Συχνά, οι Αγιορείτες λέγουν και θυμούνται τον μακαριστό πατέρα Βησσαρίωνα, τον Διονυσιάτη, ενός εκ των πλέον αγραμμάτων μοναχών, ουχί μόνο αυτής της σεβασμίας Ιεράς Μονής του Διονυσίου, αλλά και όλου του αγιορείτικου μοναχισμού. Διηκόνησε έτη πολλά στα πλέον ταπεινωτικά διακονήματα της Μονής και, αργότερα, και στο μετόχι της Μονής, το καλούμενο των «Μαριανών», στη Χαλκιδική. Ήταν δε, τόσο απλός και ανεπιτήδευτος, ώστε αξιώθηκε να δει και να συναντήσει αυτόν τον Τίμιο Πρόδρομο, καί εν εγρηγόρσει καί καθ᾿ ύπνους. Και αν ρωτάς να μάθεις όσα συζήτησαν οι δυο τους, Τίμιος Πρόδρομος και ο γέρων Βησσαρίων, ιδού, διάβασε το σχετικό απόσπασμα που παραθέτω και θέλεις πάρει είδηση και γεύση, πώς λειτουργούν οι άγιοι και πολιτεύονται: «Είπε ο Πρόδρομος του Χριστού μας στον ταπεινό και αγράμματο Βησσαρίωνα: «Εργαζου τέκνον μου με φόβον Θεού, όπως έως άρτι και εις το εξής και έσο ήσυχος διά την ψυχικήν σωτηρίαν σου»» (Αρχιμ. Γραβριήλ Διονυσιάτου, Λαυσαϊκόν του Αγίου Όρους, Ι.Μ. Διονυσίου, Άγιον Όρος 2004, σελ. 158).
Και εκοιμήθη ο μακάριος Βησσαρίων οσιακά και αναπαυμένος, καθώς Τίμιος Πρόδρομος είναι αυτός, δεν εμφανίζεται κάθε ημέρα και άνευ λόγου και αιτίας: «…εν πλήρει υγεία προησθάνθη το τέλος του και τακτοποιήσας τα του μετοχίου κατήλθεν εις τον πλησιόχωρον συνοικισμόν εν τη παραλία, ένθα αποχαιρετίσας τους γνωστούς του και ειπών αυτοίς ότι υπάγει ν᾿ αποθάνη εις το Μοναστήρι, μόλις απεβιβάσθη εις τον αρσανάν της Μονής υψώσας τους οφθαλμούς του προς αυτή είπε: «δεδοξασμένο το όνομά σου Τίμιε Πρόδρομε, με αξίωσες νάλθω να αποθάνω στο σπιτάκι σου». Ανήλθεν εις την Μονήν ημέραν Παρασκευήν, ενήστευσε, μετέλαβε το Σάββατον των αχράντων μυστηρίων και την Κυριακήν πρωί κατελθών εις το νοσοκομείον παρέδωκε μετ᾿ ολίγον το πνεύμα εν γαλήνη ψυχής και με οσιώτατον τέλος» (Αυτόθι, σελ. 158-159).