τῆς Ἀριζόνα, Jim Klein, πού μοῦ εἶπε ὅτι χρησιμοποιοῦσαν ἕνα τεχνικό χέρι γιά νά ἐξασκηθοῦν πρίν ἀπό τίς θανατοφόρες ἐνέσεις, καί τελικά ἔβαλαν ἐνδοφλεβίους καθετῆρες ὁ ἕνας στόν ἄλλο.
Εἶπε ὁ Klein ὅτι εἶπαν στά μέλη τῆς ὁμάδας ὅτι τό ἰατρικό προσωπικό τῆς φυλακῆς δέν συμμετεῖχε σέ ἐκτελέσεις γιατί εἶχαν δώσει τόν ὅρκο τοῦ Ἱπποκράτη. Γι’ αὐτό, ἄφησαν τό περίπλοκο ἔργο τῶν ἐκτελέσεων σέ μιά ὁμάδα τῶν ὑπαλλήλων τῆς φυλακῆς, πού συνήθως δέν εἴχαν καμμία ἀπολύτως ἰατρική ἐμπειρία.
Ἡ πρόταση τοῦ Atwood νά βροῦν μιά φλέβα στό δεξί χέρι εἶχε ἐπιτυχία. Μποροῦσαν νά βάλουν τήν δεύτερη βελόνα γιά τήν ἐνδοφλέβια ἔνεση καί νά τοποθετήσουν τόν καθετήρα. Ἀσφάλισαν ὅλα μέ ταινία, σύνδεσαν τούς σωλῆνες πού συνδέονταν μέ τά φάρμακα καί ἔφυγαν ἀπό τό δωμάτιο. Ὑπολογίζω ὅτι ἡ διαδικασία χρειάστηκε 30 λεπτά.
«Προσεύχομαι ὁ Κύριος νά μᾶς ἐλέηση ὅλους»
Σέ αὐτή τήν στιγμή ἐπιτρεπόταν ὁ ἑλληνορθόδοξος πνευματικός τοῦ Atwood ὁ π. Παΐσιος νά μπῆ στόν θάλαμο τῆς ἐκτέλεσης. Ἡ παρουσία τοῦ Παϊσίου, μιά καινοτομία γιά ἐκτελέσεις στήν Ἀριζόνα, ἦταν τό ἀποτέλεσμα μιᾶς συμφωνίας μεταξύ τοῦ Atwood καί τῆς πολιτείας. Μέχρι τώρα τά πρωτόκολλα ἐπέτρεπαν σέ ἕνα πνευματικό σύμβουλο νά εἶναι σέ ἕνα ἄλλο δωμάτιο. Ὅμως οἱ δικηγόροι τοῦ Atwood εἶπαν ὅτι αὐτό παραβίαζε τά συνταγματικά του δικαιώματα καί ζήτησαν νά βρίσκεται ὁ Παΐσιος στόν θάλαμο κατά τήν διάρκεια τῆς ἐκτέλεσης.
Ὅπως ὁ Atwood, ὁ Παΐσιος φοροῦσε ἕνα μαῦρο σκοῦφο καί εἶχε μιά μακριά γκριζόλευκη γενειάδα. Ἔβαλε τό ἐπιτραχήλιον πάνω στό κεφάλι τοῦ Atwood καί τό κρατοῦσε στήν θέση του μέ τό χέρι του. Ὁ Παΐσιος ἔσκυψε κοντά στό πρόσωπο τοῦ Atwood καί τοῦ μιλοῦσε πολύ σιγά. Ὁ Atwood χαμογελοῦσε καί κούνησε τό κεφάλι του καί φαινόταν παρηγορημένος ἀπό τήν παρουσία τοῦ Παϊσίου.
Ἕνας ὑπάλληλος τοῦ Τμήματος Διορθώσεων μπῆκε στόν θάλαμο καί διάβασε τό ἔνταλμα ἐκτέλεσης, καί ρώτησε τον Atwood ἄν εἶχε κάποια τελευταία λέξη.
