Ο άνθρωπος της πίστης
Ο Θεός της Ορθοδοξίας δεν είναι μια ιδέα, αλλά μια συγκεκριμένη οντότητα, με την οποία μπορεί να υφίσταται μια προσωπική σχέση. Μια οντότητα που δεν θα κατανοηθεί ποτέ πλήρως. Η ανθρωπότητα όμως στο διάβα των αιώνων και με την αύξηση των επιστημονικών γνώσεων θα καταγράφει με έκπληξη την παρουσία της άπειρης σοφίας Του, ενώ μέσα από τις βιωμένες προσωπικές εμπειρίες θα γίνεται κοινωνός του ζωοποιού ενδιαφέροντός Του.
Ο άνθρωπος που πιστεύει, έλκεται από την ομορφιά και την αγάπη του Θεού. Νιώθει έκθαμβος με την παρουσία του Θεού, που του αποκαλύπτεται, είτε στην ομορφιά της φύσης, είτε στην ύπαρξη των άλλων ανθρώπων, είτε κάποιες στιγμές και στον ίδιο προσωπικά.
Ο άνθρωπος της πίστης ζεί ουσιαστικά και γνήσια την εμπιστοσύνη του προς την άπειρη και ανέκφραστη μ’ ανθρώπινους χαρακτηρισμούς αγάπη του Θεού. Βιώνει το ζωοποιό έλεος του Θεού, Δημιουργού των πάντων, που αναζωογονεί διαρκώς την πεπτωκυία φύση. Επιζητεί τη δικαιοσύνη και την κρίση του Θεού, αφού την ταυτίζει με το ασύλληπτο για τους ανθρώπους έλεός Του, που αναζητά λόγους όχι για να τιμωρήσει, αλλά για να καταξιώσει, σώσει, αναδείξει το ανθρώπινο πρόσωπο.
Ο άνθρωπος που βιώνει την παρουσία του Θεού στη ζωή του, δεν περιμένει τη μετά θάνατο ζωή για να δικαιωθεί. Δεν στειρείται κάτι, ώστε να περιμένει την ανταπόδοση. Αντίθετα, νιώθει υπόχρεος για τη χάρη που του έχει προσφερθεί. Αυτή τη χάρη που εξαφανίζεται όποτε την θεωρεί ως ατομική του κατάκτηση και που πολλαπλασιάζεται όποτε την μοιράζεται με τους άλλους.
Ο άνθρωπος που πιστεύει και κοινωνεί με τον Θεό, γνωρίζει ότι το κακό δεν έχει οντότητα. Είναι το σκότος, δηλαδή η απουσία φωτός. Επομένως δεν έχει καμιά δυναμη και καμιά τύχη απέναντι σ’ Αυτόν που είπε «Εγώ ειμί το φως», γιατί η παρουσία του φωτός «βγάζει έξω το σκότος». Δεν κατακρίνει τους άλλους ανθρώπους, γιατί ζεί το «μνήσθητι των αμαρτωλών ων πρώτός ειμι εγώ».
Ο άνθρωπος της πίστης γνωρίζει την ανεπάρκειά του. Βιώνει την απιστία του ως στερηση, ως αποσυντονισμό. Ως αποπροσανατολισμό. Προσπαθώντας να είναι αυθεντικός καταγράφει την ανεπάρκειά του, αλλά χαίρεται γνήσια και πλήρως την κάθε στιγμή, όταν ξαναβρίσκοντας τον προσανατολισμό του, μπορεί να ξαναζεί την ομορφιά της ζωής. Ο Θεός για τον άνθρωπο της πίστης είναι η αστείρευτη πηγή του ανεφοδιασμού του, «ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός» που είναι πάντα εκεί για όποιον Τον θελήσει.
Δρ. Δημήτρη Καραγιάννη
Από το περιοδικό της Ι. Μητροπόλεως Λεμεσού ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ
