Πολύς λόγος γίνεται μετά την διάθεση των διαφόρων εμβολίων για την αντιμετώπιση της πανδημίας του Covid-19 στην ελληνική κοινωνία. Άλλοι ταυτίζονται με τις απόψεις της επιστήμης και χρησιμοποιούν τρόπους και δυνατότητες για την χορήγησή του, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που διστάζουν και δεν αποφασίζουν να συμβάλλουν με τον εμβολιασμό τους στο τέλος της νόσου.
Η παραπληροφόρηση, δυστυχώς, παραμένει σε υψηλά επίπεδα γι’ αυτό το ζήτημα. Και αυτό γιατί ακόμη και σε αντίστοιχες περιπτώσεις μεγάλων κρίσεων δεν έχει οριοθετηθεί το πλαίσιο της αντικειμενικής ενημέρωσης και δεν υπάρχουν σαφείς κανόνες για την χρήση και την διάδοση των ειδήσεων.
Φυσικά και επιβάλλεται η ελευθερία λόγου σε μία δημοκρατική κοινωνία, ταυτόχρονα όμως είναι καιρός τα δικαιώματα της πλειοψηφίας να μην υποσκελίζονται από εφήμερες και επικίνδυνες μειοψηφίες. Τα ανωτέρω αποτελούν προβληματισμό και επιδιώκουν την έναρξη ενός γόνιμου διαλόγου για την δημιουργία σωστού πλαισίου ενημέρωσης. Τίθεται όμως το ερώτημα: «Υπάρχει εμβόλιο για όλους;»
Είναι μεγάλη η προσπάθεια της ελληνικής πολιτείας για να εξασφαλίσει δωρεάν και μεγάλες ποσότητες εμβολίων για τους συμπολίτες μας. Βοηθάει η Ευρωπαϊκή Ένωση προς αυτό, χωρίς όμως να εκλείπουν οι μεγάλες παθογένειες που δείχνουν ξεκάθαρα την κρίση που διέρχεται το όραμα των ιδρυτών της Ενωμένης Ευρώπης για όλους. Η γηραιά ήπειρος κατά κοινή ομολογία κινείται με πολύ αργά βήματα. Οφείλουμε λοιπόν, μετά την επιστροφή στην κανονικότητα να αντιμετωπίσουμε με πνεύμα δικαιοσύνης και συνεργασίας τους μηχανισμούς των ευρωπαϊκών οργάνων διοίκησης.
Στο ερώτημα όμως για το αν υπάρχει εμβόλιο για όλους, αξίζει να στραφούμε στις χώρες του τρίτου κόσμου, λ.χ. στην Αφρική, εκεί όπου οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι να ζούν σε συνεχές βαρύτατο υγειονομικό πλαίσιο και κάθε χρόνο πάνω από 5.500.000 παιδιά χάνουν τη ζωή τους από βασικές ελλείψεις. Δεν αναφέρομαι στις άλλες ηλικιακές ομάδες. Τα νούμερα είναι τραγικά. Δεν αξίζουν λοιπόν το ίδιο οι ζωές όλων των ανθρώπων; Για πόσο ακόμη θα συνεχίζονται ανάλογες διακρίσεις;
Η πανδημία ανέδειξε τα προβλήματα που επί δεκαετίες κρύβαμε συστηματικά κάτω από το χαλί. Χρέος λοιπόν επιτακτικό να λειτουργήσουμε με δικαιοσύνη και αλληλεγγύη. Κανένας άνθρωπος δεν είναι καλύτερος από τον άλλο. Όλοι είμαστε ίδιοι στα μάτια του Θεού. Αν συνεχίσουμε να αδικούμε, αν συνεχίσουμε να καταναλώνουμε περισσότερο από όσο χρειαζόμαστε θα χάνεται η ανθρωπιά μας και θα απομακρυνόμαστε από τον πραγματικό Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Ιησού Χριστό.
Μην σκεφτόμαστε λοιπόν μόνο τον ανεπτυγμένο κόσμο. Η φωτιά του γείτονα θα μπει και στα δικά μας τα σπίτια. Γι’ αυτό ας μην ξεχνάμε τον λόγο του Ευαγγελίου: «τοῦ γάρ καί γένος ἐσμέν» (Πραξ. 17, 28), είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου, μοναδικού και αληθινού Θεού.