Ὁ Atwood, ἔχοντας πλήρη συνείδηση, κοίταξε στό ἀκροατήριο μέ εἰρηνικό πρόσωπο.
Ὁ Atwood εὐχαρίστησε τήν γυναίκα του, τήν Rachel, τήν ὁμάδα τῶν δικηγόρων του καί τούς πνευματικούς του ὁδηγούς, οἱ ὁποῖοι εἶπε ὅτι τόν εἶχαν ὁδηγήσει «ἐδῶ στό χεῖλος τοῦ Παραδείσου.»
«Σᾶς ευχαριστῶ, πολύτιμέ μου Πατέρα πού ἤρθατε σήμερα καί πού μέ ποιμάνατε μέσα στήν πίστη» εἶπε ὁ Atwood. «Θέλω νά εὐχαριστήσω τήν ὄμορφη γυναίκα μου πού μέ ἔχει ἀγαπήσει μέ ὅλο τό εἶναι της. Θέλω νά εὐχαριστήσω τούς φίλους μου καί τήν νομική μου ὁμάδα καί, περισσότερο ἀπό ὅλους, τόν Ἰησοῦ Χριστό, πού μέσα ἀπό μιά ἄδικη δικαστική διαδικασία μέ ὁδήγησε στήν σωτηρία μου. Προσεύχομαι ὁ Κύριος νά μᾶς ἐλεήση ὅλους καί ἐμένα».
Ὁ ὑπάλληλος τοῦ Τμήματος Διορθώσεων ἔφυγε ἀπό τόν θάλαμο, καί εἴδαμε σέ μιά ἀπό τίς ὀθόνες ὅτι ἕνα μέλος τῆς ὁμάδας ἐκτέλεσης ἄρχισε νά βάζη μιά σύριγγα μέ pentobarbital στούς σωλῆνες πού ἦταν στό σῶμα τοῦ Atwood.
Σχεδόν ἀμέσως ὁ Atwood ἔστρεψε τό κεφάλι του πρός τό ἀκροατήριο, ἔκλεισε τά μάτια του καί ἄρχισε νά ἐκπνέη δυνατά, ροχαλίζοντας καί ρουθουνίζοντας.
Ἡ ἀναπνοή του ἔγινε πιό ρηχή, καί μετά δέν ἀκουγόταν καθόλου.
Ὁ Παΐσιος κρατοῦσε τό χέρι του πάνω στό κεφάλι τοῦ Atwood ὅλη τήν ὥρα. Φαινόταν ὅτι σέ μία στιγμή κουνοῦσε τό κεφάλι του μέ λύπη, κοιτάζοντας τά φάρμακα πού χύνονταν στό σῶμα τοῦ Atwood, καί μετά ἀπέστρεψε τό βλέμμα του.
Ἕνας ὑπάλληλος τοῦ Τμήματος Διορθώσεων ξαναμπῆκε στόν θάλαμο μετά ἀπό λίγα λεπτά καί εἶπε: «Ὁ κρατούμενος εἶναι ναρκωμένος.» Πέρασε λίγη ὥρα, καί ὁ Atwood ἦταν ἐντελῶς ἀκίνητος. Ξαναμπῆκε ὁ ὑπάλληλος τοῦ Τμήματος Διορθώσεων στόν θάλαμο καί εἶπε: «Ἡ ἐκτέλεση τελείωσε».
Καθώς ἄρχισε ἡ μαύρη κουρτίνα νά κλείνη, οἱ δύο ἡλικιωμένοι ἄνδρες μέ θρησκευτικά ἐνδύματα – ὁ ἕνας ζωντανός, ὁ ἄλλος νεκρός – πλαισιώθηκαν ἀπό τόν λευκό φόντο τοῦ θαλάμου ἐκτέλεσης, καί σιγά-σιγά ἐξαφανίζονταν.
