Έμεινε στις ιστορικές φυλλάδες ως ένας αδύναμος ηθικά και πένης πνευματικά άνθρωπος. Ο Νικολέτος, ο πιστός υπηρέτης του μεγάλου Κυβερνήτου, εκείνου που βάλθηκε να κάμνει την Ελλάδα αρχόντισσα και ισχυρά. Τον εκάλεσε ο Ιωάννης Καποδίστριας σε φιλική απολογία: «Γιατί παιδί μου;» τον ερώτησε με παράπονο, «γιατί βάλθηκες να ρίψεις δηλητήριο στον καφέ μου, εσύ, ο έως τώρα πιστός υπηρέτης μου;». Ο Νικολέτος βρήκε το θάρρος, έστω και την ύστατη ώρα! Εφανέρωσε την πλεκτάνη, προφύλαξε τον φιλάγαθο κύριό του και έχυσε τον φαρμακωμένο καφέ που τού είχε ετοιμάσει λίγο πριν. Βλέπετε, με 25 χιλιάδες γρόσια «ετίμησαν» την τιμημένη ζωή του άρχοντος πολιτικού…! Τόσα ήταν τα χρήματα της προδοσίας που ενεχύρησαν κάποιοι στον υπηρέτη. Όταν δε έλεγαν στον Κυβερνήτη όσα του καταμαρτυρούν, δεν απαντούσε! Κάπου κάπου μόνο, όταν ξεχείλιζε η στενοχώρια του, ψιθύριζε: «Ας λένε και ας γράφουν ό,τι θέλουν. Έρχεται όμως καιρός που οι άνθρωποι κρίνονται όχι με τα όσα ειπώθηκαν ή γράφτηκαν για τις πράξεις τους, αλλά σύμφωνα με όσα μαρτυρούν οι ίδιες οι πράξεις τους».
Και ένας άλλος φιλόσοφος, που η Ιστορία πολλές τιμητικές αράδες τού αφιέρωσε, σημειώνει: «Ένα ποτάμι βρώμικο είναι ο άνθρωπος. Μα πρέπει να γίνει θάλασσα, για να μπορεί να δέχεται ένα βρώμικο ποτάμι χωρίς να βρωμίζεται». Και να, να! Προβάλλει ο ξακουστός Ζαν Μπατίστ Πουλέν (Jean Baptiste Poquelin) γνωστός ως Μολιέρος (1622-1673). Ανήκε στο κίνημα του κλασικισμού και υπήρξε ο σημαντικότερος δάσκαλος της κωμωδίας στη δυτική λογοτεχνία. Ιδού, λοιπόν, διάβασε μεγάλες αλήθειες, αγαπητέ αναγνώστη, από έναν θιασώτη της κωμωδίας, του οποίου ο θίασος έφθασε τιμητικά να ονομαστεί «βασιλικός θεατρικός θίασος»: «Εμπρός, χτυπάτε, φίλοι μου, αυλικοί μου, όλους αράδα να τους γλωσσοφάτε. Αλλά μόλις φανεί απ᾿ αυτούς κανένας, τρέχετε όλοι να τον καλοδεχθείτε, τού σφίγγετε το χέρι, τον φιλάτε και αιώνια τού ορκιζόσαστε φιλία!». Αλήθεια, μόνο η προσωπική μου ουθένεια έχει την αίσθηση ότι τα ως άνω λόγια θυμίζουν γεροντικό των Πατέρων και ρήσεις των Οσίων της Ερήμου;