Ὁλόκληρον τὸ Εὐαγγέλιον συνοψίζεται εἰς μίαν παραγγελίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς ὅλους ἡμᾶς: «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί» (Α’ Πετρ. 1,16). Ἡ ὁδὸς τῶν χριστιανῶν εἶναι: «ἡ τῶν ἁγίων ὁδός» (Ἑβρ. 9,8).
Μόνον ὁ ἅγιος εἶναι ὁ ἀληθινὸς διδάσκαλος καὶ παιδαγωγός, ἀληθινὸς «διαφωτιστής», καὶ μόνον ἡ ἁγιότης εἶναι ὁ ἀληθινὸς φωτισμός.
Μόνο ὁ ἁγιασθεὶς ἄνθρωπος δύναται νὰ ἁγιάζῃ καὶ ἄλλους, μόνον γενόμενος αὐτὸς φῶς δύναται νὰ φωτίζῃ τοὺς ἄλλους. Ναί, ἡ προσευχὴ ἁγιάζῃ καὶ φωτίζῃ.
Ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἔχει τὴν διαρκὴ προσευχητικὴν διάθεσιν συμπεριφέρεται πάντοτε κατὰ τρόπο εὐαγγελικὸν πρὸς τοὺς ἀδερφούς του, πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, πρὸς ὅλην τὴν κτίσιν.
Ἡ καρδιὰ ἀποκτᾶ τὴν καθαρότητα μὲ πολλὲς θλίψεις καὶ στερήσεις καὶ δάκρυα καὶ μὲ τὴν ἀπονέκρωση ὅλων τῶν «κατὰ κόσμον κοσμικῶν». Τὸ σημεῖο τῆς καθαρότητας εἶναι:τὸ νὰ εὐφραίνεται κανεὶς μαζὶ μὲ κείνους ποὺ εὐφραίνονται καὶ νὰ κλαίει μαζὶ μὲ κείνους ποὺ κλαῖνε, νὰ ἀσθενεῖ μὲ τοὺς ἀσθενεῖς καὶ νὰ πενθεῖ μαζὶ μὲ τοὺς ἁμαρτωλούς, νὰ χαίρεται μαζὶ μὲ κείνους ποὺ μετανοοῦν καὶ νὰ μετέχει στὰ παθήματα ἐκείνων ποὺ πάσχουν, νὰ μὴν ἐλέγχει κανένα καὶ μέσα στὴ καθαρότητα τῆς διάνοίας του νὰ θεωρεῖ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἁγίους καὶ καλούς.
Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας μᾶς ἔχει δοθεῖ γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴν ἀθανασία καὶ τὴν αἰώνια ζωή, γιὰ νὰ τὸν μεταβάλλουμε σὲ αἰωνιότητα ζώντας «ἐν σοφίᾳ» δηλ. ἐν Χριστῷ καὶ διὰ τοῦ Χριστοῦ.
Σοφὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ οἰκοδομεῖ τὴν οἰκοδομὴ τῆς ψυχῆς του πάνω στὸ Εὐαγγέλιο.
Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς