Ο αποχαιρετισμός του Οικουμενικού Θρόνου, στον μακαριστό Θεόκλητο
Μετὰ βαθείας τῆς ἔσω ἀποδοχῆς τοῦ καθηγιασμένου μαρτυρικοῦ χρέους τοῦ Ποιμένος, ὁ κοιμηθεὶς Ἱεράρχης ἐνέδωκε ἑαυτὸν εἰς ἐξάντλησιν ὑπὲρ τοῦ λογικοῦ αὐτοῦ ποιμνίου μακρὰν τῆς ἀνθρωπαρεσκείας καὶ τῆς ἐπιφανειακῆς ἐπικαιρότητος.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Μητροπολίτης Μιλήτου
Ἡ ἐκ προσώπου τῆς Μητρός, Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἐκκλησίας καὶ τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυρίου ἡμῶν κυρίου Βαρθολομαίου παράστασις τῆς ταπεινότητός μου, κατὰ τὴν ἐξόδιον ἀκολουθίαν τοῦ ἐκ τῶν ἐν ἐνεργείᾳ Ἀρχιερέων τῆς ἀνὰ τὴν Οἰκουμένην Σεβασμίας Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου, Μητροπολίτου τῆς ἐνταῦθα παροικούσης Ἐκκλησίας τῶν Ἰωαννίνων κυροῦ Θεοκλήτου, δηλοῖ τὸ πένθος καὶ τὸ ἄλγος Αὐτῆς.
Ἡ στιβαρὰ καὶ ἰδιαιτέρα προσωπικότης τοῦ εἰς τὴν αἰωνιότητα προπεμπομένου Ἱεράρχου προσδίδει εἰς τὴν θλῖψιν καὶ τὴν ἐκ τῆς συνειδητοποιήσεως τοῦ κενοῦ τῆς παρουσίας αὐτοῦ ἐντονώτερα χαρακτηριστικά, οὐχὶ βεβαίως ἀνθρωπώδους λύπης, ἀλλὰ τῆς ἐπιβεβλημένης ἐξ ἐκκλησιολογικῆς ἀρχῆς ἀνάγκην, ὅπως κηρυχθοῦν ἀπ’ ἄμβωνος αἱ περὶ τὸ μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, ὡς τοῦτο ζῇ καὶ κηρύττει ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ τοιαύτη, ἐντόνως ὑπ’ αὐτοῦ βιούμενοι καθ’ ὅλην τὴν Ἱεραρχικὴν αὐτοῦ διατριβήν ὅροι καὶ ἐπιταγαί.
Μετὰ βαθείας τῆς ἔσω ἀποδοχῆς τοῦ καθηγιασμένου μαρτυρικοῦ χρέους τοῦ Ποιμένος, ὁ κοιμηθεὶς Ἱεράρχης ἐνέδωκε ἑαυτὸν εἰς ἐξάντλησιν ὑπὲρ τοῦ λογικοῦ αὐτοῦ ποιμνίου μακρὰν τῆς ἀνθρωπαρεσκείας καὶ τῆς ἐπιφανειακῆς ἐπικαιρότητος.
Μαθητεύσας παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Μακαριστοῦ προκατόχου αὐτοῦ καὶ ἐς ὕστερον Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Σεραφείμ, ἐγκρατοῦς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ οὐσιώδους καὶ ἀπαρεσκουμένου εἰς τὸ φαινόμενον καὶ τὴν ἄνευ ρίζης πρόσκαιρον καὶ παρερχομένην εὐσέβειαν, προκεχώρηκεν ἔτι καὶ πλέον εἰς τὴν διαμόρφωσιν τῆς Ἀρχιερατικῆς του βιοτῆς καὶ πολιτείας κατὰ πλήρην ἀφομοίωσιν τοῦ εὐπινοῦς, λιτοῦ, δωριαίου καὶ ἀνεπιτιδεύτου ἤθους τῆς Ἐκκλησίας τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων.
