Στη πραγματικότητα ο χρόνος, ως παρελθόν ή μέλλον, δεν είναι στα χέρια μας. Ούτε το ένα υπάρχει ούτε το άλλο. Ζούμε μόνο το παρόν. Όμως, μας χρειάζεται να μετρούμε το χρόνο που έφυγε, όπως και αυτόν που έρχεται, για να μπορούμε να πορευόμαστε τη ζωή αυτή που χαρακτηρίζεται από τη δυναμική του χρόνου, που σημαίνει φθορά, θάνατος.
Πέρα απ’ αυτή την πραγματικότητα, που βρίσκεται στην ανθρώπινη ζωή μας, υπάρχει η άλλη πραγματικότητα που βρίσκεται στη ζωή του Θεού. Είναι αυτό που υπερβαίνει το χρόνο και άρα τη φθορά και το θάνατο. Ο Θεός μας δεν περιορίζεται σ’ αυτά, και, άρα, για να μπορέσουμε και εμείς, ως φθαρτοί άνθρωποι, να υπερβούμε τη φθορά και το θάνατο, θα πρέπει να ενωθούμε μαζί Του.
Η γέννηση του Υιού του Θεού, του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, ως τέλειου ανθρώπου, μας έδωσε τη δυνατότητα να νικήσουμε τη φθορά και το θάνατο. Ο ίδιος προσέλαβε, ως άνθρωπος, τη φθορά και το θάνατο και ως Θεός, με την Ανάστασή Του, τα νίκησε και «εχαρίσατο ημίν ζωήν την αιώνιον».
Αν και τα πιο πάνω μπορεί να φαντάζουν «ψιλές θεωρίες», για όσους μετανοούν γίνονται πράξη, ουσιαστικές εμπειρίες υπέρβασης της φθοράς και του θανάτου. Γιατί με τη μετάνοια, ως απόφαση για νέα ζωή, αναιρείται το αμαρτωλό παρελθόν, όχι ως μνήμη αλλά ως αποστασιοποίηση καρδιακή. Μπορεί δηλαδή να είναι εκεί ως ανθρώπινη ιστορία, αλλά δεν επηρεάζει το παρόν της ζωής μας, αφού με τη μετάνοιά μας είναι «ως μη γενόμενο».
Στην Εκκλησία, όπως το παρελθόν που αναφέρεται στη ζωή του Χριστού γίνεται παρόν (π.χ. Χριστός γεννάται, σήμερον κρεμμάται επί ξύλου κλπ.) έτσι και το μέλλον. Τα έσχατα της ιστορίας βιώνονται ως παρόν μέσα στη Θεία Λειτουργία όπου ζωντανά επαναλαμβάνεται η ζωή του Χριστού με «το σταυρό, την ταφή, την ανάσταση, την ανάληψη, τη Δευτέρα Παρουσία Του». Όλα εκεί γίνονται παρόν, όλοι γίνονται ένα, όλα μιλούν για τη Βασιλεία του Θεού ως γεγονός.
Να γιατί οι πραγματικοί χριστιανοί δεν αναπολούν το παρελθόν ούτε αναμένουν το μέλλον, αλλά ζουν την αλήθεια τού τώρα. Αυτό που μας δίνεται ως δώρο, καλούμαστε να το ζήσουμε χωρίς ενοχές για τα παραπατήματα του χθες και χωρίς ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για το αύριο.
Τότε, κατανοούμε εμπειρικά την ευλογία να ζούμε το χρόνο με το Χριστό, τον νικητή της φθοράς και του θανάτου, μέσα στην Εκκλησία Του ως τρόπο ζωής, της ζωής Του.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους