Μια ομάδα και χορεία Γερόντων, βρήκαν τον καιρό να φάνε μαζί στη Σκήτη· ήταν μαζί τους και ο αββάς Ιωάννης. Σηκώθηκε λοιπόν κάποιος που τύχαινε να είναι ο μεγαλύτερος στην ηλικία, να προσφέρει το σταμνάκι με το νερό· κανείς δεν δέχτηκε να το πάρει από αυτόν παρά μόνο ο Ιωάννης ο Κολοβός.
Οι υπόλοιποι λοιπόν απόρησαν και του είπαν
– Πώς εσύ που είσαι τόσο μικρότερος τόλμησες να υπηρετηθείς από τον μεγαλύτερο;
Καί τους λέει
– Εγώ όποτε σηκώνομαι να προσφέρω το σταμνάκι χαίρομαι άμα το πάρουν όλοι, γιατί έτσι έχω μισθό. Τώρα λοιπόν γι’ αυτό τον λόγο το δέχτηκα, για να μπορέσει να έχει μισθό, μήπως λυπηθεί που κανείς δεν δέχτηκε από αυτόν. Και όταν τ’ άκουσαν αυτά θαύμασαν και ωφελήθηκαν από τη διάκρισή του.
Πράγματι! Η διάκριση! Ύψιστη αρετή, που ξεχνάμε και περιορίζουμε σε μόνο θεολογικές θεωρίες και συζητήσεις και αφήνουμε μακριά από την καθημερινότητα του βίου μας και της ζωής μας.