Το 1921 οι Γάλλοι και οι Ιταλοί ήλθαν σε συμφωνίες με τον Κεμάλ και απέσυραν τα στρατεύματά τους, από την Κιλικία οι Γάλλοι, και από την Αττάλεια οι Ιταλοί, αφήνοντας πίσω τους όλο το στρατιωτικό υλικό τους και ανοικτά τα λιμάνια του ανεφοδιασμού τους. Αυτό αποτέλεσε διπλωματικό πλήγμα για τους Έλληνες και θορύβησε για οικονομικούς λόγους τους Άγγλους.
Έτσι ο Κεμάλ καθόριζε τα δευτερεύοντα μέτωπα και άνοιγε δρόμους άνετου εφοδιασμού, συγκεντρώνοντας τις προσπάθειές του προς τον πιο επικίνδυνο αντίπαλό του, τους Έλληνες, που προχωρούσαν ολοένα πιο βαθιά στο μικρασιατικό έδαφος κάνοντας δύσκολο τον δικό τους εφοδιασμό και ευαίσθητα τα πλευρά του πολεμικού μετώπου τους.
Υπενθυμίζουμε ότι το 1921 δεν ήταν πλέον Κυβερνήτης ο Βενιζέλος, ο οποίος είχε χάσει τις εκλογές του 1920. Επίσης πρέπει να σημειώσουμε ότι οι Σύμμαχοι, επηρεασμένοι και από τις συμφωνίες του Κεμάλ με τους σοβιετικούς, σύστησαν στις 8 Ιουνίου 1921 στη νέα ελληνική Κυβέρνηση αναστολή των πολεμικών επιχειρήσεων. Όμως η σύστασή τους δεν έγινε δεκτή. Επίσης στις 10 Μαρτίου 1922 οι Σύμμαχοι υπέδειξαν στην ελληνική Κυβέρνηση να κάνει ανακωχή με όρους εις βάρος των Ελλήνων. Όρους, οι οποίοι ουσιαστικά ανέτρεπαν ευνοϊκά για τους Έλληνες άρθρα της συνθήκης των Σεβρών.
Πρότειναν μάλιστα την εκκένωση της Μικράς Ασίας από τον ελληνικό στρατό, χωρίς να υπόσχονται ασφαλή προστασία για τους ελληνικούς πληθυσμούς που κατοικούσαν, επί αιώνες, στη Μικρά Ασία. Η ελληνική Κυβέρνηση, που είχε απορρίψει την πολύ ευνοϊκότερη πρόταση του Ιουνίου του 1921, δέχτηκε αυτήν την πρόταση, απέστεργαν όμως οι Τούρκοι.
Άλλωστε ο ελληνικός πληθυσμός της Μικράς Ασίας είχε ήδη συρρικνωθεί πριν από την κατάρρευση του Μετώπου και τον εν συνεχεία ολοκληρωτικό ξεριζωμό του Ελληνισμού από τις εστίες του (1924). Στα 1912 υπήρχαν στη Μ. Ασία 1.782.583 Έλληνες (σύμφωνα με στατιστική του Οικουμενικού Πατριαρχείου). Το ελληνικό στοιχείο στη Σμύρνη αποτελούσε το 60% του συνολικού της πληθυσμού.
Άλλες πόλεις της Δυτικής Μ. Ασίας (Αϊδίνιο, Προύσα κ.ά.) είχαν ελληνικό πληθυσμό γύρω στο 1.000.000.