Ο Αμμούν, νέος κι αρχάριος, ακόμη Μοναχός, πήγε να συμβουλευθή τον όσιο Ποιμένα:
– Όταν έρχετια κανένας από τους Αδελφούς στο κελλί μου ή εγώ πηγαίνω στο δικό του για δουλειά, αποφεύγομε τις συζητήσεις από φόβο μη πέσωμε σ’ αργολογία, του είπε.
– Καλά κάνετε, αποκρίθηκε ο Γέροντας. Η νεότης έχει ανάγκη από πολλή προσοχή.
– Τί έκαναν οι Πατέρες σε τέτοια περίπτωσι; Ζήτησε να μάθη ο Αμμούν.
– Εκείνοι παιδί μου, ούτε στο στόμα ούτε στην καρδιά είχαν τίποτε περιττό, για να συζητήσουν. Έτσι δεν είχαν φόβο να πέσουν σ’ αργολογία.
– Όταν βρεθώ στην ανάγκη να κουβεντιάσω με κάποιον, ρώτησε πάλι ο νέος, τί είναι καλλίτερα να πώ; Λόγια της Γραφής ή των Πατέρων;
– Αν δεν μπορής να σωπάσης, – πράγμα ορθότερο για τους νέους – προτίμησε τους λόγους των Πατέρων, που είναι πρακτικώτεροι, αποκρίθηκε ο Όσιος. Τα λόγια της Γραφής, ούτε εύκολα ούτε αντιληπτά είναι από τους πολλούς.