Ἄνευ αὐτοπροβολῆς καὶ μετὰ βαθείας συναισθήσεως τῆς εὐθύνης ἔναντι τοῦ Κυρίου τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἐπερχομένων συναρτοῦσεν τὴν διαμόρφωσιν ἀπόψεως καὶ πρακτικῶν πάντοτε μετὰ τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἐκκλησίας συμφέροντος μακρὰν καὶ πέραν πάσης μικροψύχου καὶ βραχυπροθέσμου προοπτικῆς, διὸ καὶ δὲν ὑπῆρξεν καθ’ ὅλην του τὴν ζωὴν εὐάρεστος εἰς τοὺς πολλούς.
Χωρὶς νὰ τυγχάνῃ αὔλιος τῶν ταπεινῶν Πατριαρχικῶν σκηνωμάτων μετεῖχε κατ’ ἦθος καὶ κατ’ ἀρχὴν τῶν πιστευμάτων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὡς γνήσιος Ἱεράρχης Αὐτοῦ καὶ ἐνηρμονίζετο ἕως λεπτομεριῶν μετ’ Αὐτοῦ.
Καθ’ ὥρας δυσκόλους περὶ τὴν εὐστάθειαν τῶν ἀπὸ καιροῦ διακρατούντων πραγμάτων διὰ τὰς καθ’ Ἑλλάδαν Ἐπαρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπερέβη ἑαυτὸν καὶ κατήγαγε πνευματικὰς μάχας πρὸς ἀνάδειξιν τοῦ ἀληθοῦς καὶ ἀπόῤῥιψιν τοῦ ἐπικτήτου.
Ἡ μέχρι κεραίας διασφάλισις τῶν ἐμπροϋποθέτων ἀρχῶν τοῦ Πατριαρχικοῦ καὶ Συνοδικοῦ Τόμου τοῦ 1850 καὶ τῶν «Ὅρων» τῆς πολυσυζητήτου Πατριαρχικῆς καὶ Συνοδικῆς Πράξεως τῆς δ’ Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους αϠκη’, δὲν ἀπετέλη κατ’ αὐτὸν ἐμμονὴν εἰς τὸ νεκρὸν γράμμα, ἀλλ’ ἀντιθέτως ἑδραίαν παραμονὴν εἰς τὸ ζωοποιὸν πνεῦμα τῆς ἁρμονικῆς καὶ ἐνιαίας συνυπάρξεως μας εἰς τὸ Μυστήριον τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Καθολικότητος.
Ἐθεώρη μετὰ πλήρους βεβαιότητος ὅτι ἡ παραμικρὰ παρασάλευσις τῆς ἰσοῤῥοπίας αὐτῆς, θὰ ἔχῃ ὀλεθρίους συνεπείας διὰ τὴν Οἰκουμενικὴν Ὀρθοδοξίαν, διαβλέπων ἀπὸ καιροῦ νέαν ἔξαψιν τῆς ἐγγενοῦς ἀσθενείας τῶν Ὀρθοδόξων, δηλ. τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ καὶ ἐθεώρη ἀδιανόητον οἱ Ἕλληνες νὰ διαδραματίζουν ῥολον εἰς τὸ πρόβλημμα τοῦτο. Πρὸς τοῦτο καὶ ἐλυπήτο σφοδρῶς διὰ τὴν Πολιτειοκρατικὴν θεώρησιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἐν γένει ζωῆς καὶ μάλιστα ὅταν ἡ τοιαύτη ἀντίληψις ἐμφιλοχωροῦσε μετὰ παραμονιμότητος ἐντός της
Ἡ ὥριμος αὕτη περίοδος τῆς ζωῆς του, ὡς δὲν ἐδίσταζεν νὰ ὁμολογῇ, τοῦ ἔδωκεν ἀφορμὴν πρὸς ἀναθεώρησιν καὶ περαιτέρω σπουδὴν καὶ προσοικείωσιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς χαρμολύπης καὶ τῆς Σταυροαναστασίμου πορείας, ὡς ἠγάπα νὰ ὀνομάζῃ, νὰ θεωρῇ, νὰ πιστεύῃ καὶ νὰ κηρύττῃ, τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν, ποὺ μεγαλύνεται, ὅταν πάσχῃ ὑπὲρ παντὸς τοῦ κόσμου καὶ σμικρύνῃ ἑαυτὴν, ἵνα πάντας τινὰς κερδίσῃ.
