Του Δημητρίου Λυκούδη,
Δ/ντου Σύνταξης της Εφημ. Κιβωτός της Ορθοδοξίας
Το πέρας της περελθούσης εβδομάδος, πέραν της εκλογής των νέων μητροπολιτών, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, η Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος εξέδωσε Ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία, μεταξύ άλλων, τάσσεται στο πλευρό των ανεμβολίαστων υγειονομικών, οι οποίοι τελούσαν σε αναστολή ήδη αρκετό καιρό και, εκ των πραγμάτων, είχε δημιουργηθεί σε αυτούς σοβαρό πλέον πρόβλημα διαβίωσης. Μάλιστα δε, εστάλη και επιστολή προς τον Υπουργό Υγείας, κ. Πλεύρη, βάση της οποίας επίσημα πλέον η Εκκλησία τάσσεται στο πλευρό των υγειονομικών υπαλλήλων, ενώ οι Ιεράρχες εξέφρασαν -ακόμη μία φορά- την ευγνωμοσύνη τους προς τα πρόσωπα των ιατρών, των νοσηλευτών, αλλά και των διοικητικών υπαλλήλων που εργάζονται στα νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας.
Ασφαλώς και δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα με τους ανεμβολίαστους υγειονομικούς, τους οποίους σέβομαι, εκτιμώ όπως κάθε άνθρωπο γύρω μου. Ερωτώ, όμως, τον Πρόεδρο της Συνόδου και τους λοιπούς Σεβ. Αρχιερείς: Άγιοι Πατέρες, σε επόμενο Δελτίο Τύπου, προτίθεσθε να συμπαρασταθείτε, δι᾿ επιστολής προς τους αρμοδίους Υπουργούς, και στον δικό μας αγώνα, αυτόν των εκπαιδευτικών κάθε ειδικότητος και βαθμίδος;
Άγιοι Πατέρες, γνωρίζετε πόσες ομάδες και κατηγορίες συνανθρώπων μας τελούν σε αναστολή ή, έστω, ετέλεσαν στο πρόσφατο παρελθόν; Άνθρωποι είμεθα όλοι, βιοπαλαιστές και μεροκαματιάρηδες! Γι᾿ αυτούς, για εμάς, αλήθεια, πότε θα επιδείξετε αν όχι την ίδια, έστω μέρος της άκρας ευαισθησίας που εκφράσατε με τη χορεία των, κατα τ᾿ άλλα, συμπαθεστάτων σε εμέ υγειονομικών;
Διαφορετικά, «κλείνετε το μάτι», χαϊδεύετε όσους φωνασκούν και διαμαρτύρονται, ενώ, ταυτόχρονα, εγκαινιάζετε μια νέα μορφή διαμαρτυρίας και διεκδίκησης αιτημάτων, ανοίγοντας τον δρόμο που οδηγεί έξω από το Συνοδικό Μέγαρο. Ωσάν να λέτε, διαμαρτυρία στην Ιασίου και εκέρδισες ένα Δελτίο Τύπου, που αναγνωρίζει και συμπαραστέκεται τον αγώνα σου. Γιατί, δεν πιστεύω να μην είχατε γνώση και ενημέρωση ότι οι συνάνθρωποί μας υγειονομικοί ετελούσαν σε αναστολή για μεγάλη χρονική περίοδο και, αν δεν κάμνω λάθος, ουδείς εκ της Συνόδου και του συνόλου της Ιεραρχίας ενδιαφέρθηκε γι᾿ αυτούς!
Υπό το πρίσμα αυτό, πολύ φοβούμαι πως κάτι ξέρει ο λαός του Θεού όταν υποστηρίζει πως, πολλές φορές, οι εκκλησιαστικοί ηγέτες – με φωτεινές, ευτυχώς, εξαιρέσεις – συμπεριφέρονται πιότερο ως πολιτικοί παρά ως ταγοί της Εκκλησίας.