Άρχισε να του λέη όλα τα προσωπικά του προβλήματα και ο αδελφός μου αυθόρμητα του είπε: «Τα βρήκατε όλα…». Του λέει ο π. Πορφύριος: «Όλος αυτός ο κόσμος που περιμένει… γιατί έρχεται;…». Ύστερα ρώτησε εμένα:
– Από πού έρχεσαι;
– Από το τάδε Μοναστήρι.
– Α! εκεί ήμουν, οι αδελφές είναι στο χωράφι και βγάζουν ρίζες… τις βλέπω. Έχουν πολλή αγάπη μεταξύ τους.
– Τι κάνει ο Γέροντας; Πολύ τον αγαπώ. Είναι άγιος άνθρωπος, αλλά και ‘κείνος μ’ αγαπάει…
Τελευταία φορά πριν φύγω για το Μοναστήρι, πήγα να τον δω και να τον συμβουλευθώ. Του είπα: «Οι γονείς έχουν πολλή αντίδραση για τον μοναχισμό. Ο πατέρας μου με φώναξε ιδιαιτέρως και με ρώτησε: “Τελικά ποιον δρόμο θ’ ακολουθήσης, μίλησέ μου καθαρά. Αν ακολουθήσης τον μοναχισμό, είσαι ελεύθερη, αλλά εγώ σε ξεγράφω από παιδί μου. Μη μας παιδεύης”. Δεν του έδωσα καθαρή απάντηση, διότι ήδη η μητέρα μου είχε δημιουργήσει προβλήματα. Θέλω να φύγω, αλλά φοβάμαι μην γίνη και τίποτε και έχω ευθύνη».
(Ήδη πριν δύο χρόνια σκεπτόμουν να φύγω, και ο π. Πορφύριος μου είχε πη να περιμένω ακόμη. Και ο ίδιος έλεγε ότι θα δεχόταν στο Μοναστήρι του κοπέλλες γύρω στα 30 που να είναι ώριμες.)
«Θα μπορούσες να μείνης και ‘δω, αλλά το Μοναστήρι θα γίνη μετά 2-3 χρόνια. Εμείς οι δύο κάνουμε μαζί. Αλλά αφού θέλεις να φύγης τώρα, πήγαινε. Και ‘γω θα εύχωμαι ταπεινά και για το σπίτι σου. Μην φοβάσαι, δεν θα συμβή τίποτε. Έλα να σε σταυρώσω». Και με σταύρωσε μ’ ένα Σταυρό (αυτό που δίνουν στις κουρές).
Μετά από τρία χρόνια στο Μοναστήρι, πέρασα έναν πειρασμό. Τον πήρε ο Γέροντας τηλέφωνο και μου μίλησε. Μου είπε ο π. Πορφύριος: «Μην προσπαθής να διώξης τα πάθη. Τα πάθη θα φύγουν μόνα τους. Προσπάθησε ν’ αγαπήσης τον Χριστό. Τι σου είπα; Ξαναπέστο». Το επανέλαβα… και μετά ρώτησα: «Και πώς θ’ αγαπήσω τον Χριστό;». «Θα σου το πη ο Γέροντας».
Πήγα αργότερα και τον επισκέφθηκα με μία άλλη αδελφή. Μόλις φθάσαμε, είδαμε ότι είχε ανακοίνωση. «Ο Γέροντας είναι άρρωστος δεν μπορεί να δη κανέναν, εύχεται…». Δεν ξέραμε τι να κάνουμε και ήμασταν έτοιμες ν’ αναχωρήσουμε με τους ανθρώπους που μας πήγαν. Περίμενε και άλλος κόσμος…
Έρχεται ξαφνικά μία αδελφή και μας λέει: «Είπε ο Γέροντας να περάσετε, σας περιμένει…». Μόλις πήγαμε, πήραμε την ευχή του. Η άλλη αδελφή τον έβλεπε πρώτη φορά… Μας λέει: «Μου έστειλε ο Γέροντας δύο ίδιες ψυχές». Παραξενεύτηκα ακούγοντάς το. Ήταν οικονομία Θεού που πήγαμε μαζί, διότι θα πήγαινα με άλλη αδελφή. Κράτησε εμένα και είπε στην αδελφή να πάη στο μπαλκόνι. Μου λέει:
– Τι έπαθες; ποιος σου είπε να γίνης μοναχή;
– Εσείς…
– Α, καλά έκανες… και σε χαιρόμουν που σε έβλεπα… «Ως αγαπητά τα σκηνώματά Σου…» και πετούσες… και μετά «Ως αγαπητά τα σκηνώματά Σου…» ήλθε κορεσμός… Γιατί; Άφησες τον εαυτό σου, οι λογισμοί, ο εγωισμός και σ’ έφερε σ’ αυτή την κατάσταση. Προσπάθησε ν’ αγαπήσης τον Χριστό και μην ασχολήσαι με τα πάθη. Τα πάθη θα φύγουν μόνα τους.
– Το ίδιο μου το είπατε στο τηλέφωνο.
– Ποιος; εγώ; δεν θυμάμαι. Το ίδιο σου λέω και τώρα. Αυτό δεν είναι δικό μου, το Πνεύμα το Άγιο μου το είπε. Πώς λέει εκεί στο Ψαλτήρι… «Επιποθεί η ψυχή μου…».
– Πώς θ’ αγαπήσω τον Χριστό;
– Να παρακολουθής την Παρακλητική, τα Μηναία, το Ψαλτήρι… Για διάβασέ μου Ψαλτήρι… Να διαβάζετε με νόημα χωρίς να παραλείπετε ούτε ένα ν, ούτε ένα ς, αργά, καθαρά, με νόημα, να τα ζήτε…
Είδε και την άλλη αδελφή μόνη της και μετά μας μιλούσε μαζί.
Στο τέλος μας διάβασε μία ευχή, αφού γονατίσαμε και οι δύο… ήταν καθιστός στο κρεββάτι.
«Όταν βγη το καλώδιο από την μπρίζα η ψυχή είναι άδεια… Όταν το βάλουμε στην μπρίζα η ψυχή φορτίζεται. Της αγίας Φιλοθέης θα είστε στην αγρυπνία του Μοναστηριού “Μητρός ηγαπημένου”».
Εμείς δεν είχαμε τέτοιο πρόγραμμα, θα μέναμε Αθήνα και θα φεύγαμε… Και ξαφνικά βρεθήκαμε εκεί που μας είπε στην αγρυπνία. Φύγαμε άλλοι άνθρωποι, κυριολεκτικά πετούσαμε…
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» (απόσπασμα από το “θ’. Βοήθεια σε υποψήφια μοναχή”).