π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Δεν είναι οι δαιμονιζόμενοι μιάς άλλης εποχής. Δεν θεραπεύει ο Ιησούς Χριστός τους δύο δαιμονιζόμενους στη χώρα των Γεργεσηνών μόνο.
Το Ευαγγέλιο, ως διαχρονικό, μιλά και σήμερα «εις ώτα ακουόντων», καθώς το Πνεύμα το άγιο θα έλθει ως φως για να φωτίσει το σκοτάδι της αυταρέσκειάς μας.
Οι δύο δαιμονιζόμενοι, ως «χαλεποί λίαν», δυσκολεύονταν και δυσκόλευαν. Απομακρυσμένοι από τους ανθρώπους, «εκ των μνημείων εξερχόμενοι», κανείς δεν τους πλησίαζε. Μόνοι, χωρίς σχέση, ζούσαν την κόλαση.
Όταν ο εαυτός μας εκπέμπει «τοξική ενέργεια», μιζέρια και κακομοιριά, οι άλλοι απομακρύνονται, γιατί κανένας δεν θέλει να ζει με τέτοιους ανθρώπους. Οι δύσκολοι άνθρωποι, που συνέχεια μεμψιμοιρούν και απαιτούν, που ζητούν οι άλλοι να κάνουν τα θελήματά τους, που δεν αναγνωρίζουν την προσωπική τους αναπηρία, γι’ αυτό και δεν προσπαθούν ν’ αλλάξουν, δεν έχουν ελπίδα.
Όσοι, όμως, όσο δύσκολο και να είναι, θέλουν ν’ αλλάξουν, τότε αρχίζει η Χάρη του Θεού να τους ενισχύει να αλλάζουν.
Ο Χριστός ήλθε για να διαλύσει τα έργα του διαβόλου, να ελευθερώσει, όσους θέλουν, από τις δεσμεύσεις του και να χαρίσει χαρά και ελευθερία. Γιατί, πράγματι, ο κάθε δαιμονισμένος δεν έχει ούτε χαρά ούτε ελευθερία. Όπως και όσοι είναι κοντά του.
Δεν είναι κρίμα να χάνουμε τα χρόνια της ζωής μας, που ο Κύριος μας χάρισε για να τα ζήσουμε στην πληρότητά τους, μαζί με τους συνανθρώπους μας, να τ’ αφήνουμε στις δυνάμεις του σκότους και να ταλαιπωρούμαστε;
Πλησιάζοντας τον Χριστό, με την προσευχή και τα μυστήρια, αλλάζουμε και μεταβαίνουμε από το σκοτάδι στο φως.
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος