Ναυάγιο της Πύλου: μια άλλη ματιά στον υγρό τάφο εκατοντάδων ανθρώπων
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
Ο πνιγμός-δολοφονία των ανυπεράσπιστων ψυχών μεσούσης της θαλάσσης, εκατοντάδων ανθρώπων, ανδρών και γυναικόπαιδων, φέρνει στο προσκήνιο την κοινωνική και ανθρώπινη αναλγησία του Κράτους και εν γένει των θεσμών, ευρωπαϊκών και εθνικών, και, ταυτόχρονα, την αδήριτη πλέον αδυναμία τους να σταθούν δίπλα στον κατατρεγμένο άνθρωπο, να κρατήσουν το χέρι εκείνου που, εκμεταλλευόμενος υπό των μιαρών δουλεμπόρων, επλήρωσε όσα είχε και δεν είχε, ώστε να δυνηθεί να αντικρίσει το φως της ημέρας σε έναν άλλο τόπο, πιο… ευρωπαϊκό!
Βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσον αυτή η Ευρώπη, ως αναδεικνύεται από την τελική διαχείριση αυτών των γεγονότων, μπορεί να είναι υπερήφανη. Ομοίως και το Ελληνικό Κράτος, που παρεμβαίνει άλλοτε δυναμικά, ίσως και εκεί που δεν χρειάζεται και άλλοτε νωχελικά ή, ακόμη χειρότερα εκκωφαντικά μυωπάζει, με ολέθρια πολλές φορές αποτελέσματα.
Η τοπική Εκκλησία της Καλαμάτας, διά Ανακοινώσεώς της, έσπευσε να δηλώσει παρούσα όπου απαιτηθεί και χρειασθεί προκειμένου να σώσει και αυτή όσα μπορούν ακόμη και σώζονται. Άλλωστε, Ο Ιησούς Χριστός υπήρξε ο πρώτος κατατρεγμένος Πρόσφυξ. Η δε περιπέτειά Του και η φυγή στην Αίγυπτο συμμαρτυρεί περί αυτού.
Και, ταυτόχρονα, μέσα στον πόνο των ανθρώπων…η γνωστή εύκολη και «ευαίσθητη» κριτική πολλών από εμάς, που, εκ του ασφαλούς, διατυπώνουμε επιτελικές, ηγετικές, παρεμβατικές, δικαστικές, πολιτικά αποκρουστικές και λοιπές ακόμη παρεμβάσεις εκ του μακρόθεν…στην όλη διαχείριση!
Άλλωστε, αυτές οι ψυχούλες, άλλοτε είναι μετανάστες, άλλοτε πρόσφυγες, άλλοτε λαθρομετανάστες, άλλοτε αλλόπιστοι, άλλοτε «ταλιμπάν», άλλοτε τζιχαντιστές, άλλοτε προσκρούουν στο αποκρουστικό «φασιστικό» σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», και, ταυτόχρονα, είναι ψυχούλες ταλαίπωρες, άνθρωποι στιβαγμένοι μεταξύ του δράματος και του ονείρου και άλλοτε παραδομένες στον υγρό τάφο του Αιγαίου και της Μεσογείου που, είναι αλήθεια, κατάπιε πολλούς και συνεχίζει ακόρεστα!
Ζωντανούς τους λοιδορούμε, τους πετροβολούμε, τους κακοτρέχουμε και τους λογίζουμε ως απειλή! Και, νεκρούς, μας ενοχλεί που μούσκεψαν και πνίγηκαν στιβαγμένοι στ᾿ αμπάρια ενός σαπιοκάραβου, πιότερο μεταφορικώς, παρά κυριολεκτικώς!
Είναι ώρα πένθους, σιωπής, δακρύων απέναντι στον άνθρωπο, στον απανταχού άνθρωπο, στον κάθε άνθρωπο που περπατά και αναπνέει τον ίδιο αέρα, που μοιράζεται τον ίδιο Ουρανό με εμάς! Ας δείξουμε, λοιπόν, έστω και τώρα, μετά την κοίμηση-δολοφονία τους, την ανθρωπιά μας, κάτω από τον ίδιο Ουρανοί, εμείς που, πέραν των άλλων, μοιραζόμαστε και την ίδια …θάλασσα!
