Ο προσωπικός μας Σταυρός
Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια, Ηγούμενου Ι. Μονής Θάρρι Ρόδου
Ένας νέος άνθρωπος, πιστός και θρησκευόμενος, έφθασε κάποτε στα όρια της απελπισίας, επειδή αντιμετώπιζε πολλά άλυτα προβλήματα. Μόνη διέξοδο είχε την θερμή προσευχή, μέσω της οποίας προσπαθούσε να πάρει δύναμη.
Ως άνθρωπος, όμως, λύγιζε συχνά και έλεγε με παράπονο στον Θεό: «Θεέ μου, δεν μπορώ να συνεχίσω, δεν αντέχω άλλο αυτό το μαρτύριο, γιατί ο σταυρός που μου έδωσες να σηκώσω είναι τεράστιος και αρκετά βαρύς. Τί να κάνω;».
Ο Κύριος με υπομονή τον άκουγε και τον συμβούλευε: «Παιδί μου, εάν δεν μπορείς να βαστάξεις τον σταυρό σου, τότε πήγαινε σε ένα δωμάτιο που θα σου δείξω και βάλτον εκεί μέσα. Ύστερα άνοιξε πάλι την πόρτα και διάλεξε όποιον σταυρό εσύ επιθυμείς».
Ο άνθρωπος αυτός ευχαριστήθηκε για το ενδιαφέρον και για τη λύση που του έδωσε ο Θεός και άρχισε να εκτελεί τη θεϊκή διαταγή. Μόλις μπήκε στο δωμάτιο είδε πολλούς και τεράστιους σταυρούς. Το μάτι του όμως έπεσε σε ένα μικροσκοπικό σταυρό που έγερνε προς τον τοίχο. Αυτό τον σταυρό θα ήθελα, ψιθύρισε ο νεαρός. Ο Χριστός επειδή πάλι τον άκουσε, τού είπε: «Παιδί μου, να ξέρεις ότι ο μικροσκοπικός σταυρός που διάλεξες είναι ο δικός σου σταυρός. Εσύ τον έφερες εδώ».
Μήπως με αυτό τον τρόπο παγιδευόμαστε γι’ αυτό μεμψιμοιρούμε και προβάλλουμε αντιρρήσεις; Όταν τα προβλήματα της ζωής μάς περικυκλώνουν και φαίνονται άλυτα και ακατανίκητα, ας μην χάνουμε το θάρρος μας. Αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα βοηθηθούμε, γιατί θα δούμε πολύ χειρότερες και δυσκολότερες καταστάσεις από τις δικές μας, οπότε δεν πρέπει να χάνουμε το θάρρος μας. Θα ανακαλύψουμε περιπτώσεις με τεράστιους σταυρούς που άλλοι άνθρωποι καλούνται να σηκώσουν, δηλαδή ποικίλα προβλήματα μεγαλύτερα από τα δικά μας, που άλλοι άνθρωποι προσπαθούν με τον δικό τους τρόπο να επιλύσουν και τότε πραγματικά θα καταλάβουμε ότι ο δικός μας σταυρός είναι ελαφρύτερος εάν συγκριθεί με τους άλλους.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να παραπονιόμαστε συνεχώς. Είναι γνωστή η περίπτωση κάποιου άλλου ανθρώπου, ο οποίος συνέχεια έλεγε ότι δεν είχε παπούτσια και ζητούσε πάντα, μέχρι που συνάντησε κάποιον που δεν είχε πόδια οπότε δεν ξαναζήτησε τίποτε, αντίθετα ευχαριστούσε τον Θεό που τον έπλασε αρτιμελή.
Πριν λίγο, χαιρετήσαμε με τους καλύτερους οιωνούς ένα νέο εκκλησιαστικό χρόνο, ο οποίος μας υποσχέθηκε όνειρα, αισιοδοξία, ελπίδα. Ένα, όμως, είναι το σίγουρο! Και στη νέα χρονιά όλοι μας θα δοκιμάσουμε να σηκώσουμε σταυρούς. Άλλος μεγαλύτερο, άλλος μικρότερο. Όποιος κι αν είναι αυτός ο σταυρός, όσο βαθμό δυσκολίας κι αν έχει, ας τον σηκώσουμε αγόγγυστα. Σίγουρα, πριν τον στείλει ο Θεός τον ζύγισε στο εργαστήριο της προσωπικής του δικαιοσύνης και τον ελάφρυνε. Ακόμη πιο σίγουρα, μάς θωράκισε με δύναμη και αντοχή.
Γι’ αυτό ας μη διστάσουμε. Ας ξεκινήσουμε τον προσωπικό μας αγώνα να σηκώσουμε αγόγγυστα τον όποιο σταυρό, ελαφρύ ή βαρύ, δυναμικά και ψύχραιμα. Με την βοήθεια του Θεού, το αποτέλεσμα θα μας δικαιώσει!
Άλλωστε, η όλη στάση μας απέναντι στις δοκιμασίες, κατά πόσο, δηλαδή, φέρουμε και τηρούμε αγόγγυστη, αδιαμαρτύρητη και ευχαριστιακά δοξολογική ενατένιση και αντιμετώπιση των δοκιμασιών μας, εκφράζει και την ποιότητα της πίστης μας.
Θυμίζει , με άλλα λόγια, αυτό που συχνά δίδασκε ο Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς: «Να μετράς καθημερινά το θερμόμετρο της καρδιάς σου, πόσο θερμά, πόσο υψηλά βρίσκεται ο δείκτης που εκφράζει την αγάπη σου στο Χριστό. Και αυτός ο δείκτης, ως μάς εδίδαξαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, πάντα, πάντα ανεβαίνει επί τα υψηλά, ανάλογα με την ποιότητα της υπομονής και της αντοχής σου απέναντι στους σταυρούς και τις δοκιμασίες που συναντάς».