Ἠγάπα ἀληθῶς «τὸ Φανάρι». Ὁσάκις ἂν τὸ ἐπεσκέπτετο, ἐπέστρεφε εἰς τὰ πατρῶα καὶ ὅταν ἐδιακονοῦσεν Αὐτὸ εἰς τὴν Ἐπαρχίαν του ἐνοσταλγοῦσεν τὴν πατρικὴν ἑστίαν, ἀπὸ τῆς ὁποίας οὐδέποτε ἀπελείπετο. Πόσον ἐπικραίνετο, ὅταν ἄνθρωποι ἔξω τοῦ ὡραίου ἐσωτερικοῦ-ἐκκλησιολογικοῦ του κόσμου τοῦ προσῆπτον τὴν μομφὴν τοῦ ὀψίμου φίλου. Ἐθεωροῦσε τοῦτο, ὡς ἄδικον στῖγμα καὶ τὸ ὑπέμενε καρτερικῶς μετὰ σιωπώσης καρδίας. Ἀρκοῦσεν εἰς αὐτὸν ἡ θεωρία τῶν Ἐκκλησιολογικῶν Μυστηρίων καὶ ἡ σταθερὰ πορεία τῶν παραδεδομένων.
Ἔτρεφε ἐκτίμησιν καὶ σέβας ἀπέραντον πρὸς τὸ Πρόσωπον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Ἐτίμα τὸν ἄνδρα καὶ ἀνεγνώριζε τὰ πολλὰ Του χαρίσματα. Καὶ ἐπ’ ἀμοιβαιότητι Οὗτος ἀντιδώριζεν εἰς τὸν μακαριστὸν Ἱεράρχην πατρικὴν στοργὴν ἐκ τῆς Πατριαρχικῆς του καρδίας καὶ φιλίαν ἄδολον καὶ καρδιακήν.
Ὅ,τι ἐπίστευεν, ὅ,τι ἐφρόνει, ὅ,τι ἐκήρυττεν, ὅ,τι ἔζη καὶ ἐπροσδοκοῦσεν διὰ τὴν Ἐκκλησίαν ἀπετυπώθη ἐφ’ ἅπαξ, ἀλλὰ διαπαντὸς, εἰς τὸν μνημειώδη καὶ συμβολικῆς σημασίας λόγον του εἰς τὴν θρόνικὴν ἑορτὴν τῆς Κωνσταντινοπολίτιδος Ἐκκλησίας κατὰ τὸ 2007 ἔτος. Ἐκεῖ θὰ ἀνατρέχουν οἱ παρόντες καὶ οἱ ἐπιγενόμενοι διὰ νὰ μανθάνουν κωδικοποιητικῶς τὶ ἐστὶν καὶ πῶς διάγει, πόθεν καὶ ποῦ ὁδεύει ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἡ κοινὴ Μήτηρ καὶ τροφὸς τοῦ γένους τῶν Ὀρθοδόξων.
Κατακλείων τὴν ὑπόχρεων αὐτὴν καὶ πενιχρὰν ἀναφορὰν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας εἰς τὸν πολὺν Ἱεράρχην Αὐτῆς, τὸν παραδιδόμενον εἰς τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀνείκαστον χάριν τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ καὶ τὴν μνήμην τῆς Ἐκκλησίας διαβιβάζω τὴν λύπην τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας διὰ τὸ δυσαναπλήρωτον τοῦ κενοῦ τῆς ἀπουσίας του καὶ τὴν εὐχὴν, ὅπως Κύριος ἀναπαύων αὐτὸν ἐν χώρᾳ ζώντων ἀναδείξῃ Ἐπισκόπους εἰς τὸν ἀμπελῶνα Αὐτοῦ τοῦ διαμετρήματος καὶ τῆς περιωπῆς τοῦ προκειμένου νεκροῦ.
Αἰωνία καὶ εὐλογητὴ Αὐτοῦ ἡ Μνήμη!
