Βέβαια, ο απώτερος σκοπός είναι να θεραπευθεί η ψυχή, να θεραπευθεί ο όλος άνθρωπος· να κάνει ο Κύριος κι εσένα ό,τι είναι αυτός, αφού θα σε ενώσει μαζί του και θα ενωθεί μαζί σου. Ποτέ, ποτέ να μη χάσει κανείς αυτή την ελπίδα, την πεποίθηση ότι θα έρθει και η δική του ώρα, που ο Κύριος θα τον εναγκαλιστεί και θα απλώσει επάνω του όλη του την ευσπλαχνία· θα τον χαριτώσει, θα τον θεραπεύσει, θα τον κάνει δικό του, θα τον θεώσει, θα τον σώσει.
Κάνουμε αγώνα πνευματικό, αλλά πεινάει η ψυχή μας. Έχουμε φτώχεια μέσα μας και αυτό όχι γιατί είναι φτωχός ο Κύριος, αλλά γιατί δεν ανοίγουμε την ψυχή μας. Ο Κύριος μας σπλαχνίζεται για τη φτώχεια μας αυτή και για την πείνα αυτή τη βαθύτερη. Και δεν λέει: «Σας σπλαχνίζομαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι». Όχι· ο Κύριος μπορεί να κάνει τα πάντα, όχι μόνο τότε αλλά και σήμερα. Το πρόβλημα είναι από μέρους των ανθρώπων.
Όπως τότε, όσο κι αν ο Κύριος είχε τη δύναμη να πολλαπλασιάσει τους άρτους και τα ψάρια και να χορτάσει πέντε χιλιάδες ανθρώπους – όπως και το έκανε – αν δεν κάθονταν όλοι αυτοί, όταν τους είπε ο Κύριος «στρωθείτε κάτω και θα φάτε», αν δεν έκαναν υπακοή ή αν έλεγαν: «Δεν μπορεί να γίνει αυτό» και σηκώνονταν και έφευγαν, δεν θα είχαν φάει. Όταν, ενώ έχεις βαθιά μέσα σου πείνα, δίψα για τον Χριστό, φεύγεις πεινασμένος και διψασμένος, κάτι τέτοιο κάνεις.
Από τα βιβλία: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), “Πνευματικά Μηνύματα 2017”, σελ. 229, και “Πνευματικά Μηνύματα 2022”, σελ. 240.