Ο φθόνος των φθοροποιών ανθρώπων.
Την ημέραν του Σαββάτου επέλεξεν ό Κύριος δια να θεραπεύση την συγκύπτουσα γυνή, η οποία επί δεκαοκτώ έτη, εβασανίζετο. Παρά την ασθένειάν της όμως, ευρίσκετο ανελλιπώς εις την συναγωγήν την ημέραν του Σαββάτου, την ιεράν ημέρα ή οποία δια του Μωσαϊκού νόμου, ήτο καθωρισμένη να ανήκει εις τον Θεόν.
Αρχιμανδρίτης Κων/νος Χαραλαμπόπουλος
Το Κήρυγμα της Κυριακής
γράφει στο Δόγμα,
ο Αρχιμανδρίτης
Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος
Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου
Παλαιού Ψυχικού
Την ημέραν του Σαββάτου επέλεξεν ό Κύριος δια να θεραπεύση την συγκύπτουσα γυνή, η οποία επί δεκαοκτώ έτη, εβασανίζετο. Παρά την ασθένειάν της όμως, ευρίσκετο ανελλιπώς εις την συναγωγήν την ημέραν του Σαββάτου, την ιεράν ημέρα ή οποία δια του Μωσαϊκού νόμου, ήτο καθωρισμένη να ανήκει εις τον Θεόν.
Η γυνή, εκτός της μελέτης των ιερών κειμένων τα όποια επεξηγούντο υπό των νομοδιδασκάλων εις την συναγωγήν και τα οποία της προσέδιδον δύναμιν και παρηγορίαν εις την θλίψιν της σχετικώς με την ασθένειάν της, ευρήκεν την ημέραν του Σαββάτου κατά θαυμαστόν και απροσδόκητον τρόπον, την θεραπεία της.
Ο Θεός, επέβλεψεν έπ’ αυτήν και την εθεράπευσεν παρέχων όχι μόνον δια λόγου την φιλανθρωπίαν του, αλλά και εμπράκτως.
Το θαύμα της ιάσεως πραγματοποιείται λοιπόν κατά την ημέραν του Σαββάτου, δια να τονισθή η παντοδυναμία του Θεού η οποία επενεργεί «ως λύχνος φαίνων εν αιχμηρώ τόπω» (Β’ Πέτρ. α’, 19). Εκτός του θαύματος και της παντοδυναμίας του Θεού εις την ευαγγελικήν διήγησιν, περιγράφεται ό φθόνος των φθοροποιών ανθρώπων.
Ο Αρχισυνάγωγος, επιπλήτει την θεραπευθείσα και φέρεται μετ’ υποκρισίας και φθόνου προς τον Κύριον, διότι ή διδασκαλία και το θαύμα Του προσείλκυσεν τον λαό και προσπαθεί δι’ ανοήτων επιχειρημάτων, να ματαιώση την επίδρασιν των λόγων και έργων του Κυρίου.
Το θαύμα της ιάσεως, έχαροποίησεν τους καλοπροαιρέτους ανθρώπους οι όποιοι εδόξαζον τον Θεόν, έδημιούργησεν όμως εις τους «ανθρώπους του σκότους» (Ρωμ. ιγ’, 12) αισχράν διάθεσιν, υποδούλωσιν και πόρρωσιν της καρδίας και των οφθαλμών, διότι δεν ανεγνώρισαν την αλήθειαν του θαύματος.
Ο αρχισυνάγωγος διέστρεφε τα γενόμενα, υπήρξεν έρμαιον του φθόνου και του μίσους, του εγωισμού και της φιλοδοξίας ενώπιον του λαού της συναγωγής, ό όποιος ιδίοις όμμασιν είδε το θαύμα και εδόξαζεν τω Θεώ χαίρων… «επί πάσι τοις ενδόξοις τοις γινομένοις ύπ’ αυτού» (Λουκ. ιγ’, 17).
Η δικαιολογία ότι δεν ήτο δυνατόν να εγένετο το θαύμα και ή ίασις ήμερα Σάββατον, ήμερα αργίας, μάλλον κωμική ηχούσεν εις τα ώτα του λαού. Αδελφοί μου, εις πάσαν εποχήν υπάρχουν αρχισυνάγωγοι οι όποιοι κλειούν την θύραν της ψυχής των εις τον ιατρόν των ψυχών και των σωμάτων, ευεργέτην Κύριον, το μίσος τους κυριεύει και δεν συναισθάνονται το νανώδες ανάστημά των έμπροσθεν του θείου αναστήματος του Παντεπόπτου Κυρίου.
Αυτούς καταδικάζει ό Θεός και τους αποκλείει, εις το να συμμετάσχουν της επουρανίου Αυτού βασιλείας.
