Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Μακάριο τον μέγα σχετικά με την τελειότητα. Καί απάντησε ο Γέροντας τα εξής:
«Δεν μπορεί να είναι κανείς τέλειος, εάν δεν αποκτήσει ταπείνωση μεγάλη στην καρδιά καί στο σώμα, εάν δεν μάθει δηλαδή:
Να μην υπολογίζει τον εαυτό του σε καμιά περίπτωση αλλά να προτιμά να βάζει ταπεινά τον εαυτό του χαμηλότερα απ’ όλη την κτίση, να μην κρίνει διόλου κάποιον, παρά μόνο τον εαυτό του, να υπομένει την καταφρόνια καί να αποστρέφεται ολόψυχα κάθε κακία.
Να βιάζει τον εαυτό του να’ ναι μακρόθυμος, αγαθός, ν’ αγαπά τούς αδελφούς, να είναι σώφρων, να κυριαρχεί στον εαυτό του, γιατί λέει η αγία Γραφή «η Βασιλεία των Ουρανών ανήκει σ’ αυτούς πού ασκούν βία στον εαυτό τους καί αυτοί οι αγωνιστές την κερδίζουν».
Να βλέπει ίσια με τα μάτια, να φρουρεί τη γλώσσα καί ν’ αποφεύγει ν’ ακούει μάταια πράγματα πού φθείρουν την ψυχή.
Τα χέρια να κινούνται γιά να κάνουν το θέλημα τού Θεού, η καρδιά να είναι καθαρή έναντι τού Θεού καί το σώμα αμόλυντο, να έχει τη μνήμη τού θανάτου καθημερινά, ν’ αποκηρύσσει την εσωτερική οργή καί κακία.
Να αποτάσσεται τα υλικά καί τις σαρκικές ηδονές, να αποτάσσεται το διάβολο καί όλα τα έργα αυτού καί να συντάσσεται σταθερά με τον Βασιλιά των πάντων Θεό καί μ’ όλες τις εντολές του, να προσεύχεται αδιάκοπα καί να παραμένει κοντά στον Θεό πάντοτε, σε κάθε περίσταση καί σε κάθε εργασία».
Το Μέγα Γεροντικόν