Δεν την πιστεύουμε τη νηστεία. Ή, τις περισσότερες φορές, είναι για τον έξω κόσμο, όταν βγαίνουμε εκτός. Εντός του σπιτιού ε, «αλλά είναι, δεν είναι το φαγητό», συνηθίζουμε να λέμε.
Και όμως! Όταν το λες, εκείνη την ώρα αντιλαμβάνεσαι πόσο δύσκολο είναι να υποβληθείς στον μικρότερο κόπο και στέρηση, κάτι να αποκόψεις, κάτι να στερηθείς.
Η λήψη στερημένης τροφής (αν είναι ξηρά, πόσο, με ποιο μέτρο, καθένας θα το συζητήσει με τον πνευματικό του), βοηθάει πολύ την ψυχή, της δίδει πνευματικά φτερά. Αλλιώς προσεύχεσαι με νηστεία, αλλιώς κλαίγεις με νηστεία, αλλιώς κοιμάσαι με νηστεία. Όλα έχουν τη σημασία τους.
Δεν έθεσαν οι Πατέρες της Ερήμου τη νηστεία στην κορωνίδα των μέσων που συμβάλλουν στη διαμόρφωση του εν Χριστώ ανθρώπου εντός μας.
Γι᾿ αυτό, καθένας και καθεμία, ανάλογα με τις αντοχές και τις συμβουλές του πνευματικού του, ας αγαπήσουμε τη νηστεία και ας την έχουμε αγαθό συνοδοιπόρο, όχι μόνο τώρα που είναι Μεγάλη Τεσσαρακοστή, αλλά διά βίου.