Dogma

Ο άνθρωπος που γνώρισε τον εαυτό του

Η αρετή της διακρίσεως και της αυτογνωσίας που οδηγεί τον άνθρωπο στην ταπείνωση.

Ένας αδελφός είπε στον αββά Ποιμένα:

«Με ταράζουν οι λογισμοί μου καί δεν μ’ αφήνουν να φροντίσω γιά τις αμαρτίες μου, αλλά με κάνουν να προσέχω τις ελλείψεις τού αδελφού μου».

Ο Γέροντας τού μίλησε τότε γιά τον αββά Διόσκορο, ότι στο κελί του έκλαιγε πάντοτε γιά τον εαυτό του, ενώ ο μαθητής του καθόταν στο άλλο κελί.

Πήγε λοιπόν κάποια φορά ο μαθητής στο κελί τού Γέροντα καί τον βρήκε να κλαίει, οπότε τού λέει:

«Πάτερ, γιατί κλαίς;»

Κι ο Γέροντας τού απαντά:

«Τις αμαρτίες μου, παιδί μου, κλαίω».

Τού λέει ο αδελφός:

«Δεν έχεις αμαρτίες, πάτερ».

Καί ο Γέροντας τού αποκρίνεται:

«Αλήθεια, αν αφεθώ να δω τις αμαρτίες μου, δεν μού φθάνουν άλλοι τρείς η τέσσερις να κλαίνε μαζί μου γι’ αυτές».

Είπε λοιπόν ο αββάς Ποιμήν: «Έτσι είναι ο άνθρωπος πού γνώρισε τον εαυτό του».

Εκ του Γεροντικού