Οἱ μάρτυρες συνοδεύονταν σέ ὁμάδες ἀπό τήν αἴθουσα, σέ ἀντίθετη σειρά ἀπό πρίν, καί ἑπομένως οἱ μάρτυρες τοῦ Atwood ἔμειναν πιό πολλή ὥρα νά σκεφτοῦν αὐτό πού μόλις εἶχαν δῆ.
Μερικοί ἔκλαιγαν. Ἄλλοι ἔδειχναν νά εἶναι σέ κατάσταση σόκ.
«Ἡ ἀγάπη τῆς ζωῆς μου ἔχει πεθάνει» εἶπε ἡ Rachel Atwood, καί ἔπεσε στήν ἀγκαλιά ἑνός δικηγόρου.
Ὁ πραγματικός χαρακτήρας τῆς θανατικῆς ποινῆς
Καθώς γυρίσαμε στό φῶς τοῦ ἡλίου καί περάσαμε μέσα ἀπό τήν αὐλή τῆς φυλακῆς, προσπάθησα νά ἐπεξεργαστῶ αὐτό πού εἶχε συμβῆ.
Τά πρωτόκολλα τοῦ Τμήματος Διορθώσεων ἐξασφαλίζουν ὅτι λίγοι ἄνθρωποι θά δοῦν μιά ἐκτέλεση, καί δέν γίνεται γνωστή δημοσίως αὐτή ἡ πιό σοβαρή καί τελική πράξη τῆς δικαιοσύνης. Ἡ θανατική ποινή παρουσιάζεται ὡς μιά καθαρή, ἀποστειρωμένη διοικητική διαδικασία πού γίνεται χωρίς λάθη καί σύμφωνα μέ τήν τυπική διάταξη τοῦ νόμου. Τώρα ξέρω τί προσπαθοῦσαν νά κρύψουν.
Ἔχω κοιτάξει πίσω ἀπό τήν κουρτίνα τῆς θανατικῆς ποινῆς καί εἶδα τί σημαίνει στήν πραγματικότητα: ἕνας ἀδύνατος ἡλικιωμένος ἄνδρας, πού σηκώνουν ἀπό ἕνα ἀναπηρικό καροτσάκι σέ ἕνα φορεῖο γιά μιά θανατοφόρα ἔνεση· νευρικά χέρια καί πρόσωπα πού ἱδρώνουν ἐνῶ προσπαθοῦν νά βροῦν φλέβα· βελόνες τρυπώντας τό δέρμα· ὑγρά φάρμακα πού κατακλύζουν τήν ὕπαρξη ἑνός ἀνθρώπου καί τόν πνίγουν.
Ἔχω γράψει ἀρκετά γιά τήν ὑπόθεση τοῦ Atwood. Ἔχω ἀκούσει τήν οἰκογένεια τοῦ θύματος μιλώντας γιά τόν πόνο καί τήν θλίψη πού προκάλεσαν ὁ φόνος τῆς Vicki Lynne καί τά ἑπόμενα δικαστήρια – ἄφησαν τραῦμα στίς γενεές τῆς οἰκογένειας καί στήν κοινότητα τῆς Tucson. Μίλησα γιά τήν διαδικασία μέ κάθε δικηγόρο πού γνώριζα καί ρώτησα γιά τήν διαδικασία πού ἐπρόκειτο νά μαρτυρήσω.
Ἀλλά δέν ἤμουν ἕτοιμος νά δῶ τήν θανατική ποινή νά πραγματοποιῆται μπροστά μου.
Ἡ πολιτεία τῆς Ἀριζόνα κάνει ἐκτελέσεις ἐκ μέρους ὅλων μας. Σκέφτηκα ὅτι κατάλαβα τό βάρος τῆς διαδικασίας, ἀλλά τώρα αἰσθάνομαι τήν πραγματικότητά της. Σήμερα σκοτώσαμε ἕνα ἄνδρα. Ἐγώ σκότωσα σήμερα ἕνα ἄνδρα. Καί θά ζήσω μέ αὐτή τήν διαπίστωση γιά τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς μου.