Ο Άγιος Σπυρίδων και οι νέοι
Πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Οι μεγαλύτεροι θα θέλαμε οι νέοι της εποχής να έχουν πρότυπα. Να μπορούν να έχουν υπ’ όψιν τους μορφές οι οποίες θα τους εμπνέουν, θα τους καθοδηγούν, αλλά και θα τους αφυπνίζουν από μία παθητικότητα, η οποία τους εγκλωβίζει στον εαυτό τους, στις μικροπαρέες τους, στην ενασχόληση με την εικόνα τους. Ο τρόπος που οι νέοι μεγαλώνουν και οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις τους δύσκολα τους επιτρέπει να έχουν και να αναζητούν πρότυπα, αλλά μόνο να καταναλώνουν εικόνες. Ίσως διότι δε γνωρίζουν μορφές εξαιρετικές, δυναμικές και που να οδηγούν την ίδια στιγμή στο Αιώνιο και όχι μόνο να ικανοποιούν την ανάγκη για μία, ξεχωριστή έστω, πρόσκαιρη πορεία.
Μία τέτοια μορφή είναι ο άγιος Σπυρίδωνας. Ένας καθημερινός άνθρωπος του 4ου αιώνα μ. Χ., ο οποίος εξακολουθεί να τιμάται από όλη τη χριστιανική οικουμένη, Ανατολή και Δύση, απανταχού της γης. Δεν είναι μόνο η αφθαρσία του λειψάνου του, το οποίο βρίσκεται στην Κέρκυρα, σημείο της Ανάστασης και της αιωνιότητας, μυστήριο ανεξήγητο με τη δύναμη της λογικής. Είναι η ίδια η ζωή του, που τον καθιστά μία ύπαρξη προσιτή σε όλους, οικειότερη όμως στους νέους ανθρώπους, καθώς συνδυάζει έναν μοναδικό ηρωισμό και ένα χάρισμα ερμηνείας του κόσμου και βίωσης της Αλήθειας που συναρπάζει και εμπνέει.
Ένας νέος θα μπορούσε να αντλήσει από τη ζωή του αγίου Σπυρίδωνα αξίες όπως η απλότητα και η εργατικότητα. Η πίστη που σε κάνει να ερμηνεύεις αλήθειες δύσκολες όπως το δόγμα της Αγίας Τριάδος με την παρομοίωση με το κεραμίδι. Η δύναμη της ελεημοσύνης και της αγάπης που σε κάνει να παρακαλείς τον Θεό και να μετατρέπει το φίδι σε χρυσάφι για να μην στερηθεί ο φτωχός το ψωμί από την ακαρδία του πλούσιου. Της συγχώρεσης γι’ αυτόν που επιχειρεί να σου αφαιρέσει ό,τι σου ανήκει και την ίδια στιγμή της προσφοράς που τον κάνει να συγκινηθεί και να μετανιώσει για την αρπακτικότητά του, για την πορεία της ίδιας του της ύπαρξης. Της αγάπης για τον Θεό που σε κάνει να προσεύχεσαι με τόση θέρμη, ώστε άγγελοι να σε συντροφεύουν την ώρα που γίνεται η λειτουργία και οι ιερές ακολουθίες. Της έγνοιας για τον τελευταίο άνθρωπο, που σε κάνει να συζητάς ακόμη και με νεκρούς, για να μην χάσει την ελπίδα του αυτός που την έχει ανάγκη. Κυρίως όμως της παρουσίας του Χριστού στη ζωή σου που σε κάνει να αντέχεις δοκιμασίες, φυλακίσεις, κόπους και να γίνεσαι δοχείο χάριτος.
Τίποτε δεν είχε και τα πάντα κατείχε. Έδωσε γη και πήρε ουρανό. Αλλά και τιμήθηκε και τιμάται από τη γη. Να μια μορφή ανυπέρβλητης αξίας, η οποία μπορεί να κάνει τους σύγχρονους νέους που δεν γνωρίζουν πώς να εκδηλώσουν την ευαισθησία τους, την αγάπη τους, την αγωνία για δικαιοσύνη, την αναζήτηση της ελπίδας, την ανάγκη για συνύπαρξη και συγχώρηση, να βρούνε βοηθό και εμπνευστή. Τους νέους που θέλουν αλήθειες, αλλά δεν αισθάνονται έτοιμοι να συναντήσουν την όντως Αλήθεια, τον Χριστό που εμπνέει τους αγίους και τους κρατά ζωντανούς αιώνια. Ας τολμήσουμε να τους παρουσιάσουμε τέτοια πρότυπα και ας τους αφήσουμε να αποφασίσουν αν τελικά τους ταιριάζουν.
