Ο άνθρωπος που γνώρισε τον εαυτό του
Η αρετή της διακρίσεως και της αυτογνωσίας που οδηγεί τον άνθρωπο στην ταπείνωση.
Ένας αδελφός είπε στον αββά Ποιμένα:
«Με ταράζουν οι λογισμοί μου καί δεν μ’ αφήνουν να φροντίσω γιά τις αμαρτίες μου, αλλά με κάνουν να προσέχω τις ελλείψεις τού αδελφού μου».
Ο Γέροντας τού μίλησε τότε γιά τον αββά Διόσκορο, ότι στο κελί του έκλαιγε πάντοτε γιά τον εαυτό του, ενώ ο μαθητής του καθόταν στο άλλο κελί.
Πήγε λοιπόν κάποια φορά ο μαθητής στο κελί τού Γέροντα καί τον βρήκε να κλαίει, οπότε τού λέει:
«Πάτερ, γιατί κλαίς;»
Κι ο Γέροντας τού απαντά:
«Τις αμαρτίες μου, παιδί μου, κλαίω».
Τού λέει ο αδελφός:
«Δεν έχεις αμαρτίες, πάτερ».
Καί ο Γέροντας τού αποκρίνεται:
«Αλήθεια, αν αφεθώ να δω τις αμαρτίες μου, δεν μού φθάνουν άλλοι τρείς η τέσσερις να κλαίνε μαζί μου γι’ αυτές».
Είπε λοιπόν ο αββάς Ποιμήν: «Έτσι είναι ο άνθρωπος πού γνώρισε τον εαυτό του».
Εκ του Γεροντικού
