Του Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεου
Όταν κάνουμε λόγο για «εικονική πραγματικότητα», «εννοούμε την προσομοίωση ενός πραγματικού ή φανταστικού περιβάλλοντος από έναν υπολογιστή». Όπως γράφεται, «η τρέχουσα τεχνολογία VR χρησιμοποιεί συχνά ακουστικά εικονικής πραγματικότητας ή περιβάλλοντα πολλαπλών προβολών, μερικές φορές σε συδυασμό με φυσικά περιβάλλοντα ή σκηνικό, για δημιουργία εικόνων, ήχων και άλλων αισθήσεων που προσομοιώνουν τη φυσική παρουσία ενός χρήστη σε ένα εικονικό ή φανταστικό περιβάλλον» (Βικιπαίδεια).
Σε μια έκθεση που δημιουργήθηκε για την επέτειο της Επαναστάσεως του 1821 μου δόθηκε η δυνατότητα, χρησιμοποιώντας την «εικονική πραγματικότητα», να είμαι μέσα στον Ναό της Αγίας Λαύρας, τότε που ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της Επαναστάσεως, και ακόμη να είμαι θεατής μιάς μάχης μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων.
Το θέμα αυτό έχει τα θετικά του, αλλά και τα αρνητικά του, γι’ αυτό χρειάζεται σωστή χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας, διότι ο άνθρωπος πρέπει να αποφύγη την πορεία προς την μοναξιά, την απομόνωση και τον μονόλογο, να αποφύγη τον πειρασμό της αυτοθέωσης.
Διάβαζα πρόσφατα ότι παρουσιάσθηκε ο πρώτος υπολογιστής που χρησιμοποιεί «εικονική πραγματικότητα».
Γράφηκε σε σχόλιο:
«Η Apple παρουσίασε το Vision pro, τον πρώτο υπολογιστή που χρησιμοποιεί εικονική πραγματικότητα. Φορώντας τα ειδικά “γυαλιά”, ο χρήστης θα βρίσκεται σε ένα περιβάλλον όπου θα χειρίζεται τις εφαρμογές με τα χέρια και τη φωνή του. Δηλαδή δεν βλέπεις, απλώς, μία φωτογραφία ή μία ταινία, αλλά είσαι μέσα σε αυτήν. Το μηχανάκι είναι πανάκριβο, κάνει 3.500 δολάρια. Αλλά, λογικά, μέχρι να φύγει η δεκαετία θα είναι προσιτό σε περισσότερους. Άλλωστε σύντομα θα υπάρξει απάντηση και από τους κατασκευαστές Android συσκευών. Λογικά στο μέλλον η συσκευή θα μικρύνει τόσο που δεν θα διαφέρει, ως προς το μέγεθος, από ένα ζευγάρι κοινά γυαλιά. Και ακόμα πιο μακριά, δεν αποκλείεται όλο το σύστημα να χωράει σε φακούς επαφής και σε ένα μικρόφωνο που θα εμφυτεύεται, ως τσιπ, κοντά στο στόμα. Γιατί, βλέπετε, το πεπρωμένο του είδους μας είναι κάποια στιγμή να ενωθή με τη μηχανή ή να γίνη το ίδιο μηχανή. Ανυπομονώ» (Κώστας Γιαννακίδης, Τα ΝΕΑ, 7-6-2023).
Έχω την εντύπωση ότι ο άνθρωπος δεν τείνει απλώς να γίνη μηχανή και να ενωθή με την μηχανή, αλλά επανέρχεται στον πειρασμό της αυτοθέωσης, θέλει να γίνη Θεός με τις δικές του δυνάμεις, αλλά το χειρότερο και με τις δυνάμεις της φύσεως.
Με απασχόλησε πρόσφατα το γιατί η Εταιρεία Apple από την ίδρυσή της το 1976 έχει ως σήμα της το δαγκωμένο μήλο. Διάβασα ότι αυτό το σήμα αποδίδεται σε διάφορες αιτίες. Μια από αυτές τις αιτίες προέρχεται από το Προπατορικό αμάρτημα. Η Εύα έφαγε από το δένδρο για να γίνη Θεός, κατά την συμβουλή του διαβόλου. Έτσι, η βρώση του δένδρου ενείχε τον πόθο της θεοποίησης, αντίθετα από τον τρόπο που έβαλε ο Θεός.
Έτσι, σύμφωνα με την άποψη αυτή, η Εταιρεία Apple με το σήμα του δαγκωμένου μήλου θέλησε να ικανοποιήση την επιθυμία του ανθρώπου για γνώση. Μπορώ να προσθέσω όχι για ανθρώπινη γνώση, αλλά για θεία γνώση, που θα προέλθη μέσα από την αυτοθέωση, την αυτοπραγμάτωση.
Αυτό σημαίνει ότι όλη η κτίση δόθηκε από τον Θεό στον άνθρωπο ως δώρο, αλλά ταυτόχρονα αυτό το δώρο γίνεται και απάτη του διαβόλου.
Επομένως, η εξελισσόμενη σύγχρονη «εικονική πραγματικότητα» δεν καταλήγει μόνο να ενωθή με την μηχανή, αλλά να φθάση στην αυτοθέωση, που είναι ο μεγάλος πειρασμός της πτώσης, η οποία προκάλεσε τόσα δεινά στον άνθρωπο.