Ο Φαρισαϊσμός εν πορεία…
Τι έχεις να πεις γι’ αυτόν; Είναι «άνθρωπος της Εκκλησίας»! καλός σύζυγος και πατέρας· εργατικός και τίμιος στις συναλλαγές του· χαίρει εκτίμησης από τους γύρω του· αναγνωρίζεται η ηθικότητά του· είναι κοινωνικός και ευχάριστος· κι ακόμα, κάθε Κυριακή θα τον δεις στην εκκλησία!
Τελικά, τι; Ποια γνώμη έχει ο Θεός γι’ αυτόν; Πώς τον πολιτογραφεί ο ουρανός; Γιατί, αλήθεια, δεν είναι η εικόνα που δείχνουμε στους άλλους η πραγματικότητα του εαυτού μας ούτε το πώς μας βλέπουν οι γύρω μας καθορίζει την αιώνια πορεία μας.
Οι άγιοι προσπαθούσαν ν’ ανατρέψουν την καλή εικόνα που σχημάτιζαν γι’ αυτούς οι άνθρωποι, γνωρίζοντας το ευμετάβολο της ανθρώπινης φύσης. Κι ακόμα, τον κίνδυνο που ελλοχεύει ο έπαινος των γύρω, αφού εκκολάπτει την έπαρση και την υπερηφάνεια.
Όποιος αγωνίζεται να εφαρμόσει τις εντολές του Χριστού από αγάπη γι’ Αυτόν, δεν ενδιαφέρεται ν’ αρέσει στους ανθρώπους. Δεν νοιάζεται για την καλή εικόνα που μπορεί να έχουν γι’ αυτόν ούτε αδιαφορεί υποτιμητικά. Την ερμηνεύει ως προερχόμενη από τον καλό λογισμό που κάμνουν, παρά από την πραγματικότητα του εαυτού του.
Αν η Εκκλησία είναι στον κόσμο για να δείχνει τον διαφορετικό τρόπο ζωής από αυτόν της «καλής εικόνας», που στηρίζεται στην ηθικότητα και την τυπικότητα, τότε κατανοούμε το ασυμβίβαστο του «καλού ανθρώπου», με την έννοια του αψεγάδιαστου και νομοταγούς που στηρίζεται στο «φαίνεσθαι» ένεκα εγωισμού, από τον αληθινό άνθρωπο της Εκκλησίας που, παρόλες τις αδυναμίες του, αγωνίζεται ταπεινά και ανυπόκριτα να ζήσει στην καθημερινότητά του το Ευαγγέλιο του Χριστού.
Φαίνεται πως ο Φαρισαϊσμός συνεχίζει δυό χιλιάδες χρόνια να συνοδεύει την πορεία του Χριστού στην Εκκλησία Του και να θέλει να εισχωρήσει σ’ αυτήν ζητώντας την ανάλογη κάλυψη… Αλλοίμονο στους κληρικούς που τον ενθαρρύνουν, ταυτίζοντάς τον με τη χριστιανική ζωή. Όπως, και αλλοίμονο αν δοθεί το μήνυμα στον κόσμο πως η Εκκλησία είναι για τους «ηθικούς και καλούς ανθρώπους» κι απορρίπτει τις πόρνες και τους χυδαίους ομοφυλόφιλους, τους ναρκομανείς και τους αλκοολικούς, τα ρεμάλια και τους άσωτους, όλους εκείνους, τέλος πάντων, που, ό,τι και να ’ναι, όπως και να ζουν, δεν παύουν να είναι τα παιδιά του Θεού, τα ταλαιπωρημένα και πληγωμένα που ζητούν μια ζεστή αγκαλιά.
Ο Χριστός απέρριψε τους εγωκεντρικούς και αυτάρκεις Φαρισαίους, που ήταν οι θρησκευόμενοι της εποχής Του, κι όχι τους τελώνες, τις πόρνες και τους άσωτους κάθε μορφής. Η Εκκλησία Του και οι άνθρωποί Της δεν μπορούν να συμπεριφέρονται διαφορετικά, ευρισκόμενοι μ’ αυτό τον τρόπο στη θέση των σταυρωτών του Κυρίου τους κι αποκλείοντας, έτσι, αυτούς για τους οποίους ήλθε να «καλέσει εις μετάνοιαν».
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
